“Doğru mu?” Yukarı baktım, her zamanki hesaplarımın derdine düşemiyordum. Bir şey yakama yapışmış, yalanımın dudaklarımdan çıkmasını engelliyordu. Ne söylersem inanacak gibi bakan bu adama karşı gerçekleri inkâr edemiyordum. “Yankı, inanırım.” Görüyordu ve buna rağmen yalanımı duymayı diliyordu. Elimi sıkıca tutup beni o salondan çıkarırken sonrasında bana bağırıp çağıracağını sanmıştım. O ise karşımda öyle muhtaç duruyordu ki, bana sunduğu hiç hak etmediğim sevgisi göğsüme oturdu. Gök omuzlarıma çökmüştü. Bıraksa fırtınasında savrulurdum. Dudaklarım aralandı. Kollarımı sıkıca tutan elleri bedenimi sarstı. Kendini kontrol etmekte güçlük çekiyordu. “Yalandı.” Kendi kendine “yalandı” diye tekrarladı. “Uygar sana öfkeliydi, aramızı bozmak istedi.” Hiçbir şey söyleyemiyordum. Canım acıyor muydu? Kollarımı değil de kalbimi avuçlarında sıkıyordu sanki. Girdiğim yolun çıkacağı yerin burası olacağını hiç düşünmemiştim. Nefesim ciğerlerime ulaşıyorsa bile ben anlayamıyordum. “Özür dilerim.”

Birkaç sene öncesine kadar bir kaza geçiren Hayat, gözlerini açtığında farklı birine dönüşmüştür. Bazı gerçekler vardı onu öldürecek ama bazı gerçekler de olucaktı ki Hayat ilk defa yaşadığını hissedecekti.

Hayatı boyunca seçim yapılmasına izin verilmeyen bir kız, hep kontrol edilmiş. O kız ilk fırsatta onlardan kurtuldu.