4. BÖLÜM

Annemle oturmuş sohbet ediyorduk. Bana gençlik anılarını anlatıyordu. Telefonuma bir bildirim geldi. Aybars yazmıştı, ama annemin yanında bakamazdım. Bu yüzden, "Anne, bize bir kahve yapayım da sohbetimize öyle devam edelim," deyip mutfağa kaçtım.

Aybars:Abin evde mi?

Odun gibi bir insan, bir selam verip hal hatır sorar en azından. Ama lafa gelince, "Sen benim kardeşimsin," diyor. Abimi bıraktığı günkü bakışlarından sonra hala nasıl "kardeşim" diyebiliyor, aklım almıyor. Ya ben yanlış anlıyorum ya da onda bir sıkıntı var.

Çilek: İnsan bir selam verir 🥰

Aybara: Veririz sonra. Abin evde mi değil mi?

Boğacağım, yemin ediyorum boğacağım ya!

Çilek: Evde, niye?

Aybars: Arıyorum, açmıyor. Git söyle, baksın telefona.

Haspam, bir de emir veriyor. Kölesiyim sanki!

Çilek: Kölen miyim ben senin? 😊

Aybars: Olmaz mısın?

OHA, ne diyor lan buuuğğğğ!

Çilek: Yok kalsın, istemez.

Aybars: Hadi hadi, çok konuştun. Git abine söyle.

Aha, bizim cilve de buraya kadar işte. Ne beklersin ki? Karşındaki yontulmamış kütük, çift kişilikli bu, yemin ediyorum ya!

Abim duştaydı.

Çilek: Abim banyoda, ne diyecektin abime?

Aybars: Bir de hesap mı vereceğiz sana, Allah Allah.

Yani, estağfurullah ama seni sevgilim yapacağım ve sana bu sözünü hatırlatacağım.

Çilek: Fena olmazdı. 🥰

Aybars: Şımarma, şımarma.

Biz sevdiğimiz adama bile şımaramayacaksak kime şımaracağız ya? Ben kadın değil miyim, abi?

Çilek: He, dur, abim çıktı banyodan.

Aybars: Sana yazdığımı söyleme sakın.

Kaşlarımı çattım.

Çilek: Anlamadım, neden?

Aybars: Ne demek neden? Yanlış anlam da yazmasam bile abin benim kardeşim gibi.

Kalbime bir hançer saplandı resmen.

Aybars: Onun kardeşiyle konuşmak falan doğru olmaz.

Karşılıksız sevginin de sorunu buydu işte. Kalbimde bir acı vardı, üzerime bir ağırlık çökmüştü. Ne kadar suçlu olmasa da ona kırılıyordum. Herkesten çok ona kırılıyordum. Kalbimi eline alıp parçalamıştı resmen.

Çilek: Saçmalama.

Çilek: Alakası yok.

Çilek: Sen beni çok sevsen, çok aşık olsan abim var diye konuşmayı keser miydin?

Aybars: Birincisi, evet keserdim.

Aybars: İkincisi, asla ama asla senden hoşlanmam ben.

Kalbimdeki acı katlanıyordu. Üzüldüğümü belli edemiyordum. Onu sevdiğimi cümle alem anlamıştı ve görmüştü. Enes bile biliyordu ama bir o görmemişti, bir o hissetmemişti beni.

Çilek: Tamam, hahahaha. Kasma kendini. Abime söyledim, arıyor seni.

Aybars: Tamam.

Mesajı beğenip telefonu kapattım.

Canım yanıyordu. Onun beni sevmesini istiyordum, bana yine o geceki gibi baksın istiyordum. Ona istediğim zaman sarılmak, öpmek, "sevgilim" demek istiyordum ama olmuyordu işte. Annem içeriden, "Kahveler nerede kaldı?" diye seslenince hızlıca kahve yapıp annemin yanına döndüm. Üzüldüğümü belli etmiyordum.

Annemle otururken bir süre sonra kapı çaldı. Koşarak kapıya gittim. Açtığımda Aybars karşımdaydı. Ne kadar özlediğimi anlatamam. Kırılan kalbim acısını unutup çiçekler açtı, üzerimdeki ağırlık uçtu, midemde kelebekler uçuşmaya başladı.

“Naber, Çilek?” dedi. Sesine kurban olurum.

"İyi, Aybars abi. Senden naber?" dedim. O da gülümseyerek, "İyiiii," dedi, sondaki "i" harfini uzatarak. Yanağımdan makas aldı ve göz kırptı.

Bana bakarken içi gitmiyorsa benim adım da Çilek falan değildi. Çok güzel bakıyordu. Her şeyi çok güzeldi; kalbi, yüzü, gözleri, sesi, boyu posu… her şeyi. Onun bana içi gitmiyorsa bile, benim ona çok fena içim gidiyordu.

Abim geldi ve beraber gittiler. Giderken Aybars son kez arkasını dönüp bana baktı.

Merhaba ballarım,

Umarım keyifle ve mutlulukla okumuşsunuzdur. Belki kısa bir bölüm oldu, ama elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyorum. Aslında bugün gün içinde bir bölüm paylaşmayı planlamıştım, fakat bugün benim doğum günümdü ve yazmaya pek fırsatım olmadı. Bu yüzden hızlıca bir bölüm hazırladım.

Sizleri çok seviyorum! Oy ve yorum yapmayı unutmayın lütfen, desteğiniz benim için gerçekten çok değerli.

İyi geceler ballarım, öpüldünüz! 🫶🏻🩷🎀