33. Bölüm

Lavinia'nın anlatımıyla

Bazen hayat sizden her şeyinizi alırdı. Ailenizi alırdı. Evinizi alırdı. Yuvanızı alırdı.

O bunları sizden alırken yaptığınız veya yapabileceğiniz tek şey sadece oturup izlemekti.

Aynı odaydım. Farklı duygularla.

Annemin her zaman kaldığı bu odayı daha önce sadece kapı arasından görmüştüm. Bu odaya girmeme asla izin veren bir kadın değildi. Bazen buraya bazı kişileri getirirdi.

Bunlar erkekti.

Neden getirdiğini anlamazdım o zamanlar. Çok küçüktüm. Ne iş yaptığını bilmiyordum. Ama ine de o işi yaptığını bilsem bir şekilde engel olamaz mıydım?

Olabilir miydim?

Bilmiyordum. Bunu ben bilmiyordum. Bilmemek çok kötüydü.

Etraf son bıraktığımız gibiydi. Her yer tertemizdi. Ciddi manada bir an annem bu odada katledilmemiş bile düşündüm. Çünkü yerdeki ve duvardaki kan izleri yoktu.

Yerdeki beyaz halı da yoktu. Nerede olduğunu bilmiyordum. Merak duygusu ile put gibi durmak yerine etrafa bakındım. "BLACK" yazısı da artık yoktu. Her şey sanki hiç yaşanmamış gibiydi. Sanki ben bir katilden kaçmamışım, annem öldürülmemiş, veya Özgür kayıp değilmiş gibiydi.

Özgür kayıp mı ona da emin değildim. Belki de beni arıyordu. Yada annemi. Sonuçta o hiç bir şey bilmiyordu.

Belki de bizim bir yerlere gittiğimiz düşünüyordu. Annem bazen ortadan kayboluyordu. Bunu Özgür de biliyordu. Bende bazen arkadaşımdan kalacağım diye eve gelmiyordum. Öyle bir gün sanma ihtimali de çok yüksekti.

Umarım sadece beni arıyordur.

Etrafa bakınmaya devam ederken Riccardo kolumu tutmuş ve bilimi sarmıştı. Bu şekilde adım atıyordum.

Gözümden usulca düşen damlalar vardı. Riccardo bu yaşları gördükçe sanki sinirleniyordu. Bunun farkındaydım ama sinirini ben korktuğum için içine bastırıyordu.

Etrafta o olayın gerçekten yaşanmış olduğunu gösteren tek bir işaret aradı gözlerim. Yoktu. Ben böyle bir iz göremiyordum.

Yerdeki halının nerede olabileceğini düşündüm. O halının üzerinden kan izinin geçmeyeceğini düşünüp de çöpe falan mı atmıştı? Aklıma bir düşünce daha geldi. Anne demi o halının içine mi sarıp çıkarmıştı? Bunun olma ihtimali de çok yüksekti.

Boğazımın kuruduğunu fark edip bir kez daha yutkundum. Yutkunurken boğazım ağrıyordu. Ellimi boğazım atıp ovalama ihtiyacı duydum bir anda.

Yapmadım. Sadece etrafı izlemeye devam ettim. "Sence annemin cesedini ne yaptı? Yada burada olan o kadar kanıttı ne yaptı?" diye sordum Riccardo'ya. Riccardo da benim gibi etrafa bakındı. Onun gözlerinde değişik bir duygu vardı. Ne olduğunu o an çözemedim.

Etrafa bir kez daha bakındı. "Senin peşinden geldikten sonra araba sana çarptığında seni öldü sanmıştır." dedi ve bana daha çok sarıldı. Yaşadığıma şükrettiğini duydum. Fısıltı ile yapmıştı bunu. "Daha sonra buraya geri dönmüştür. Biz seni eve götürdüğümüzde. Sen uyanana kadar burayı temizlemek de çok zor bir şey de değil." dediğinde haklı olduğunu bir kez daha fark ettim.

Kafa salladım Riccardo'ya. Riccardo kolunu biraz daha belime sarıp önüme geçti. Eğildi ve yüzümdeki yaşları dudağı ile sildi. "Sana söz veriyorum." dedi ve bir kez daha öptü yanağımdan. Gözlerimi kapattım. "Döktüğün o 71 gözyaşı için onun vücuduna 71 ayrı işkence yapacağım." dedi.

Sustum sadece. Sarıldı bana sıkıca. "Özgür nerede acaba?" diye sordum. Dudakları yanağımın üzerinde kalmaya devam ediyordu.

Sustu. Sadece sustu. "Bilmiyorum." dedi sadece.

"Nereden bilebilirsin ki sen zaten. Öyle sesli düşündüm sadece." dedim.

Kafa salladı. "Tamam. Hadi şu odadan hatta evden çıkalım artık." dedi ve bir hamlede kucağına aldı. Onu durdurmak için hamle yaptım.

"Özgür gelir buraya. Onu beklememiz gerekiyor." dedim hemen. Bana baktı.

"Burada onu mu bekleyeceksin?" dedi. Kafa salladım hemen.

"Gelir o Riccardo. Arkadaşları falanladır. Ne bilim iştedir belki. Gelir akşama doğru. Hem o bir hafta gece bir hafta gündüz çalışıyor. Şu anda gündüz çalışıyor gelir işi bitince." dedim.

Riccardo yutkundu. Bunu neden yaptığını anlamadım ama yine de yutkundu. "Belki sen ve annen burada değil diye gitmiştir." dedi.

Kafamı iki yana salladım o adım atmaya başladığında. "Gidecek bir yeri yok ki. Hem başkasının evinde de kalmayı sevme o. Gelir." dedim.

Sustu ve alt kata indi. Onun gözleri etrafta gezinirken ben sadece ona bakıyordum. "Benden bir şey mi saklıyorsun sen?" diye sordum pat diye.

Aşağı katta inmiştik ve koltuğun birine oturmuştuk. Beni kendi kucağına yerleştirdi. "Bunu nereden çıkardın şimdi?" diye sordu gergin bir sesle.

Biraz doğrulup ona baktım. "Kurduğun cümle bile ben bir şeyler saklıyorum diye bağırıyor." dedim.

Yaklaştı. Kendisine de beni çekmişti. Temas bağımlısı değildi bununki. Temas hastasıydı.

Bazen bana sarılarak veya dokunarak sanki dinleniyor gibi his ediyordum. Şimdiye kadar bana yaptığı tek bir temastan bile rahatsız olmamış aksine sevmiştim.

Göğsüne yatırdı ve saçlarım ile oynamaya başladı. Yavaş yavaş okşadı. Kafamı biraz onu görmek istediğim için yukarı çevirdim. Yüzünü alttan alttan gördüm. Kafasını o da bana çevirdi.

Bir anda bu kadar yakın yüzlerimiz ile yutkundum. Yanağıma bir öpücük daha bıraktı. Elli bel oyuğumda gezindi biraz daha. "Soruma cevap vermedin ama -" dedim.

Bir şey demeden anlımı bir kez daha öptü. "Ne sormuştun ki?" dedi. Ellinin bir tanesini bacağıma attı. Orada illeri geri gezindi.

"Benden-" derken eğilip dudağımdan öptü. Yavaş yavaş öperken yavaşça da ayrıldı.

"Bir şey diyordun." dedi. Elli eteğimi yukarı doğru sıyırmıştı. Bacağımın ilk kısmını yavaş yavaş çorabın üzerinden okşuyordu.

"Akıl bırakıyorsun ya." dedim yerimde biraz kıpırdanırken. Güldü. Göz devirdim gülmesine.

Bir anda ben daha ne olduğunu anlamadan omuzlarımdan tuttu ve kucağında olan beni koltuğun üzerin bıraktı. Sırtım koltuk ile buluşmuşken onu da kendi üzerimde buldum. Bön bön ona baktım.

"Aklını ben aldım." dedi yavaş yavaş yaklaşırken. "Sende benimkini mi alsan artık." dedi.

Kafasını vurdum yavaşça. "Bu aklı başında halin mi?" dedim ve kapının olduğu tarafı gösterdim. Dış kapı buradan gözüküyordu ve ardına kadar açıktı. Riccardo gösterdiğim yere baktı.

"Sabır." dedi kendi kendine. Daha sonra bana baktı. ""Hep senin yüzünden. Kapıyı kapatmamışım sayende." dedi.

"Ben ne yaptım ya?" diye sordum gülerek. Bana bakmaya devam ederken bir anda kucağına aldı ve yürümeye başladı. Kapıyı kapattı.

"Güldün." dedi.

"Yalancı." dedim. Kafasına bir kere daha vurdum yavaşça. "Kapıdan girdiğimde gülmüyordum." dedim. Göz devirdim. "Hayal görmeye başlamışsın sen psikolojik tedaviye ne dersin?" dedim.

"Odan nerde senin?" diye sordu pat diye. " Ben başka türlü tedavi alacağım." dedi. Bana imalı bir şekilde baktığında utandım. "Bide kızardı tam oldu." dedi gülerek. Eğildi ve bir kez daha yanağımı öptü. "Odan nerde odan?" dedi.

"İlerde." dedim sadece.

BÖLÜM SONU