Burası Karadeniz dedi. Dağlar Yüce, Deniz Derin.

Bir filmde duymuştum, şu sözler dökülüyordu: "Çünkü ben-" diyordu. "Ben bu dünyanın nasıl bir yer olduğunu görünce üstüme öyle bir hüzün çöktü ki altında bir çiçek gibi ezildim. Onun içinde bu masmavi dünyada ne kokum kaldı ne de rengim. Ben bir defterin iki sayfası arasında değil milyonlarca insanın arasında kurutulmuş bir çiçeğim." Ben de hiçbirini tanımak istemediğim insanların arasında kurutuldum. Ama tekrardan bu hayatta yeşereceğim günleri bulmak için kaçmıştım... kaçmak zorunda kalmıştım! Sonum ve sonumuz ne olacak Allah bilirdi artık. Bir Karadeniz f e r y a d ı