“Beni duyduğunda ağlayacaksan, bir daha adımı bile anma.” Ayağa kalktı, sert bir adım attı geri. “Korkuyorsan, doğru yerdesin.” Dipnot: Okurken, "Burası çok saçma," diyeceğiniz yerler olabilir. Bu kitap, kafa dağıtmak, gülmek ve aynı zamanda cringelik tavan yapsın diye yazılmıştır. Yani ciddiye alıpta, kimseyi linçlemeyin. Teşekkürler...

Rüzgar, atın yelesini savururken kendi evine doğru gitmenin huzuru vardı içinde. İntikamını en etkileyici şekilde alacaktı. Hakkı olan her şeyi geri alacaktı. Bir gün gelecekti. O gün geldiğinde gerçek Kuzgun`un öfkesini göreceklerdi. Ancak o güne kadar kendisine yakın tutması gereken biri vardı. O kişi öldürdüğü adamın yan odasında kalan Prenses Freya`ydı. Bütün kraliyet soyundan nefret ediyordu ancak bir tek o, bir tek Freya, ona güzel geliyordu. Nefret edilemeyecek kadar güzel. Çünkü Freya Kuzgun`un ilk ve tek aşkıydı. Bütün bu planlardan onu bir tek kendisinin yanındayken koruyabilirdi. Bütün Solthania İmparatorluğu`na meydan okuyacak güçte olan Kuzgun, bir tek Freya için dizlerinin üstüne çökerdi. Çünkü bu aşktı. Ancak bu aşk bütün Solthania`yı tehdit edecek derecede büyüktü. Çünkü Kuzgun aynı zamanda Theodore Rosenheim`dı. Solthania`daki en yetenekli asker. Asker güçleri vardı. Karanlık büyüsüne hükmediyordu. Bu karanlık Solthania`yı içine alırdı almasına ama yanında korumak için tuttuğu kadın aydınlık ruhları temsil ediyordu. Bu iki tezat yürek, kıyameti başlatacaktı.

İnsan, bazen en çok yaralandığı yerde ayağa kalkar. Yaşamın değeri, en ağır darbeyi alıp yeniden kalkmayı bildiğinde anlaşılır. Birileri susturmak, düşürmek, yönetmek ister. Ama yine de göğe bakanlar vardır. Geleceği kendi elleriyle kurmak isteyen, asıl ruhlar onlardır. Bu ruhlar için yol yoktur; yolculuğun kendisi varoluştur. Kimi kalpler aynı cephede atar; Aynı gökyüzüne farklı gözlerle, ama tek bir kalple bakarlar. Ve o kalpler, hangi karanlık olursa olsun, göğe bakmaktan vazgeçmez. Çünkü insan ruhundaki özgürlük arzusu, zincirleri kıracak kadar güçlüdür. Yeryüzünde benliğini kaybedenler, gökyüzünde başka bir benlik bulurlar. Yönünü geleceğe çevirenler, asla kaybolmazlar. Adalet ve özgürlük için seslenen ruhlar, daima ölümsüzlükle şereflenir. Devamı da öyle olacaktır. Çünkü tek yol bellidir: İlelebet İstikbal. İlelebet Vatan.

Efsa tüm yaralarına rağmen ayakta kalan biridir. Yaralar kabuk tutar genellikle, ama açıldığında bir daha kabuk tutması daha da zorlaşır. Efsa geçmişinin karanlık sırlarıyla asıl şimdi yüzleşeceğini, ihanetlerin ve entrikaların onu kovaladığından bihaberdir. Ruhu bu karanlık oyuna hazır olmasa da, bir tırtılın kozadan çıkma vakti çoktan gelmiştir...

Kızın ormanda duyduğu bir çığlık onun hayatını şekillendirebilir miydi? Bunu hep beraber öğrenmeye ne dersiniz?