Gözlerimi karanlığa alıştırmaya çalışarak açtım. Ellerimi ve ayaklarımı halattan kurtarmayı artık denemiyor, ağzıma bağlanmış bez parçasıyla ruhsuzca oturuyordum. Yanımda oturan Alper hâlâ kurtulmak için debeleniyordu. İçeri ne zaman girdiklerini bilmediğim Tuğrul ve Kerem vardı. Gözlerim heyecanla parladı. Gelmişti işte Tuğrul beni, bizi kurtarmaya gelmişti. Kerem Şahin yüzündeki iğrenç sırıtışla Tuğrula döndü. Tuğrul bir bana bir Alpere bakıyordu. "Tuğrul Karahan şimdi senden bir seçim yapmanı bekliyorum. Sevdiğin kadın mı yoksa kardeşim dediğin adam mı? Ala mı Alperen mi? Hangisini daha çok seviyorsun? Seçimini yapman için on saniyen var." Hayır. Hayır. Böyle bir şey isteyemezdi değil mi? Zaten istese bile Tuğrul beni seçerdi. O verdiği sözleri asla unutmaz ve tutardı. Ama Alper ne olacaktı? "10, 9, 8" Tuğrul neden benim ismimi söylemiyordu? Neyi düşünüyordu böyle? "7, 6, 5" Hâlâ susan Tuğrula baktım. Bana bakmıyordu. "4" Sevdiğim adama son bir umutla baktım bir çare. "3" Gözlerimde artık hayal kırıklığından başka bir şey yoktu. "2" Güvenim kırıldı. "1" Kalbim kırıldı. "Alperen. Alpereni seçiyorum." Dedi Tuğrul. Gözlerimde hazır bekleyen yaşlar akmaya başladı. Neye ağlıyordum? Sevdiğim adamın ihanetine mi? Sevdiğim adamın beni, bana takıntılı düşmanına bırakmasına mı? Kimsenin ilk tercihi olmadığıma mı? Kırılan şey hayal, hayal kırıklığıydı. Birinin iki dudağının arasından çıktı, Birinin kalbini bin parça yaptı. Ala Kurt & Ali Tuğrul Karahan

Her sır, bir bedel ister. Her güç, bir gölge taşır. Zamanın ötesinden gelen bir lanet… Ve bundan habersiz bir kız: Lydia. Annesinin kayboluşundan sonra geçmişinden kaçtığını sanıyordu. Ama bu kasabada hiçbir şey saklı kalmaz. Ormanda bir kurt dolaşıyor, aynalarda eski yüzler beliriyor. Ve Lydia`nın içinde, karanlık bir güç uyanıyor. Onu gözetleyen bir yabancı var—gölgeden gelen, konuşmayan, altın gözlü. Kael onu korumaya mı geldi, yoksa karanlığı tetiklemeye mi? Aşkla, korkuyla ve karanlıkla örülü bu oyunda tek bir kural var: Ya gölgeye hükmedersin… ya onunla yok olursun. Peki ya sen? Benimle doğaüstü bir dünyaya katılmaya var mısın?

Karşımda dikilip bana üstten üstten bakarken konuştu. “Beni çağırmışsın, buyur?” Sesi tok, ifadesi sertti. Kollarını göğsünde kavuşturmuştu, çok uzun boyluydu. Zihnim, bana ihanet edercesine beş saniye boyunca tamamen devre dışı kaldı. Çünkü az önce söylediği şeyi sindirmekte zorlanıyordum. Beni? “Beni çağırmışsın” mı?! Hani şu göbekli, kel, yaşlı adamlar olur ya.. Sabahları kahvede çay içip gazete okuyan, mahallenin gençlerine “Oğlum, sen kimin çocuğusun?” diye soran tipler.. İşte ben tam olarak öyle biriyle karşılaşmayı bekliyordum. Ama kader, yine o kendine has mizah anlayışıyla, karşıma bambaşka bir şey çıkarmıştı. Daha doğrusu, birini. Karşımda duran adam, yaşlı bir muhtardan çok “anaların maşallahı, kızların inşallahı” kavramını çağrıştırıyordu. Esmerdi. Uzun boyluydu. Bakışları sertti. Kaslı kolları, gömleğinin sıvanmış kollarında tehdit gibi duruyordu. Bir de üstüne, o ifadesiz yüzle bana bakıyordu. Bu bir şaka mıydı? Bir kamera falan olmalıydı. İstanbul’a yeni gelenleri trolleyen bir sosyal deney.. Ama sonra yanımdaki kızın “işte muhtar bu” bakışıyla birlikte gerçekler acımasızca yüzüme çarptı. Ben şoka girmiş vaziyette ona bakarken, o da bana bakmayı sürdürüyordu. Kaşlarını hafifçe çattı. “Beni çağırmışsın, buradayım?” Göz kırptım. Sonra tekrar. Derin bir nefes al menekşe. Kontrolü kaybetme. Belki de rüya bu. Belki de hâlâ Manisadasım. Ama hayır. Tartıştığım adam orada, anahtar ise hâlâ elimdeydi. Ve sinirim, zirve yapmış bir halde bana eşlik ediyordu. Sonunda, mantıklı bir cümle kurabildim. Gerçi ne kadar mantıklı olduğu tartışılırdı. “Ben muhtarı çağırdım.” Derken kollarımı göğsümde birleştirmiştim. “Bir yanlışlık oldu sanırım, sizle ilgili bir durum yok sağolun.” Adam ifadesizce kaşını kaldırdı. “ Muhtar benim zaten.” Gözlerimi kıstım. “Hayır.” Kaşlarını kaldırdı. “Evet.” Direndim. “Hayır.” Çevremizde durup bizi izleyen insanların bazılarının sessizde olsa güldüğünü duyabiliyordum. Tahammülünün azaldığını belli eden bir ses tonuyla, “İmtihan mısın kızım sen?” Diye sordu. “Ama muhtar-“ Ellerini siyah kumaş pantolonun ceplerine sokup başını gökyüzüne çevirdi. Sabır dileniyordu galiba. “Muhtar benim diyorum sana. Yinelemeyeceğim bunu, sorunun ne olduğunu söylüyorsan söyle söylemiyorsan işim gücüm var.” Öfkeli sesi geri adım atmama neden olmuştu. Yine de gururumu ve inatçılığımı devreye sokarak “Ama ben amca bekliyordum..” Dedim. Yunan heykeli kılıklı muhtarın dudakları hafifçe yana kıvrıldı. Kaşları yukarı kalktı. Ardından alayla konuştu. “Özür dilerim, öbür sefere daha yaşlı olmaya çalışırım. Şimdi problemin ne olduğunu söyleyecek misin? Sabrım tükeniyor.” ___ Menekşe&Cihan.

"Ablamı ararken kendimi kaybettim... Şimdi ise kim olduğumu hatırlamak, bir şehri yakmakla mümkün." Saklışehir unutulmuş bir şehir. Ama bazı sırlar, unutulmaz. Arven geçmişini ararken; adı silinmiş bir çocuk, yüzü tanınmayan bir katil ve siyah bir gülün gölgesinde saklı bir gerçek bulacak. Peki ya bazı soruların cevabı, her şeyden daha tehlikeliyse? Saklışehir`e hoş geldin. Burada hayatta kalmak, gerçeği gömmekle başlar. "Her hafta cuma günü saat 22.02`de yeni bölüm yayınlanmaktadır." 28.02.17 - 03.54 / SEMANUR BAL 10`a ithafen*

"Ya biz de sevilseydik? Bıraksaydık gökyüzü gibi ağlamayı? Sarsaydık yaralarımızı teker teker..." Acı, Vespera`nın hayatının bir parçası olmuştu; her adımda, kayıplarını ve kırık kalbini taşırdı. Zephirion ise çoktan kayıptı. +16 yaş ve üzeridir. Kitapta tetikleyici kısımlar olabilir. Bunun bilincinde olalım lütfen. Şimdilik toplam kelime: 12076 kelime

"Şeytan, meleğin kanatlarını severken yanlışlıkla kopartabilir, güzel kiracı."

(TAMAMLANDI!) En kısa zamanda düzenlenecektir, Keyifli okumalar dilerim. *Asker Kurgusu *Wattpad`de var. “Sen çok güzel konuşuyorsun.” “Güzel olduğun için. Hem söyleyen önemli değil, söyleten önemli.” Küçükken kitaplarda ki aşkın yalan olduğuna inanırdım. Ta ki hastane çıkışı kaçırıldığım terörler tarafından karşıma çıkan ela gözlü askere tutulduğumun farkına vardığım vakit. O aşık olduğum ela gözlerin içinde barındırdığı güven ve huzur. Güneşin her zaman yüzüne vurduğu vakit ortaya çıkan o gamzeleri ve gamzelerine eşlik eden o muhteşem, hayran olduğum ela gözleri. Kendisiyle öğrendiğim tek kelime, ve o kelimenin içinde bana yaşattığı muhteşem sevgi. Aşk… Terörler tarafından kaçırılan genç doktor, kendini hiç beklemediği bir anda mermilerin içinde bulur. Terör örgütü liderinin yaralanması ve göğsüne saplı kurşunu çıkartmaları için kaçırılan doktor, ve doktorun orada olduğunu bilmedikleri için operasyona geçen Atmaca timi. Peki üsteğmen Ömer Asaf, depoda gördüğü yeşil gözlere tutulup kalırsa, yahut Genç doktor İkra ona bakan o güzel ela gözlerin nefesini kestiğini hissederse. Temiz, masum ve bir o kadar aşk dolu bir kitap sizleri bekliyor. Bakmadan geçmeyin :)

●ASKERİ KURGU● Ağrı`da görev yapan Dilhan Hande, sınıf öğretmenidir. Öğrencisinin elinde gördüğü dergiyi inceleyip şüphelendiğinde polis olan babasına haber verir. Askerler dergiyi bulmak için okula geldiğinde, işler çok farklı yollara sapar. "Bu benim künyem," dedi. "Sana bunu bırakıyorum, Hande çünkü sana her daim döneceğimin sözünü veriyorum. Bir asker künyesiz kaldığında kaybolmuş gibidir, ben sana her geldiğimde kendimi bulacağım ve kendimi bulmak için hep sana geleceğim."

"Bembeyaz bir odaya kapattı beni... Suçum neydi bilmeden, cezamı içime gömdüm. Duvarlar sessizdi, babam gibi. Ben o gün çocukluğumu içeride bıraktım."

" Seviyorsan seviyorum dersin komutan! Böyle belirsizliklere gelemem ben! Tutarsın elimden sevdana sahip çıkarsın!" Kendimi karargahtan nasıl attığımı şaşırmıştım. Öfke tüm bedenim de diri iken kolumdan tuttuğu gibi çekti beni kendine. Etrafta ki askerleri önemsemeden kahveliklerini elalarıma fitilledi. " Yürü gidiyoruz!" " Nereye be!" " Yürü komşu kızı, basacağım nikahı, sevdama sahip çıkacağım! Seni karım yapmaya gidiyoruz!" ... Firuze&Alpaslan