Rüyasında gördüğü kişinin gerçekte olmayacağını zannederken çıkan kişiye bağlı kalan Asya ve rüyası

Annesi tarafından sevilmeyen bir kız annesi tarafından mafyalara satılır ve hikaye başlar

Sadece doğurmakla anne olunmaz... Sadece kanından olmakla baba olunmaz... Sadece çocuk olmakla günahsız olunmaz...

Benim yüzümden kayboldu. Teneffüs aralarında birbirimize fısıldadığımız o küçük dünyayı ben bozmuştum — karne günü susup gitmeyi seçmiştim; sebebim ne olursa olsun, söylediklerim en ağır ceza oldu. Yıllar sonra geri döndüğümde, karşımdaki çocuğun gözlerindeki o ürkek ışık gitmişti; yerine soğuk, hesaplı ve herkesin adını titreyerek anacağı bir isim konmuştu: Taş Kalp. Onu tanıyan herkes ondan korkuyor, hiç tanımayanlar ise sadece bir efsaneden söz ediyordu; ama ben biliyorum ki o hâlâ aynı kişiden çıktı — sadece kırıldıkça keskinleşmiş. İçimde bir yerde pişmanlık, bir yerde de korku taşıyorum; çünkü o adımlarımla yarattığım canavarın karşısına çıktım şimdi. Ne affedebileceğini, ne de beni eski halime döndürebileceğini biliyorum — yine de bilmek istiyorum: gerçekten beni unutabildi mi, yoksa bütün o taşların altında hâlâ bir iz kaldı mı? Taş Kalp’in karşısına çıktığımda öğrendim ki bazı yaralar tamir edilemez; ama bazı hesaplar mutlaka sorulmalı.

Töre bazen bir kılıç kadar keskindir. Kader, sevdayı değil kanı isterken... Bir karar verildi. Ve o karar,herkesin hayatını değiştirecek kadar ağırdı. `Onurlu yaşamak bazen yaşayamamak demektir`

Her zaman babası tarafından şiddet uygulanan Sofia babası tarafından kırklı yaşlarda bir ile evlendirilmeye calisiliyor ancak Sofia gerçek aşkı bulacagina inanıyor ve en sonunda karsisina mark adında biri çıkıyor...

Kahve icmek icin kahfe dunyasina gittim iceri girdigimde isikli bir kose gördüm köşeye oturup bakarmisiniz dedim sonra bir genç birisi meraba ne icersiniz dedi bende sutlu kahfe olsun dedim Oda tamamdir dedi kahfemi getirdiginde Kitabimi acip hem kitabimi okudum hemde kahfemi içtim Kitabimi cantama koyup Parayi masanin ustune koydum sonra ciktim arkamdan birisi takip ediyodu cantami cekti bende bagirdim sonra Bir tane geç geldi kostu cantami aldi icinde eksik bisey varmi bak bi dedi sonra çantayı alip Baktim eksik bisey yoktu ama nolur nolmazpolise gittik polis tamam dedi ben sizi bulursam aricam dedi seni birakiyimmi Dedi bende yok seni Rahatsiz etmeyim dedi Oda bisey olmaz dedi Adin ne diye sordu bende ruya dedim bende ona sordum berk Memnun oldum dedim arabaya binip eve goturdu goruşuruz dedim eve girip kapiyi kappattim elimi yikama ya gittim tualete gittim elimi yikadim sonra yuzumu yikayip bakim yaptim sonra odama gidip gecelimi giydim asagi inip mutfağa gittim makarna yappim yedim mutfagi topladim sonra tualete gidip elimi Yikadim bandajimi takip Kitabimi okudum sonra uyudum

Gnhgnfiejgudkak wjgjssk

Kural basitti: Onun dünyasında ya kurallara uyarsın… ya da yanarsın. Kiraz, hayatı boyunca özgürlüğünden başka hiçbir şeye sahip olmamıştı. Geceleri şehrin karanlığında dans eden bir hırsız, sabahları sıradan bir üniversite öğrencisi… Onun için çalmak bir suç değil, bir kaçıştı. Ta ki yanlış adamdan — ülkenin en tehlikeli iş adamı ve gizli bir çetenin lideri olan Kutay Demir’den — çalıncaya kadar. Bir kolye… Sadece bir kolye yüzünden her şey değişti. Artık o bir hırsız değil, bir hedefti. Ve Kutay’ın hedefleri asla kaçamazdı. Kızıl saçlı, inatçı, özgürlüğüne âşık bir kadın... Soğuk, zeki, hükmetmeyi bilen bir adam... İkisi de ateşti — biri özgürlüğün, diğeri tutkunun. Ve biri kaçtıkça, diğeri daha çok yanacaktı. Şimdi Kiraz’ın önünde tek bir seçenek var: Kaç ya da Yan. ---

Bazı insanlar karanlığı seçmez; karanlık onları seçer. Ben de öyle oldum. Her darbe, her ihanet biraz daha parçaladı içimi. Sonunda acı da korku da anlamını yitirdi. Geriye sadece sessizlik kaldı; derin, yakıcı ve tehlikeli bir sessizlik. İnsan bir noktadan sonra ne hissettiğini unutuyor; sadece ne yapması gerektiğini biliyor. Ve ben ne yapmam gerektiğini hiç unutmadım. Bu, güçlü görünmek zorunda kalan bir kadının hikâyesi değil. Bu, gücün ne olduğunu unutan bir dünyanın içinde, hayatta kalmak için kendi canavarını yaratan birinin hikâyesi. Ben seçmedim bu yolu. Ama bir kez adım attıktan sonra, geri dönüş diye bir şey kalmadı.

Başroller Maya ve Kerem

Elif içine kapanık ve duygusal bir öğrenci ve gizliden gizliye sınıf arkadaşı Arda`dan hoşlanıyor

Bi kızın canından farkı olmayan sevgilisiyle ayrılma hikayesi...

🖤 Bergüzar Bir kadın… geçmişin yaralarını sessizce taşıyan bir psikolog. Bir adam… karanlığın içinden doğmuş, günahlarını bile sahiplenmeyi bilen bir mahkûm. Bir fotoğrafla başladı her şey… sonra kan, sessizlik ve kefaret birbirine karıştı. Güz Akarsu, affetmenin gücüne inanan bir kadındı. Kıraç Ataman ise, affedilmeye bile layık olmadığını düşünen bir adam. Ama kader, onları bir kez değil, iki kez karşılaştırdı, bu kez bir imza ve soğuk bir yüzükle. Zorunlu bir evlilik, tehlikeli bir geçmiş, yakıcı bir tutku… Bazen aşk, insanı kurtarmaz. Yakarken tamamlar.

Bergüzar: Kelepçesiz "Bazı bağlar zincirle değil, kalple kapanır." Güz, yıllar önce bir adamın bakışlarında kaybolmuş bir kadındı. Kurtarmak isterken kendini kaybetti, unuttuğunu sandı. Oysa bazı hatıralar, unuttuğunu sandığın yerden seni izler... Ve Kıraç, suskun bir mahkûm, öfkesini zincirlemiş bir adam. üç yıl boyunca her nefesinde aynı ismi sayıklamaya devam etti: Güz. Şimdi, üç yıl sonra kader, yeniden kanla mühürlü bir anlaşma imzalatıyor onlara. Birlikte olmaları bir hata; ayrı kalmaları ise bir ceza. Bir anlaşma... bir evlilik... ve ikisini de boğacak kadar güçlü bir geçmiş. Aşk değil bu. Bir kefaret. Bir yanılgı. Bir bergüzar… geçmişten gelen en acı armağan.

"Ümitlerim kırıldı bitti. Hayallerim yıkıldı gitti. Bu dert beni beni benden etti. Sevdim, sevdim bak ne hale geldim..." Patronu kızı yanına çağırıp onunla sevgili olması gerektiğini söyledi ve bunun gerçek bir aşka dönüşmeyeceğini ama bilmiyordu ki ilerleyen zamanlar öyle bir şeyin olmayacağını.

Bi iftira meselesi..

Bölüm 1: Paris’in Sessiz Uyanışı Jake, Charles de Gaulle Havalimanı’ndan çıkarken sabahın hafif serinliği yüzüne vurdu. Amerika’dan gelen uzun uçuşun yorgunluğu omuzlarını bastırsa da, Paris’in kendine has ritmi zihnini hemen uyandırdı. Terminalin kalabalığından uzaklaşarak taksiye yöneldiğinde, taş kaldırımlar, hafif ıslanmış asfalt ve uzaktan gelen tramvay uğultusu dikkatini çekiyordu. Paris, bir şehirden çok daha fazlasıydı; kendi hayatını sessizce ama kesin bir düzenle sürdürüyordu. Taksi dar sokaklardan geçerken Jake, her köşe başında farklı bir hayat gözlemliyordu. Küçük kafelerde sabah hazırlıkları sürüyor, vitrinlerdeki kruvasanlar ışığı yansıtıyor, sokaktaki insanlar kendi ritimleriyle yürüyordu. Amerika’daki kaotik şehirlerden farklı olarak, Paris’in karmaşası kontrollüydü ve Jake bunu anlamaya çalışıyordu. Eski binalar, çatılarda serilmiş çamaşırlar, balkonlardaki saksılar ve vitrinlerdeki gazeteler… Hepsi zihninde ayrı bir gözlem noktası oluşturuyordu. Kalacağı daireye vardığında bina dışarıdan sade görünüyordu, ama içeri adım attığında modern ama sıcak bir atmosferle karşılaştı. Ahşap zemin, büyük pencerelerden süzülen gün ışığı, küçük bir masa ve kitaplık… Jake, bavullarını odasına yerleştirdi ve her ayrıntıyı dikkatle inceledi. Her eşya, onun iç disiplinini destekliyor, her detay gözlem alanı oluyordu. Bavullarını odasına yerleştirdikten sonra kısa bir yürüyüşe çıktı. Paris sokakları, sabahın sessizliğiyle bir senfoni gibi hareket ediyordu. Araba motorlarının hafif uğultusu, bisikletlerin çan sesleri ve uzaktan gelen tramvay uğultusu birleşip düzenli bir ritim oluşturuyordu. Jake, kaldırımlarda yürürken kafeleri, dükkânları ve vitrinleri dikkatle inceliyor, her ayrıntıyı hafızasına kaydediyordu. Seine Nehri’nin kenarına vardığında, suyun yüzeyinde hafif bir yansıma oluşmuş, köprülerden geçen insanlar sessiz adımlarla ilerliyordu. Jake, şehirdeki düzeni ve ritmi anlamaya çalışırken, adımlarını yavaşlattı ve etrafı gözlemledi. Amerika’daki rutin ofis günleri aklına geldi. Buradaki düzen farklıydı; her adımı dikkatle izlemek, gözlemlemek ve kendi disiplinini korumak gerekiyordu. Akşam olunca, dairesine döndü. Masasına oturup defterini açtı ve projelerin önceliklerini belirledi. Kısa yürüyüşler için rotasını planladı, Paris’in sokaklarını adım adım gözlemleyerek günün kayıtlarını zihnine işledi. Pencereden dışarı bakarken Paris’in ışıkları ve gölgeleri ona huzur verirken, zihnini tamamen iş ve gözlem üzerine odakladı. Gece ilerledikçe, Jake pencereden şehrin ışıklarını izledi. Paris, her köşesinde farklı bir hikâye taşıyordu: bir pastanenin hafif ışığı, uzak bir pencereden yayılan müzik sesi, sokak lambalarının taş kaldırımlar üzerinde bıraktığı gölgeler… Hepsi birleşiyor, şehirle birlikte nefes alıyordu. Jake, bu sessizliği ve düzeni, kendi iç disiplinine uyarlayarak yeni hayatına hazırlanıyordu.

İyi okumalar....

Gelecekten geçmişe neler olduğu..

Mafya babasının kızı ile onun en büyük düşmanı olan örgüt dileri

Bir hikaye okumaya var mısın?

Korku dolu anların içinde bile parlamak

Ben İNCİ NAZ YALÇIN. Cafede ki Gece vardiyamı bitirip evime doğru yol aldım. Karanlık sokaklar. Yanıp sönen sokak lambaları. Kalabalık aile ortamları. Sokakta ölüm sessizliği yer alıyodu. Apartmanımın önüne geldiğimde arka bahçede bir çıtırtı duyduğuma adım kadar emindim. Titrek bir nefes verip dış kapıyı açtım. Ve apartmanımın içine girdim. Fakat posta kutumdan gözüme bir kağıt ilişti. Kendimi güvende hissetmek için evimde açmaya karar vermiştim... Sabah`ın ilk ışıklarıyla kalkmıştım ve saat 06:27 geçiyordu. İşe gitmek için hazırlanırken kardeşim Derya. ` ise okula gitmek için hazırlanıyordu. Üstüme boğazlı kalın bir kazak geçirip altıma ise deri pantolon giyip dışarı çıkarken havanın karlı olduğunu görüp üstüme bir kaban aldım ve kardeşimi bekledim. Kardeşim okul servisi geldiğinde. Onu yollayıp bende metro ile iş yerine gittim. 32 dakikalık bir metro yolculuğu sonunda iş yerine varmıştım. Üzerimden kalın kabanı çıkarttım ve iş önlüğümü giydim. Yine bir iş günü başlamıştı. Sabah ve gece çalıştığım için iki maaş alıyordum. Günün ilk müşterisi gelmişti. `Merhaba Hoş Geldiniz ne isterdiniz. Merhabalar. Ben bir latte alıyım lütfen. `Tabikide. Latte yapıp müşteriye götürürken bir gölgenin buraya baktığını fark etmem zor olmamıştı. Görmezden gelerek müşterilerin isteklerine odaklanıyordum. Çoktan akşam olmuştu fakat fark etmemiştim. Saat 21.21 geçiyodu. Yavaş yavaş ayyaşlar sarhoşlar garip insanlar ortaya çıkmaya başlıyordu. Ama cafe kalabalıktı. Tek başına hepsine yetişemiyordum. Teker teker bütün müşterileri memnun ettetikten sonra saat 12:00 Olmuştu. Dışarıda hâlâ birkaç kişi vardı. Rahat bir nefes verip kasaya geçtim. Aniden telefonumun çalması ile irkildim. Arayan kardeşim Derya`ydı gelen aramayı açıp telefonu kulağıma doğru götürdüm. "Efendim derya. "Abla kapı çaldı. Ama kimse yoktu. Ve penceren birisi tıklattı bende bütün ışıkları söndürdüm. Kapıyı falan kilitledim. Derya. Dedim sesimde endişe vardı. Derya ağlamaklı bir ses tonuyla" Abla korkuyorum. Kapı tam 4 kere falan çaldı yani yanlış yere gelseler bu kadar ısrarla kapıyı çalmazlardı. Deryayı teselli etmeye çalışırken müşteri gelmişti Derya bebeğim müşteri geldi kapatmam lazım. Eğer rahatsız falan eden olursa veya kapı tekrar çalarsa açma ses çıkartma delikten de bakma. Evde olduğunu belli etme. Perdeleri falan da çek lambalarını da kapat. "Tamam abla çabuk gelmeye çalış. Sende gelirken dikkatli ol. Dedi ve kapattı. Gelen müşteriye bakarken kendimi çok rahatsız hissetmiştim. Aklım derya `da kalmıştı. Gelen müşteriye ne istediğini sorduğumda. Mocha frappuccino istediğini söyledi. Ve hemen yapmaya başladım. Yapıp götürdüm. Teşekkürler dedi. "Rica ederim Vardiyamın bitmesine dakikalar kalmıştı. Toparlanırken. Bir müşterinin cüzdan düşürdüğünü fark ettim. Kasanın yanına koyup Cafe`yi kapattım. Kiliti taktıktan sonra yola düştüm. Evime giden yollar. Bomboştu. Sadece evlerin ışıkları yanıyodu. Kalabalık aile ortamları. Gülüşmeler. Gözümden bir damla yaş akmıştı. Apartmanımın önüne geldiğimde içeri girerken arka bahçeden bir çıtırtı duyduğuma yemin edebilirim ama kanıtlayamazdım. Lobideki posta kutularına bakarken kendi posta kutumda gözüme bir kağıt ilişti. Tedirgin bir nefes vererek kağıdı aldım. Fakat lobide güvende hissetmediğim için evimde açmaya karar verdim. Merdivenlerden çıkarken içime ürperti düşmüştü. Derya`. Derya beni aradığında evde olduğunu söylemişti. Ama ayakkabıları yok. Korkuyla etrafa baktım.titreyen ellerim ile kapıyı çaldım. Ama kimse açmadı. Telefonumu çıkartıp derya"yı aradım. "Efendim abla " Bebeğim kapının önündeyim kapıyı açsana. Kapıyı açar. Ablam senin ayakkabıların falan nerde Abla içeri aldım ayakkabıları falan eğer tekrar biri gelirse evde olduğumu anlamasın diye. Tamam ablam. Dedim ve odama geçtim. Üstümü falan çıkarttım. Derya`yı yanıma çağırdım. Ablam bu kapıyı veya pencereyi tıklatan kişi senin tanıdıgın falan değil demi. Hayır abla Ha unutmamışken bizim posta kutusuna bir not buldum. Onu açıp okuyalım gel. Tamam abla. Titreyen ellerim ile notu açarken kalbim carpıyordu. Notu açtığımda Gözlerim fal taşı gibi açılmıştı. Notta şöyle yazıyordu. Saat... 02:00 kendi balkonunda beni bekle aşağıda olacağım... Fakat beni göremeyeceksi. Amacım asla sana zarar vermek değil.

Sahra= yapamazsın Arhan= öyle bir yaparımkii ( Silah sesi) Sahra= aaaaaaa