32. Bölüm

Lavinia'nın anlatımıyla

BEN AZ ÖNCE NE YAPMIŞTIM?!

Bildiğimiz Riccardo ile sevişmiştim. Cidden bunu yapmış mıydım?

VE TEKRAR OLSUN İSTİYORDUM!

Bu başka bir şeydi. Cidden devam etmesini çok istemiştim.

Aklıma gelen o dakikalar ile yanaklarım tekrar kızardı. Burnumun üst kısmını sıktım tekrardan.

"Peri'm." diye bana seslendi Riccardo. Kafamı kaldırıp ona baktım. "Dikişlerini alacağız. Doktor arkada duruyor. Alçılar biraz daha kalabilirmiş." dedi.

Kafa salladım. Riccardo kucağına aldı.

Uçaktaydık. Türkiye'ye dönüyordum. Daha doğrusu dönüyorduk.

Annemin katilini aramaya gidiyordum. Yalnız olmadığıma şükrettim. Oraya yalnız bir şekilde dönüp annemin katilini de araya bilirdim. Ama Riccardo sanki bana Allah'ın bir hediyesi gibi kimsesiz kaldığım bir zamanda bana vermişti.

Ben mutluydum. Sanki annemi kaybetmemişim gibi onun yanındayken mutluydum. Sanki kardeşim kayıp olmadığı gibi mutluydum. Sanki hayatım yerle bir olmamış gibi mutluydum.

Ben mutluydum ama bu kelime sanki bana her zaman çok uzakmış gibi geliyordu.

Sevgi iyileştiriyordu. Belki hiç geçmeyecek yaraları bile sevgi iyileştire biliyordu.

Seviliyordum. Riccardo bana sevgisini gerçekten belli ediyordu. Bunu bazen bir bakışında, bazen bir gülüşünde, bazen bir kelimesinde belli ediyordu.

Seviyordum. Ona belki bunu belli edemesem de onu çok seviyordum.

Kısa süreli hızlı olan bir girişle ilişkimiz başlamıştı. Pişman değildim. Asla pişman da olmazdım.

Pişman olunacak bir şey yoku ortada. Allah bir gün bizi bir şekilde ayırırsa bile ben onun yanımda olan her bir saniyesine bile teşekkür ederdim. Belki bir daha kimseyi sevemezdim. Yada bir başkasını Riccardo hayatına alsa bile onu sevmeye içimde devam ederdim ama yine de bir an onun ile olduğuma pişman olmazdım.

"Sevgilim."

Riccardo bana sevgilim diye seslendiğinde yüzümde ister istemez bir gülümseme oluştu. İlk kez böyle bir hitap şekli kullanmıştı.

Sırtımı yatağa bıraktığında gözleri üzerimde oyalanmaya devam etti. "Efendim." dedim. Bana bakmaya devam ediyordu.

Bazen gerçekten bana bakarken zihnimden geçen her şeyi okuya bildiğini düşünüyordum. Beni nasıl beceriyorsa benden daha iyi tanıyordu.

Mesela ben üzüldüğümde ateşimin çıktığını asla fark etmemiştim. Riccardo bunu fark etmişti.

Bir şeye sinirlendiğimde kulaklarım kızardığını da ondan öğrenmiştim.

Utandığımda belliydi zaten. Herkes gibi yanaklarım kıpkırmızı oluyordu. Riccardo da önce utandırıp sonra da yanağımı öpüyordu. Sinirimi bazen bozduğu doğruydu.

Efendim dediğinde sanki mutlu olmuş gibi gülümsedi.

ANANI AVRADINIYDI YANİ

GÜLMEK YASAKLANMASI LAZIMDI BU BEYE!

O gülünce benim de gülme isteği uyandırdı. Kadın doktor ellinde olan makas ile kazağımı sıyırmama istedi. Bir şey demeden kazağı biraz sıyırdım. Karnımın üzerindeki dikişlere baktı.

"Normal şartlarda 25 gün içerisinde iyileşemeyecek yaralar var bedeninde. Ama kim bakmışsa gerçekten sana çok iyi bakmış ve yaralarında her hangibi bir sorun yok." dedi İtalyan'ca. Riccardo yaralara tedirgin bakışlar atmaya başladı.

"Daha fazla kalsın o zaman yaralar. Tam iyileşmiş mi emin misiniz? Kalsın biraz daha." dedi Riccardo. Bana doğru yaklaştı.

"Hayır hayır. Hiç gerek yok. Kız arkadaşınız gayet iyi durumda. Dikişleri alabiliriz. Dediğim gibi dikişleri gerçekten de iyileşmiş. Kim baktıysa ki ben sizin baktığınızı düşünüyorum. Gayet başarılı."

Kadının Rİccardo'ya olan bakışları hoşuma gitmemişti. Türkiye'ye gidene kadar bu bakışlar ile Riccardo'ya bakmaya devam ederse kusura bakmasın ama onu uçaktan atardım.

Kadın Riccardo'ya beğenmiş gibi bakıyordu. Kadına baktım. Güzel sayılırdı. Ama yaşı biraz vardı. 30 falan olduğunu düşünüyordum.

Kadın ellini dikişlerime uzattığında ona bakmaya devam ettim. "Riccardo." dedim bir anda bana bakıyordu zaten Riccardo.

"Söyle Peri'm." dedi anında. Kadından olan rahatsızlığımı söylemek istedim ama sustum. Kadının İngilizce bilip bilmediğini bilmiyordum. "İngilizce bilmiyor söyle Peri." dedi.

Ona bakmaya devam ederken gözlerimi kaçırdım. "Onu sevmedim." dedim en sonunda dürüstçe. Şu anda kaşlarını çatmış olduğuna emindim. Kadın bir an bana baksa da daha sonra tekrar işine döndü.

"Sorun ne? Bir şeyini mi gördün?" diye sordu. Ona baktığımda kadını şüpheci bir şekilde süzdüğünü fark ettim. Bana döndü tekrardan. "Kadın sana ters bir şey yaptıysa söyle o zaman görüşürüz." dedi.

"Sana bakışları rahatsız ediyor." dedim dürüstçe. Bir an bana baktı Ve gülme isteğini zor tutarmış gibi bana baktı.

"Kıskandın mı?'' dedi.

"Kıskanmam için hakkı sen verdin bana." dedim omuz silkerek. Güldü bu sefer.

"Abimin bebeğinin kıskanç olduğu yetmiyormuş gibi bir de kıskanç bir sevgili ile uğraşacağız." dedi.

İkimiz de bu dediğine güldük. "Kimse kusura bakmasın. Ben sevdiğimi kıskanırım. Hem de öyle böyle değil. Bana ne? Tabi ki kıskanacağım."

"En azından dürüstsün." dedi bir kez daha gülerken. Bende güldüm.

"Yalan söylemeyi sevmiyorum." dedim. Kafa salladı ve bana yaklaştı. Çenemden tutup kendisine baktırdı ve eğilip dudağımdan öptü. Yavaş yavaş öperken ben gözümü kapattım. Baş parmağı çenemden çekilip elmacık kemiklerime doğru çıktı. Orda tam çillerimin üzerini yavaş yavaş okşadı.

Dudağımdan ayrıldıktan sonra dudağıma her zamanki gibi minik bir öpücük daha bıraktıktan sonra yavaşça ayrıldı. "Seni seviyorum." dedi bir kez daha.

Kadın ikimize -daha doğrusu Riccorda'ya- baktı. Kadına dönmeden "Bana bakmayı kesin hanım efendi." dedi İtalyanca. Kadına hiçbir türlü dönmeden pür dikkat beni izliyordu. "Sevgilime verdiğiniz veya verebileceğiniz en ufak bir rahatsızlıktan ötürü sizi bende rahatsız etmek zorunda kalırım." dedi.

Kadının işi bittiği için hızlı adımlarla odayı terk etti. Daha sonra Riccardo beni ayağa kaldırdı. Yan tarafta olan bavulumdan kıyafet çıkarmam için bavulu bana verdi. "Sen çık giyinip geleceğim." dedim.

Kafasını iki yana salladı Riccardo. "Giyinmen için çıkıyorum giyindiğin anda beni çağırıyorsun." dediğinde bu sefer de ben kabul ettim. Riccardo odadan çıktı. Daha sonra bende kıyafet çıkarmaya başladım. Daha sonra kendi kıyafetlerimi de çıkardım.

Temiz iç çamaşırları giydikten sonra ayağımdaki alçı sağ olsun pantolon giyemiyordum. Ama ben artık farklı şeyler giymek istiyordum. Bunun için de en makul seçenek etekti.

(Kombin. Çimeler hariç)

Ayaklarımdaki şu koca alçılar da çıktığında artık ortada sorun kalmayacaktı. Riccardo'ya seslendiğimde direkt olarak içeri girdi. Bir ıslık çaldı.

Uçak sarsıldığında az daha düşüyordum ama Riccardo gelip hemen belimden tuttu. "İNİŞ YAPACAĞINIZDA HABER VERİN DEDİM SİZE!" diye bağırdığında daha cümlenin yarısndayken kulaklarımı kapadım Sinirliyken onun nkucağında olduğumda da korktum.

"Tamam güzelim tamam tamam tamam. Sana kızmadım. Sana da sinirlenmedim sakin ol." dedi benim korktuğumu fark ettiğinde bir yere oturdu ve kucağında olan bana daha çok sarıldı. İniş yaptık

BÖLÜM SONU