Bütün dörtlükler im bana aiitir. Umarım beğenirsiniz, iyi okumalar hepinize :)

Kalbimden zihnimde zihnimden de kalemime dökülmüş dizeler

Öylesine bir günde aklıma geldin yine ...

Küçükken yazdığım bir şiir . Ona göre tepki verirseniz sevinirim .

ARTIK SANA YAZMIYORUM, bir "gençlik aşkı şiirleri" kitabıdır. Olmuştur gençliğinizin en güzel yıllarında illâ ki ; iz bırakan bir yara,sizlerinde.Karşılık bulamamış,kederli...Bütün tariflerin ve cümlelerin ötesinde...Uzakta,çok geçmişte kalması neyi değiştirir ki? Zaman, aksa da durmuştur tam da o kırgınlığın üstünde.

Bu kitap sadece bana ait değil. Bu satırlarda; yazamadıklarını iç çekişlerinde susturanların, bir cümleye sığmayan duyguların, yarım kalmış hikâyelerin izleri var. Bazı şiirler benim kalemimden döküldü, bazılarıysa bana anlatılanlardan, gönderilen mektuplardan ilham aldı. Ben sadece kelimelerle tercüman oldum. "Ne Varsa İçimde", belki de senin içinde sakladığın bir şeylere dokunur. Çünkü herkesin bir şiiri vardır — kimseye söyleyemediği. Ve ben o şiiri senin yerine yazmaya çalıştım.

Manası neydi o bakışların Ebediyete kadar sürecek gibi Rastgele mi bakıyordu yoksa gözlerin Ya peki o sözlerin Emin değildim kendimden Mecbur eğdim başımı edepten

Kendimce yazdığım şiirler...

EYY AŞK; Dudakların kor, Ellerin ateş, Bedenin yangın, Nefesin huzur, Gözlerin gece, Özlemin ağır, Varlığın şükür🙏🙏🙏

Hayat bazen sessiz bir fısıltı gibi başlar, fark etmeden etrafımızdaki sırların içine çekiliriz. Bu roman, sıradan bir gencin gözünden, görünmeyen karanlıkların ve gölgelerin arasındaki mücadeleyi anlatıyor. İçine kapanık bir lise öğrencisinin cesareti ve merakı, onu alışılmışın dışına çıkarır; gerçekler ne kadar karanlık olursa olsun, onları ortaya çıkarmak için verdiği mücadeleyi gözler önüne serer. Ankara’nın sokaklarından yükselen bu hikaye, sadece bir kayboluşun değil; aynı zamanda umut, dostluk ve adalet arayışının da hikayesidir. Okudukça, bazen sessiz kalanların en büyük kahramanlar olabileceğini hatırlayacaksınız. Bu yolculukta, karanlık ne kadar derin olursa olsun, ışığın her zaman var olduğunu bilmenizi isterim. Okuyucunun da bu ışığı bulması dileğiyleYoklukla Konuşan Şiirler Yazan: Ennur --- Önsöz Bu kitap, sessizliğin en derin sesiyle yazıldı. Gidenlerin ardından kalan boşluğun, Bir mezar taşına sığmayan kelimelerin, Bir çığlık kadar yankısız kalan yalnızlığın şiirlerle konuşmaya çalıştığı bir yolculuk bu. Her mısrada bir yokluk saklı. Bir kaybın, bir suskun vedanın izi. Ve her satır, ölümü anlatmasa da ölüm gibi dokunacak kalbine. Ben Ennur... Bu kitapta sana susarak anlattım her şeyi. Çünkü bazen yokluk, en çok konuşan şeydir. --- 1. Bölüm – Ölümün Sessizliği Bu bölüm, ölümün en sessiz yanına odaklanır. Adı unutulan mezarların, suskunluğun ve yalnızlığın şiirleri... 1. Şiir – Adını Unutan Mezarlar Toprağa düşen her yaprak, birinin son nefesidir belki. Rüzgârın ağladığı her gece, bir annenin iç çekişi... Adını unutan mezarlar var, ne bir taş kalmış başında ne bir dua, ne bir resim... Sadece zamanın unuttuğu suskunluk. Bir çiçek bile çıkmıyor artık, kurumuş duaların arasında. Yalnızlık sarıyor soğuk mermeri ve ben, bir mezarın önünde kendimi kaybediyorum. “Kimdi burada yatan?” diye sorduğumda, sessizliğin cevabı geliyor: “Senin gibi biri, birini çok sevmişti...” --- 2. Bölüm – Gidenlerin Ardından Geride kalanların yüreğinde açılan boşluğu anlatır. Sessiz kalabalıkların arasında kaybolan yas, gözyaşı dökülmeyen vedalar ve bir daha asla gelmeyecek olanların izleri... 2. Şiir – Sana Söyleyemediklerim Gittin... Ve ben, bin kelimeyle sustum ardından. Sana söyleyemediklerimi şimdi duvarlara fısıldıyorum geceleri. Gözlerimde kalan son bakışın hala içimi yakıyor, sen gittiğinden beri zaman bile bana küs. Her sabah, "Bugün dönmüş olabilir mi?" diye bir umut kırıntısıyla uyanıyorum ama senin sesin yok, senin ayak sesin yok bu evde... Sana söyleyemediklerim: “Kal” demekti, “Gitme” demekti, “Ben sensiz yaşayamam” demekti. Ama sen duymadan gittin, ben söyleyemeden öldüm biraz. --- 3. Şiir – Tabutun Ardından O gün, tabutun arkasından yürürken her adımda biraz daha eksildim. Çevremde insanlar vardı, ama hiçbiri sen değildi. Çiçek taşıyan eller, senin ellerin kadar sıcak değildi. Dualar yükseldi göğe, ben sustum. Çünkü her dua, bir vedaydı aslında... Siyah giydik, ama renk değil acıydı üzerimizde. Gözyaşı dökmedim, çünkü içimdeki deniz taştı zaten. Ve o gün öğrendim: Birini mezara koymak kolaymış, ama onu kalpten çıkarmak... İmkânsızmış. --- 3. Bölüm – Yoklukta Büyüyen Acı Zaman geçtikçe azalmayan, aksine büyüyen acılar… Her şey normale dönüyor gibi görünse de içimizde hiç geçmeyen bir yara var… 4. Şiir – Zaman İyileştirmedi “Geçer” dediler. Zamanla unutursun… Ama ben seni her saniyede daha çok hatırladım. Acı, geçmedi. Sadece sessizleşti biraz. Ama her gece, yastığa dökülen gözyaşları hâlâ seninle dolu. Gülmeyi unuttum belki, ama seni unutamadım. Sanki kalbim, bir mezarlık oldu sen gidince... Her hatıra bir mezar taşı gibi dikildi içime. Zaman iyileştirmedi. Sadece alışmayı öğretti. Ama ben alışmak istemedim hiçbir zaman sensizliğe. --- 5. Şiir – Her Şey Yerli Yerinde, Sen Hariç Perdeler aynı, duvarlar aynı… Sen yokken bile ev aynı kalıyor. Ama ben… Ben hiçbir zaman aynı kalmadım. Kahve fincanın hâlâ dolabın en üst rafında. Yatağın bir yanı hep boş. Sanki sen bir gün dönecekmişsin gibi, her şeyi yerli yerinde bıraktım. Her şeyi... Sen hariç. Çünkü sen, geri gelmeyecek kadar uzaksın artık. Ve ben her sabah, “Bugün de yok” diyerek başlıyorum hayata. --- 4. Bölüm – Toprağın Altında Kalanlar Mezarlıklar, toprak, ölümün fiziksel gerçekliği ve sonsuzluğu ile ilgili şiirler… Gidenin değil, kalanın nasıl çürüdüğünü okuyacaksın. 6. Şiir – Soğuk Toprak Soğuk bir toprağın altındasın şimdi, sessizlik sarıyor bedenini… Benimse içimde bin çığlık atıyor her gece. Yıldızlar bile parlak değil artık, çünkü sen artık gökyüzüne değil, yerin altına aitsin. Gözlerimi kapatınca seni görüyorum, ama gözlerimi açtığımda… taş bir isim kalıyor geriye. O mezar taşına bakarken şunu düşündüm dün gece: "Bir insanı en çok nereye gömersin?" Cevabı biliyorum: “Kendi kalbine.” --- 7. Şiir – Taşlara Fısıldadım Bugün yine geldim sana. Mezarının başına çöktüm ve fısıldadım taşlara. Adını söyledim yavaşça, belki bir çiçek duyarda açar dedim. Sessizlikle konuştum, toprağı sevdim ellerimle. Belki sen hissedersin diye… Gözümde bir damla yaş yoktu, çünkü içimdeki deniz çoktan kurumuştu. Biliyor musun? Ben artık dua etmiyorum senin için. Sadece konuşuyorum… Taşlara, toprağa, rüzgâra… Çünkü onlar bile benden daha yakındır sana. --- 5. Bölüm – Ruhla Vedalaşmak Fiziksel kaybın ötesine geçer, ruhla vedalaşmayı anlatır. Birinin ölse de ruhunun hep yanında kalması gibi… 8. Şiir – Ruhun Gölgesi Gittin ama gitmedin aslında. Odada hâlâ sesin yankılanıyor, bir eşyayı yerinden oynatsam sanki sen kızacaksın gibi… Yastığımda terli geceler, aynada senin silüetin. Ruhun gölgeme karışmış olmalı… Çünkü her adımda sen varsın. Sana vedam bedeninedi. Ama ruhuna hâlâ sarılıyorum her uykudan önce. Ve her sabah uyandığımda senin olmadığını fark edip bir kez daha ölüyorum içimden. --- 9. Şiir – Gitmiş Gibisin Gitmiş gibisin… Ama bazen pencereye dönüp bakıyorum, geleceğini biliyormuşum gibi. Adını söylemiyorum artık yüksek sesle, ama içimde bir şey hala seninle konuşuyor. Belki de o senin ruhun… Belki ruhlar hiçbir yere gitmez. Sadece susarlar. Ve ben, senin sustuğun yerde sessizce ağlıyorum. --- 6. Bölüm – Hiçliğe Yolculuk Ölümden sonraki bilinmezliği, yok oluşun karanlığını, insanın “ne olurum?” korkusunu anlatır. Her şiir, ölümden sonraki “sonsuz sessizliği” dile getirir. 10. Şiir – Hiçliğe Doğru Bir ışık yok önümde, bir ses yok arkamda… Sadece karanlık. Sonsuz bir geceye yürüyormuşum gibi. Ne bir dua eşlik ediyor bana, ne bir insan eli... Sanki dünya beni unuttu, gökyüzü bile arkasını döndü. Hiçliğe doğru yürüyorum. Ne umut var, ne de korku… Sadece içimi kemiren bir bilinmezlik. Belki de ölüm bu: Ne uyanmak ne de uyumak, sadece yok olmak. --- 11. Şiir – Var mıydım Gerçekten? Bazen düşünüyorum: Ya hiç var olmamışsam? Ya yaşadığım her şey bir rüyanın içindeki gölgeden ibaretse? Bir gün herkes unutacak beni. Resimler silinecek, anılar kaybolacak... Ve ben, bir ismin bile kalmadığı bir hiçlikte toz olup savrulacağım. Ölüm bile değil bu, yok olmak. Kimsesiz bir boşlukta hatırlanmayan biri olmak... Var mıydım gerçekten? Yoksa sadece birinin kısa bir anıydım? --- 7. Bölüm – Bir Daha Dönmeyenler Geri gelmeyecek olanların ardından yazılmış şiirler. Gerçek vedalar, sessiz ayrılıklar ve kalpte kalan boşluklar... 12. Şiir – Geleceğini Sandım Her kapı çaldığında koşarak açtım... Ya sensen diye. Her mesaj sesinde telefonu titreyen ellerim sadece boşlukla karşılaştı. Geleceğini sandım. Bir sabah dönersin, gözlerime bakarsın sandım. Ama sen… Bir daha dönmeyecek kadar gittin. Ve ben hâlâ sana bir çorba ısıtacak kadar delice bekliyorum seni. --- 13. Şiir – Hiç Uğramadın Ben seni her sokak başında bekledim. Her bankta, her durakta... Ama sen hiçbirine uğramadın. Zaman geçti, mevsimler değişti. Ama senin yokluğun hep aynı kaldı. Hiç uğramadın adını fısıldadığım rüyalara. Hiç uğramadın beni öldüren sessizliğe. Ve ben, bir daha dönmeyeceğini bile bile kapıyı açık bıraktım sana. --- 8. Bölüm – Hatıraların Mezarı Gidenlerden kalan, dokunulmaya kıyamayan hatıralar. Eşyalar, kokular, küçük detaylar… Acının saklandığı yerler. 14. Şiir – Kokun Dolapta Kaldı Dolabın kapağını açtım bugün, kırık bir cesaretle… Kazağın hâlâ orada. Kokun… hâlâ orada. Elimi sürmedim, kokusunu dağıtırım diye. Zaten senin yokluğunu ancak bu koku avutur biraz. Giden gitti ama arkasında bıraktığı hava hala ciğerlerimi yakıyor. Ve ben, bir kazakla konuşuyorum artık: “Neden bu kadar sen kokuyorsun hâlâ?” --- 15. Şiir – Fotoğraflar Yalancıymış Gülümsüyorsun o karede, mutlusun… Ben de yanındayım. Ama o an yok artık. Sen de yoksun. Fotoğraflar eskimez sanmıştım, ama sen gidince onlar da sarardı. İçindeki neşe, zamanla ağlayan yüzlere dönüştü. Baktıkça mutlu olmam gerekirdi belki, ama ben her baktığımda bir veda görüyorum orada. --- 9. Bölüm – Zamanın Silip Götürdükleri Zamanın acımasızlığı, unutuşun sessizliği, geride kalan anıların yavaş yavaş yok oluşu. 16. Şiir – Eskidi İsmin Eskiden kalbimde yankılanan ismin, şimdi sessizliğe karıştı. Ne biri soruyor adını, ne biri hatırlıyor seni artık. Bir zamanlar her duvarda yankılanan o iki hece… Artık bir çocuğun adı bile değil belki. Zaman aldı seni benden. İlk önce sesini götürdü, sonra yüzünü… En son, hatırlama cesaretimi.

Kalbinize dokunacak şiirler

Önsöz Zaman, bazı anları unutturur; bazılarını ise bir ömür boyu içimize mühürler. Kırık Saatler, işte o mühürlü anların iç sesidir. Bu satırlar; yarım kalan bakışların, söylenemeyen cümlelerin, geri dönmeyenlerin ardından duyulan özlemin, yitip giden aşkların izlerini taşır. Her şiir, içimde sessizce yürüyen bir Yusuf`un adımıdır. Gözlerimin değdiği her uzaklıkta, kalbimin içinde çatlayan bir saate rastladım. Ve her çatlakta bir şiir doğdu. Bu kitapta; ne zaman tam, ne de kalp bütündür. Ama belki tam da bu yüzden samimidir. Çünkü aşkın saati kırıldığında, zaman durur ve şiir başlar.

Özgün şiirlerimi paylaşıyorum, iyi ve kötü eleştirilerinizi bekliyorum.

Karanlıkların içinden gelen bir acı hissi

10 tane şiir

Meleğim, Senden önce yazmama rağmen aklıma yalnızca seni getiren ve senin için yazdığım şiirlerle başbaşa bırakıyorum seni. Her biri farklı anıları, farklı duyguları, farklı dönemleri anlatıyor. Bilmeni istediğim bir kaç şey var. Ben seni herkesten farklı sevdim, senden başkasını da seni sevdiğim kadar sevmedim. Sevemem de zaten. Birlikteliğimiz bir ömür etmez ama bir ömre yetecek kadar mutlu ettin beni. Sen de mutlu ol ela gözlüm. Sana söyleyecek son sözüm de şudur; Ben yaşarken seni sevdim, ölürken de seni seveceğim. İyi ki varsın Biriciğim.

GELME! Bitti ömür dizelerim.

Telif Hakkı © 2025 Hira Şeker Bu eserin tüm hakları saklıdır. Eserde yer alan metinler, şiirler ve diğer içerikler; 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu gereğince koruma altındadır. Yazarın yazılı izni olmaksızın çoğaltılamaz, dağıtılamaz, yayımlanamaz veya herhangi bir ortamda kullanılamaz. "Toprağın Altından Sesleniyorum" – Bir Annenin Sessizliğe Sığmayan Sesi Bu kitap, ölümün ayırdığı ellerin, kalplerden birbirini asla koparamayacağını fısıldayan bir annenin şiirli ağıdıdır. "Toprağın Altından Sesleniyorum", hayattan göçmüş bir annenin geride bıraktığı çocuklarına, sevgiyle yoğrulmuş bir vasiyetidir. Her dize, anne sıcaklığının gökyüzüne savrulmuş izlerini taşır; her mısra, çocuklarının düşlerinde fısıldayan bir dua gibidir. Bu şiirler, ne sadece bir yasın, ne sadece bir özlemin anlatımıdır… Bu şiirler, anneliğin ölümsüz bir dili olduğunu hatırlatır. Hayatta olmasa da kalpte hep yaşayan bir annenin, toprağın altından seslenişiyle, okurun iç dünyasına dokunan; kendi annesini, kendi çocukluğunu hatırlatan bir yankıdır. Gözyaşıyla yıkanmış satırlarında umut da var, sabır da, sonsuz bir sevgiyle sarmalanmış vedalar da… Bu kitap, ölmüş ama sesi hâlâ duvarlara çarpan bir annenin kaleminden değil; yüreğinden dökülen şiirlerle yazıldı. Bu kitapta bir annenin kalbi atıyor… Ölümsüzce.

Bu kitap o kendini biliyor gıcık olunduğu için yazılmıştır bayss-🐑

Şiir ağırlıklı düşündüren sorgulatan dizeler

Yine herkesi kendim sandım... Fazla söze gerek yok! Oku işte bişi kaybetmezsin Dedim yaa kafama göre o an ne eserse onu yazıyorum gelişigüzel kafamın içinden ayet hadis şiir söz hoşuma giden alıntı vs vs

"Bu şiir, özlemle güçlenen bir kadının iç dünyasını ve yokluğa rağmen dimdik ayakta kalışını anlatıyor."

🌹Şiirlerin hepsi bana aittir. Aklıma geldikçe yazıyorum. 🖤💫 🌹Şiirlerimin bazılarını karakterlerin duygu durumundan esinlenerek yazıyorum🖤💫 🌹Okuduğunuzu belli ederseniz sevinirim 😌 🌹 Umarım seversiniz🖤💫 🌹Bir şans verip okuduğunuz için teşekkür ederim 🖤💫

Gel adlı şiirimi paylaşıyorum umarım beğenirsiniz ✨

Eksik ve öksüz kalmış her hayal , imkansızı zorlıyan her hece hüzün kokar . Bir şiirde bir satırda kalplerin buluşması dileğimle