34. Bölüm

"Sen beni susturmaya çalışıyorsun sanki." Dediğim anda odanın kapısını sertçe açıklaması bir oldu.

"Yok." ​​​​​​Dedi. Ona bakmaya devam ederken bir anda o da bana baktı. "Sabaha kadar bile konuşsan dinlerim. Ama şimdi değil." Dedi sadece.

Birşey demedim. Durdum.

Riccardo odaya hızlı bir şekilde göz gezdirdi. Etrafa bakınırken yatakta gözleri takıldı.

Odamda tek kişilik bir yatak vardı. Mantıken de olması gereken yatak da buydu. Odamda tek kaldığıma göre tabi ki de tek kişilik bir yatak olacaktı.

Riccardo yatağa yavaşça ilerlerken aynı yavaşlıkta sırtımı yatak ile buluşturdu. Üsten üsten bir süre beni izledi.

"Niye öyle bakıyorsun?" ​​​​​​Diye sordum. İlk başlarda gram duygu belirtisi olmayan o gözler son zamanlarda bana çok güzel bakıyordu.

Bazen kendimi çok şanslı his ediyordum. Bilmiyorum ama Riccardo'nun yanında olmak bana göre fazlası ile şanslı sayıla bilecek bir şeydi. Onun yanında olmak. Onu sevmek. Onun da seni sevmesi.

İnsan sevdiği birinin yanında olduğu sürece zaten kesinlikle şanslı oluyordu. Bütün acını unutmasan da dindire biliyordu.

Ben onun yaralarını sara bilir miydim bilmiyorum. Ama her halinden belli ki Riccardo'nun çok yaraları vardı.

"Nasıl bakıyormuşum? Dümdüz bakıyorum işte." dedi. Kolları iki yandan yatağın üzerindeydi. İkimizin de nefesi birbirine karışıyordu. Kollarımı bir anlık cesaretle boynuna doladım.

"Bilmem." dedim gözlerinin tam içine bakarken. Gözünde olan eski dikiş izi her zaman dikkatimi çekiyordu. Ellimi kaldırdım ve ize dokundum. Gözlerini kapattı. İzin üzerinde parmaklarım keşif yolculuğuna çıktı.

"Çok kötü mü?" diye sordu bir anda. Sorduğu soru ile kaşlarım çatıldı.

"Ne çok kötü mü?" dedim. İzden bahsetmediğini umdum.

"İz diyorum sana çok mu kötü geliyor?" dedi ve bir anda gözlerini açtı. Elim izin üzerinde öylece durdu. "Bazen bakıyorsun oraya. Kötü durduğunun farkındayım da çok mu -" dediği anda öptüm.

Dudağından öpmemiştim. İzin üzerinden öpmüştüm. "Kötü falan durduğu yok Riccardo." dedim. Dudaklarım hala izin üzerindeydi. Kafamı geri indirdim. Onun tam yeşil gözlerinin içine baktım. "İz canını yakmıştır. Onu düşünüyorum. İze de sürekli o yüzden bakışlarım kayıyor." dedim.

Bana bakmaya devam ederken tek elinin üzerinde durdu. Ellini kaldırıp yanağıma koydu. "Seni hak edecek kadar iyi bir insan değilim." dedi sadece. Gülümsedim sadece. Eğildi ve dudaklarımızı birleştirdi.

(+18 Geçmek isteyen geçsin)

Dudaklarımız ilk başta fazlası ile yavaş olsa da giderek hızlanmaya başlamıştı. Riccardo'nun elli hala yanağımda geziniyordu. Elini yanağımdan çekti ve kolunun birini belime sardı.

Avuç içi bel oyuğuma baskı uyguluyordu. Riccardo dudağımdan ayrıldı. O ayrıldıktan sonra bende en sonunda gözlerimi açtım. "Bu sefer de biri gelmesin mümkünse." dedi.

Güldüm. "Alt tarafı bir kere Arman geldi." dedim gülerek.

"Bana ne? Mümkünse gelmesin." dedi ters ters. Kapıya baktı ve kilitledi. Yataktan geriye doğru kaydım biraz. Yanıma yaklaştı ve tekrar aynı şekilde üzerime geçti. "Sabaha kadar seni şu şekilde izleye bilirim." dedi. Ona bakmayı sürdürdüm sadece. Eğilip bir kez daha dudaklarımızı birleştirdi.

(Smut sahnesini sildim buradan. Kitabın silinmesini göze alamam kusura bakmayın.)