Bazı insanlar o kişiye hediyedir.Benim insanlarım yoktu ama X’im vardı.Verilen hediye geri alınmaz değil mi? O aldı…Benim en büyük en sevdiğim hediyemi elimden aldı.Hediye kendisiydi, oydu.2. kez terk ediliyordum.İlk kez terk edildiğinizde kalbiniz daha çok kırılır ,daha fazla üzülürsünüz.2.’ye o kadar üzülmezsiniz çünkü yaşadığınız bir durumdur.Ama Lavin için öyle değildi.Onu tanımadan önce kalbini bir mezarlığa gömmüştü.O ise mezarlığa çiçekler ekti.Solanları ise yeniden canlandırmaya çalıştı.Ancak o canlandırdığı kalbi kendi elleriyle öldürmüştü.Kalbi canlandıran da öldüren de aynı kişiydi. “Seni aylarca yıllarca bekledim”dedi Lavin. “Neden gelmedin?Beni neden bıraktın çiçekçi?”

Okula yeni gelen sıradan bir öğrenci işte.Ne ilgisi olur benle?Oda diğerleri gibi sıradan biri.Diğerleri gibi okul bitene kadar yüzüne bakmayacağım kişilerden(!) “İyi de sen saç örmesini bilmessin ki”dedim dudağımı büzerek. “Geç otur önüme deneriz bişeyler” Verdiği cevapla gözlerim dolmuştu.Beni kendi ailem bir kere bile saçıma dokunmamışken o saçımı örmek istiyordu. Bu zamana kadar hiç kimseye dokundurmadığım saçlarımı örmesi için önüne oturdum.

Bu intikamın başlangıcıydı.Daha önce ona verdiğim küçük yaralar bi uyarıydı. Kendi yaptığı yaraların yanında benim ona yaptığım şey küçük bir fragmandı. Asıl film yeni başlıyor! Küçük kimsesiz bir çocuğu yaralamak kolaydı değil mi? …. Bu hem çocukluğumun hemde geleceğime çizdiği kaderin bir intikamı olacaktı! Hazır olsa iyi ederdi. Karşısında küçük, zararsız ve güçsüz biri yoktu nasıl olsa! Kendi yarattığı canavarı hoşuna gidecek olmalıydı? “Kimseye acıma” demişti: Öyleyse o şuan benim için değersiz bir kimseydi!