Yıllardır oturduğum mahallede her şeyi her yeri biliyordum ama onun bana olan aşkını asla bilmiyordum.. NİSA YILMAZ(22 YAŞINDA MANKEN) ATEŞ KUZGUN(28 YAŞINDA CAFESİ VAR) DORUK YILMAZ(30 YAŞINDA NİSA`NIN ABİSİ) SEMRA KUZGUN(30 YAŞINDA ATEŞİN ABLASI) SONGÜL YILMAZ(NİSANIN ANNESİ) MERT YILMAZ(NİSANIN BABASI) AYTEN KUZGUN(ATEŞİN ANNESİ)

Ezgi, mezuniyet gecesinin sabahında hayatının altüst olduğu bir gerçekle yüzleşir. Babasının kumar borçları yüzünden, kendisini tanımadığı bir adamla evlendirmeye çalışan ailesi tarafından ihanete uğrar. Ancak annesinin fedakarlığı ve sevgisi sayesinde, ezilen kız Rize`ye kaçar ve orada anneannesinden kalma eski bir eve sığınır. Yeni taşındığı mahallede, Ezgi hem dostlukların hem de aşkın izini sürerken, mahalledeki ağır başlı ve sert görünüşlü abisi Barlas`a kalbiyle teslim olur. Bu hikâye, acı dolu geçmişin gölgesinden umut dolu geleceğe doğru atılan cesur bir adımın, aşkın ve dostluğun yeniden inşa edilişinin öyküsüdür.

Mahalle kurgusudur. Cezaevinden yeni çıkmış Koray`ın ve Gülbahar`ın imkansız aşkı.

mahalleye yeni taşınan ikizler ve mahallenin ağır abileri

Bir yağmur göstergesi gibiydi. Ona olan Aşkım. Bir hayat meselesiydi. Ona olan kırıklığım. Bir yaşam sebebiydi. Ona Olan Umutlarım. Bir gül gibiydi. Ona olan tutukluğum. Burası Aynısefa Mahallesiydi. Burada Ayrılık ve Aşklar bitmezdi. Herkesin birbirine olan merhameti ise daima vardı.

ağırabi_93 size mesaj yollamak istiyor. kabul et / reddet Merhaba bayan. -Bayan senin anandır. Ayıp oluyor yalnız. -Sen bayan diyince ayıp olmuyor mu? Bayan değil misin? -Kadınım. Peki. Merhaba kadın. -Höst. Ee sende hiç bir şeyi beğenmiyün.

Ne zaman bir dert gelse; Yağmur yağar, diner, dokunur Ve topraktan kalkan o kokuyu koklardım, Ateşim sönerdi... Sonra büyüdüm, Gözlerini gördüm. Yandım. Yağmur yağdı Ve ilk kez sönmedim... Ben yağmurdan daha fazla bir seni seve bildim... *** Adamın aşkı sol yanında ki demiri eritti. Küçük bir kadın tek bakışı ile adamı kendine köle etti... Ve kadın; adamın her bakışı ile tutuştu. Koca adam, küçük kadının feleğini şaşırttı. Hayalllari vardı küçük kadının... Hayalleri vardı adamın... Masum bir aşk, hayaller uğruna verilen bir mücadele. Sonunda ise acımasız bir tutsaklık. .... Sözleri, karşımda ateş saçan gözleri ile kesinlikle kalbimi verdiğim adam değildi bu! Hırsla üzerime yürüyüp beni yatağa düşürdüğün de kalbim eziliyor, korkum nefes aldırmıyordu. " De.. Devrim bu sen değilsin! " Burnundan alıp verdiği keskin nefes, sıktığı yumrukları... Hiç korkmadığım kadar korkuyorum. Tiksiniyordum kendimden. ``Ben ben olmaktan çıkalı çok oldu Aysima hanım! Sen, sana köpek olan Devrim`i geri de bırakalı çok oldu!" Gözümden yaşlar akarken üzerime doğru eğilip nefesi dudaklarımı yakarken eli fermuarıma gidip açıp beni öldürken, gözlerini gözlerimden ayırmadan konuştu beni ateşe atacak o alev alan sözleri. " Şu ana dek sana köpektim, aşkım sana köleydi! Şu saatten sonra kölelik sırası sende! " Kuşunu uçurmamaya yeminliyse geriye bir tek tutsaklık başlar... NOT : KİTABIMIN TACİZ VEYA TECAVÜZLE UZAKTAN YAKINDA ASLA AMA ASLA ALAKASI YOKTUR!

“Bazı duygular zamanla unutulmaz, sadece susar.” Mahalle aralarında geçen bir çocukluk, göz ucuyla bakılan bir hayranlık ve yıllarca içe atılmış kelimeler… Yıllar sonra göz göze geldiler. Ve o an her şey yerinden oynadı. Ne çocukluk hayranlığına sığabiliyordu, ne de bu yabancılaşmış haliyle devam edebiliyordu. Bir bakışla eski defterler açılır mıydı? Kalp, unuttuğunu sandığına bir anda geri dönebilir miydi?

Okursanız birşey kaybetmezsiniz!

Kızılçam Mahallesi... Adı gibi yemyeşil çam ağaçlarıyla dolu, sıcak ve samimi bir yer. Burada büyüdüm, burada kendimi buldum. İnsan Kızılçam`da her sokağa bir anısını bırakır. Bahar geldiğinde çam kokusu evlerin içine kadar dolarken, mahalle çocuklarının neşesi her köşeye yayılır. Ama benim için Kızılçam, sadece bir mahalle değil. Benim hikayemin başladığı yerdi. Karan, abimin en yakın arkadaşı, aynı zamanda bizim ailemizin bir parçası gibiydi. Çocukken onu hep "Koca Karan" diye çağırırdım. Mahallenin en uzun boylusu, en hızlı koşanıydı. O zamanlar sadece abimin dostu olarak görürdüm onu. Ama yıllar geçti, her şey değişti, ben de değiştim. Ve fark ettim ki, o hep daha fazlasıymış. Mahallede nereye baksam bir anımız vardı onunla. Kızılçam`ın toprak yollarında koştururken düştüğümde elini uzatan hep oydu. Bisiklet sürmeyi öğretirken korktuğumda, "Korkma, ben buradayım," diyen de. O zamanlar gözümde sadece bir ağabey gibiydi. Ama yıllar geçti, hislerim değişti. Artık ona "abi" demek bile zor geliyordu.