Mervan ağa vakit kaybetmeden yatakta uzanan Avşin`in karşısına geçti. "Bacaklarını aç."Avşin, zorda olsa kendini sakinleştirerek, ağlama duygusunu bastırıp bacaklarını araladı. "Mervan ağa eline aldığı erkekliğini okşayarak, sertleşmeye çalışıyordu. Avşin`in kadınlığına bakmak istemesede sertleşmesi için bu gerekliydi. Avşin de kafasını çevirip duvara bakıyordu. Mervan ağa ya bakacak yüzü yoktu, boylu boyunca uzanıp kendini sergilyordu. Mervan Ağa`nın, kadınlığına değdirdiği erkekliğiyle irkilmişti. Bölüm 8(Bekâret+18) Alıntı. (Hikâye`nin konusunu anlamanız için en başından okumanızı tavsiye ederim:)

Ben Efruz Avşin. Benim hikâyem bir ölümle başladı. Babam, Diyarbakır’ın meydanında, herkesin gözü önünde, bir infaz gibi katledildi. O gün toprağa yalnızca babamın bedeni değil, benim de çocukluğum gömüldü. O günden sonra içimde yalnızca bir şey filizlendi: İntikam. Yıllarca bekledim. Sabrı bir silah gibi kuşandım. Öfkeyi kanıma karışan bir zehir gibi taşıdım. Ve en sonunda, Cevher Ailesi’ne sızmanın en acımasız yolunu buldum: Onların kızını, eşim yaparak. Babamın kanının döküldüğü o meydanda, halkın gözü önünde onunla evlendim. İnsanlar bu evliliği konuştu, fısıltılar sokaklara yayıldı. Ama benim aklımda yalnızca bir şey vardı: Onların cehennemini ellerimle inşa etmek. Fakat kader, kalleş bir oyunun kurucusuymuş meğer. Zelal’in kim olduğunu öğrendiğimde, planımın çelikten duvarları çatırdadı. O, babamı öldüren adamın kızıydı. Düşmanımın kanını taşıyan bir kadın… Kendi soyunun günahlarını sırtında taşıyan bir mahkûm… Ama Zelal yalnızca bir isimden, bir soydan ibaret değildi. Onun da kendi geçmişi, kendi yaraları vardı. Onun da yeminleri, benim kadar ağırdı. Kan davası bizi birbirimize bağlayan bir zincir olmuştu. İkimiz de aynı hikâyenin farklı sayfalarıydık: bir yanda annesinin katiline ve ailesine duyduğu öfkeyle yaşayan bir kadın, diğer yanda babasının kanının bedelini ödemek için yemin etmiş bir adam. Zelal, hem babasının utancı hem de kendi geçmişiyle savaşan bir kadındı. İkimiz de intikamın ağırlığını taşıyor, kanla yazılmış kaderimizi değiştirmeye çalışıyorduk. Ama bu döngüde bir kazanan olabilir miydi? Yoksa kan davası, bizi birbirimize bağlayan zinciri daha da ağırlaştıracak mıydı? Ama gözlerine baktığımda, orada yalnızca düşmanımı değil, kendimi gördüm. Aynı öfke, aynı hüzün, aynı lanetli kader… Biz, kanla yazılmış bir masalın iki tarafıydık. Şimdi önümde yalnızca iki yol var: Ya babamın kanı için yeminimi tutacak, bu döngüyü bir kez daha kanla mühürleyeceğim… Ya da Zelal’in yaralarını kendi yaralarım gibi görüp, bu laneti paramparça edeceğim… Ama bir şey kesin: Bu hikâyenin sonu, ya mezarla ya da yeni bir başlangıçla yazılacak.

"Sen ol da ister yar ol, ister yara lütfun da başım üstüne, kahrın da." & İki düşman aile arasında gelgitlerle, imkansızlıklarla dolu bir aşk hikayesi. Adar ve Avşin`in hikayesine hoşgeldiniz. ∆ "Gerçek evlilik değilse neden Berat Abiyi neden bu kadar önemsiyorsun?" "Sen benim karım olacaksın Avşin Atılkan! O sana bunları konuşamaz. Bu konu hakkında fikrini söyleyemez. Değil sana bunu teklif etmek, gözlerinin en içine bile bakamaz." Konuşması fısıltı haline geldi. Sadece ben duyuyordum. Bir yandan da rüzgarın sesiyle ve hissiyle saçım başım karışıyordu. "Nedenmiş o?" Dedim biraz korkmuştum ama çaktırmamaya çalıştım. Düşmemem için iyice tuttu beni. Yasladı vücuduna. Kolu ve vücudu arasında kalmıştım. Yüzüme iyice yaklaşıp nefesini hissettirdi. "Öldürürüm onu." ∆ Kitap Şarkısı - Gece Yolcuları | Yaban Gülü