Her gerçek bir gün çıkar;ne kayıp izler vardır yolunu bulan,ne ruhlar vardır yıllar sonra karşılaşan...ama asıl yalan vardır insanın dünyası`nı yıkan. İşte kayıp izler kitabı da budur; iki ruh yıllar sonra karşılaşır, yalan ve çaresizlik dünyasını karanlığa çevirir. Bu kitap her acının kalemini yazdı. Bu kitap kayıp izlerin kalemiyle sonlandırdı.

Hiçbir zaman sessiz bir hayatı olmadı. Gittiği her yerde gölgeler peşinden geldi, fısıltılar ardında sürüklendi. İnsanlar ona hep aynı bakışla baktı: kısık gözlerle, ölçüp biçen, üzerindeki uğursuzluğu hisseden bakışlarla. Ama o, kendi dünyasında bunları normal kabul ediyordu. Ta ki bir gün, kütüphanede masasına bırakılmış beyaz bir gül bulana kadar… Karşısında oturan genç adam, aynı anda sayfaları çeviriyor, aynı anda nefes alıyordu. Gözlerinde tanıdık bir ışık vardı. Ama ne garipti ki, o adamı daha önce hiç görmemişti. Gerçek mi, yoksa zihninin bir oyunu mu? Kağıttan Beyaz Gül, okuyucuyu şizofreni ile gerçeklik arasındaki ince çizgide sürükleyen bir psikolojik gerilim. Her sayfa, bilinmeyenle yüzleşmeye cesaret eden bir kadının zihninin labirentlerine açılan kapıdır. Ve tek bir soru her yerde yankılanır: Bu dünya gerçekten var mı… yoksa sadece ben mi varım?

"Sen beni benim krallığımda tutsak ettin ve bir gün beni tutsak ettiğin bu krallığın yıkılacak! Ve emin ol ki bu yıkım benim elimden olacak!" ~Tutsak Bir Kraliçe...~

"Küllerin arasından doğan bir çiçek, umudun en narin fısıltısıdır."