8. Bölüm : " Pişmanlık"

(Selammm yine ben yine bennn. İki gündür bölüm atiyom benden beklenmeyen birşey. Her neyse. Mafya kurgusu sever misiniz? Benim iki tane kendi yazdığım mafya kurgusu var. İsterseniz onlara da bir göz attin. Birinin adı Lavinia digerinin adı ise koku.

Peki benim askeri kurguda mafya kurgusu tanitmama kaç puan?

Her neyseeee keyifli okumalar dilerimmm yazım yanlışları olur da da affola.)

Yazarın anlatımıyla

Kulağındaki telefondan gelen sesi umursamadan, elindeki telefonu boşluğa bıraktı. Cama yansıyan silueti fark ettiğinde, donup kaldı. Mavi Yaren… Onun bedenini odada hareketsiz yatarken gördüğü an, kalbindeki acı kasırgaya dönüştü.

Nefesi kesildi, bacakları titredi ama durmadı. Anında o tarafa doğru koştu. Cama yapıştı, yumruğunu sertçe cama vurdu. "Hayır! Hayır!" diye haykırdı. Sesinin duvarları titrettiğini hissetti ama umursamadı.

Odada bir kargaşa vardı. Doktorlar, hemşireler… Hepsi Mavi’yi hayata döndürmek için çırpınıyordu. Bir doktor defibrilatörü hazırlamak için bağırdı. Mavi'nin kalbi atış seslerini duymak için Yiğit duruyordu. Defibrilatör ile müdahale etmek için harekete geçti doktor.

"150 joule AYARLA!" diye bağırdı yanındaki hemşireye doktor. İçerde bir izdiham yaşanıyordu. Herkesin tek amacı kızı yaşatmak içindi.

"HAZIR!" diye bağırdı hemşire.

"1 2 3 şok." Dediği anda ilk soku vurdu. Mavi'nin bedeni yataktan havaya doğru yükselip tekrar yatak ile buluştu sertçe. Yiğit gözlerini tek bir an Mavi Yaren'in yüzünden çekmiyordu. Bir an bakmasa gidecek gibiydi sanki.

Yiğit kafayı yiyordu camın arka tarafında. Kalbi duran kendisi gibiydi. Bir an nefes almadığını fark ettiğinde ne zaman tuttuğunu kestiremediği nefesi verdi ve mırıldandı. "Ölmek yok sana. Ölmek yok sana Mavi'm. Dur daha bana sarılacaksın." Dedi kısık sesle. "Daha hayallerin var kızım senin." Dedi bir kez daha.

"200 joule AYARLA!" Dedi bu seferde doktor.

Bu böyle bir süre devam etti. Daha sonra ise ekranda beliren düz çizgi dalgalı haline aldı.

Yiğit ne zamandır tuttuğunu bilmediği nefesini bir kez daha o an verdi. Doktorların da onlardan farkı yoktu. Herkes bu sefer hastayı kaybettiklerini düşünmüştü ama bir kez daha Mavi Yaren herkesi şaşırtmayı başarmıştı.

Hızlı hızlı nefes almaya devam etti Yiğit. Gözünü bir an olsun Mavi'den ayırmadı.

"Sakın." Dedi. Sanki Mavi'ye konuşuyordu. Onun yanındaydı. "Sakin inatçı keçim. Benim uslu kızım ol ve yaşamayı bırakma." Dedi.

Rüya, Ateş, Ilgaz korku içinde koşarak Yiğit'e doğru geldi. Rüya hamile olduğunu gördü. Karnı o kadar belirli değildi ama yine de 4 aylık falan hamile olduğuna emindi.

Ilgaz ile Yaman etrafına baktığı anda Yiğit ile göz göze geldi. Daha sonra ise koşarak geldi Yiğit'e. "Nerde kardeşim?" Diye sordu.

"Nerde Yiğit Zeze sikerim ebeni nerde lan kardeşim?" Diye sordu Yaman da bu sefer. Yiğit onun yüzüne bakmadı ve direkt olarak Ilgaz'a cevap veriyor gibiydi.

"İçerde." Diye bir cevap verdi Yiğit. İçerden çıkan doktora koşarak yetişti.

"Nasıl Mavi iyi mi?" Dedi hepsi bir ağzından benzer sorular sorarak.

"Şimdilik iyi." Dedi doktor.

"Şimdilik?" Diye sordu Rüya hemen. Eli karnındaydı. Parmakları bazen hareketlense de bunu fark ettiğinde durduruyordu.

"Daha önce de söyledim. Mavi hanımın panzehir olmadan ne kadar yaşayacağını bilmiyoruz. Şu ana kadar bile dayanması bir mucize. Size tavsiyem zehirin adını veya verilen yerden panzehiri bulup almanız gerek. Yoksa" deyip sustu doktor.

"Yoksa?" Diye sordu Ilgaz. Onun da sesindeki korku belli ediyordu kendisini.

"Yoksa ne doktor?" Diye sordu biz sefer de Yaman.

"Hasta gün ayana kadar bile vakti olmayabilir." Diye bir cevap verip gitti doktor. Rüya anında dizlerinin üzerine düştü.

"Hayır! Hayır! HAYIR!" diye söyledi. Hayır diye haykırdı en sonunda. "Onu da kaybedemem." Dedi.

Yiğit ise hastaneden fırladı. Kesinlikle o ilacı bulacaktı. Geçmişte olan bir anı belirdi gözlerinde.

Küçük iken Mavi'nin yalnız ölmekten korkuyordu. Ölürken en azından yanında birinin olmasını istiyordu. Kimsesizler mezarlığına gömüleceğinin farkındaydı.

"Gökhan" dedi yıldızları izlerken. Sekiz yaşındaydı o zaman.

"Efendim." dedi Yiğit yanında uzanmış yıldızları izliyormuş gibi yaparken. Ama Mavi'yi izliyordu. Çünkü o onun en parlak yıldızıydı

"Ben senden önce ölür isem benim mezarıma papatya bırakmak için gelir misin?" dedi.

"O nasıl söz güzelim? Ölüm falan duymayayım bir daha ağzından. Hem ölüm yakışmaz sana."

'Sokak çocuğuyuz Gökhan biz? Ne kadar yaşamamıza izin verirler ki? Hem gelir misin gelmez misin?" dedi.

"Gelemem." dedi. Çatık kaşlarıyla baktı Gökhan'a. Yine saçma sapan bir soru karşısında olduğunu düşüyordu.

"Öyle olsun hatırlatırım." diyerek kollarını önünde birleştirdi. Bu onun trip hareketiydi ve Gökhan ona baktı.

"Gelemem çünkü sen ölürsen bende ölürüm Mavi." dedim. Yanağına sulu bir öpücük bıraktı Mavi. Yine önce kızardı Yiğit sonra o da onun yanağından öptü.

'Eğer ben senden önce ölür isem kafayı yemiş gibi ölmek için çabalamayacaksın. Yaşayacak ve yaşatacaksın Mavi. Mezarıma da beyaz güller getirirsin. Alt katta istemediğin kadar var." dedi Yiğit. Tek edilmiş bir yerin terasındaydı. Arkada gece kuşlarının kalan üç üyesi uyuyordu. Mavi de nöbet tutuyordu. Bu terk edilmiş evin her yeri çiçekler ile doluydu. Ve beyaz güler camlardan sarkıyordu.

"Tamam ama ben sensiz yapamam ki. Gitme olmaz mı?" dedi. Gülümsedi ona.

"Denerim." dedi ve uyusun diye sırtını terasın kısa olan duvarına yasladı Gökhan. Bacaklarını uzattı ve kucağıma gelmesi için dizine iki kere vurdu. Zaten fazlası ile hafifti Mavi. Gelip kucağına yerleşti ve kafasına boynuna gömdü küçük kız. Huzurlu uykuyu sadece bu şekilde kavuşuyordu

Aynı şeyde onun için geçerliydi.

"Hadi be güzelim mezarına papatya ile gelmek yerine kucağını süsleyelim o papatyalar ile." Dedi Yiğit.

Rüya artık koltuklardan birine zorlukla oturmuştu. Yaman Rüya diye birini hiç tanımadığı için kısa bir süre ona bakmıştı.

"Sen kimsin yenge? Zeze-" derken Rüya Yaman'ın sözünü kesti.

"Kardeşinden başkası ona zeze dediğini duymasın." Diye uyardı onu. İsimler hakkında çok katıydı. Bunu da en iyi Rüya bilirdi. Kendisi bile bir kere bile ona Mavi veya Zeze dememiti.

Rüya Yaman'ın aslında kim olduğunu bilmiyordu.

"Ateş benim." Dedi. Rüya kafasını kaldırıp anında ona baktı.

"Bana bak eğer Yaren'i bu şekilde kandırır isen-" derken bu sefer de Yaman böldü sözünü.

"Kandırmak yok yenge. Zeze'nin yıllar önce terk ettiği kardeşi benim. Bak o da abisi." Diyerek eli ile Ilgaz'ı gösterdi.

"Terk etmek?" Dedi Rüya hemen. "Yaren birini asla terk etmez." Dedi.

"Beni terk etti Gökhan ölünce." Dedi. Gökhan'ın ölmediğini biliyordu ama şu anda Mavi bunu bilmiyordu. Yiğit söyleyene kadar o da susmayı tercih ediyordu.

Rüya kafasını kaldırmak ile kalmadı direkt ayağa kalktı. "O kimseyi terk etmez." dedi bir kez daha. Herkes Rüya'ya bakıyordu. Rüya Mavi Yaren ile beraber büyümüştü resmen. Yıllardır birbirlerini tanıyorlardı ve 12 yıllık bir süre zarfında her zaman beraberlerdi.

Odasında kardeşine ve sevdiğine ait birçok fotoğrafları, kardeşinin yanından giderken çektiği acıları, adından bahsederken bile gözünde belli olan sevgiyi her şeyi üzerine yemin edebilirdi.

"Babası onu bir odaya kapattı hem de senin için!" Dedi Rüya sertçe. Kardeşi olarak gördüğü o kızın her gün abisine ve kardeşine kavuşmak için ettiği duaları sadece ama sadece Rüya biliyordu.

"Anlamadım." Dedi Yaman. Rüya'nın yüzüne bakarken en boş bakışlarını ona atıyordu. Ne demek istediğini anlamaya çalışıyordu

Gözlerini kısarak ona baktı Rüya. "Anlatim." dedi net bir sesle. Sesinde sinir akıyordu. Bu sinir Ateş'i şaşırtmıştı. Ne demesi gerektiğini bilmiyordu.

"Ateş yani sen," dedi ve kendisini parmağı ile gösterdi. "bir ara fazlasıyla hastaymış." dedi ve onay vermesi için diğer ikisine baktı.

"Evet." dedi Ilgaz Rüya'yı pürdikkat dinlerken. Yaman dirseklerini dizine yasladı ve nüne doğru eğilerek Rüya'ya bakmaya devam etti.

"Öyleydim de benim hastalığım ne alaka?" dedi Yaman.

"Dinle." diye kızdı Ilgaz Yaman'a. "Yaren'i dinlemedin sus ve yengeyi dinle." diye kızdığında direkt olarak Yaman önüne döndü ve dinlemeye başladı.

"Ve aynı zamanda bir hücreye kapatıp onu dövmüşlerdi." diye devam etti Rüya. Hala sinirini koruyordu sesindeki.

Yaman o zamanlar o hücrede sadece birkaç gün kalmıştı. Mavi Yaren ile acısı eş değer olamazdı. Rüya onların kendilerini terk ettikleri düşüncesinden bile nefrert etmişti. O duaları, bağırışları, içine akıttığı göz yaşlarını o görmüştü.

"Onun bir tedaviye ihtiyacı vardı yoksa ben kardeşini kaybedecekmiş. " dediğinde Mavi Yaren'e eğer Yaman mezarlıkta izin verseydi bu hikayeyi onun ağzından dinleye bilirdi. Ama o buna izin vermemiş, Mavi Yaren'in kendisi hakkında bilgi vermeye izin vermemişti.

"Lütfen." diye inledi adeta Yaman devamını anlamış olarak. "Lütfen yapmamış olsun." dediğinde kimse hiçbir şey demedi.

"Aynı zamanlar Gökhan'ı da kaybettiği için bu sefer cidden yaşayamazdı. Ona o zaman bir seçenek sundular. " dediğinde sertçe yutkundu. Bu hikayesini dinlerken Rüya göz yaşları içinde âdeta kıvranmıştı. Mavi Yaren ise anlatırken sanki bir kitaptan bahsediyor gibiydi. Hayır bir kitap değildi. Kitaptaki karakterlere bile yeri geldiği zaman üzülüp ağlanırlardı. Ama o hiçbir tepki vermeden sadece anlatmıştı. Bir insan gibi değil sanki bir robot gibiydi. Kalbi olmayan bir robot gibiydi.

"Ateş'in hastalığının tedavisi ve onun özgürlüğü için onu deney malzemesi olarak kullanacaklardı." dediğinde artık her şey çok netti. Her şey yerli yerine oturmuştu. Rüya Mavi Yaren'in canını yakan Yaman'ın canını yakmaya devam etmek istiyormuş gibi her şeyi anlatmaya devam etti. "

O zaman onun normal çocuklar gibi olmadığının farkındalardı. Amaçları gözleriydi. Mor olmaları ilgilerini çekiyordu. Aynı zamanda hastalığı da. O zaman Mavi Yaren dair kimse hastalığına bir isim vermemişti. Çünkü bilmiyorlardı. Üstün zekalı olduğunu falan düşünüyorlardı herhalde. Ki gerçekten de fazla zeki bir insan." diye ekledi. "Adam ona seçeneği sunduğun da o da hemen kabul etmiş. Yaşayamazmış öyle demişti. Birini daha kaybetmeyi göze alamazmış." dedi ve Yaman'a bakmaya devam etti. Yaman artık Rüya'nın gözlerinin içine bakmıyordu.

Rüya Yaman'a kızmıştı. Kendisini terk edeceğini düşünmesine anlam veremiyordu. Mavi Yaren'i hiç mi tanımıyor diye düşünmeden edemedi. Düşünmesi gerekiyordu. Kesinlikle bunu düşünmesi gerekiyordu. Onu terk etmeyeceğini bilmesi gerekiyordu.

"Neyse. Onu isteyen kişi deney malzemesi gibi kullanmak yerine onu kendi zevkleri için kullandı. Deneylerde kullanılmış evet ama bazen de onların istediklerini yapıyorlardı. Bu zamanlar ama ileri gitmemiş çünkü Mavi Yaren'i isteyen ve aralarında olan anlaşmalardan çok para kazanacak insanlar varmış."

"Şerefsiz..." diye mırıldandı Ilgaz ama bunu umursamadı.

"Öz abisi ve babası tarafından bir yıl boyunca onun istediklerine zorlanmış." dedi. "Bembeyaz bir odada. Kimse acımadı biliyor musunuz ona? O kız bütün dünyadaki insanlara acıyacak bir kalbi varken o kimsenin umurunda olmadı." dediğinde Rüya'nın gözünden bir damla daha yaş düştü. "Annesi susmuş. Acı çektiğini gördü ama sustu. Sokaktaki insanlar sustu. Çığlıklarını duydukları halde sustular. Bir yıllın sonunda artık kafayı yemiş. Normalde kollarını ve bacaklarını zincir ile bağlarlarmış. Abisi olacak o şerefsiz ona tecavüz etmek istemiş." dediğinde sertçe kaçıncı defa yutkunduğunu bilmiyordu.

Bir kızın daha hayatını bitirmek istiyorlardı. Aslında tecavüz etmeden de küçücük kızın hayatını bitirmek istemişlerdi. Hatta hayatının sonuna kadar taşıyacağı ruhunda olan yaralar açmışlardı.

"O zamana kadar üzerinde birçok sayıda ilaç denenmiş. Mavi de biri ile evlendirilecekti. Adam baya yaşlı olduğu için kalp krizi geçirmiş. Evlendiremeyince de baba ve abisi tecavüz taciz artık nasıl adlandırmak istiyorsanız onu yapmak istemiş." dediğinde sesi titriyordu. Mavi Yaren her şeyi kendisi yaşamasına rağmen nasıl bu kadar Abisi kollarını açar açmaz camı kırmış ve keskin bir parçasını eline almış. Abisinin şah damarını tek hamle ile kesmiş. Yere yığılmış tek hamlede. Çok geçmeden babası olacak kansız da gelmiş. Onu da elindeki camı kalbine batırarak öldürmüş. Babasının cesedini aldılar ama abisine ait olanı bırakmışlar . Birkaç adam öldüresiye dövmüş. Onu tam abisinin cesedinin önüne zincirlemişler. Bir hafta boyunca o cesetle aynı yerde kalmış. Her gün dayaklar falan devam etmiş. Üç tane bıçak yarası varmış. Artık öldüğünü zannedip beni abisi ile üst üste atımmışlar bir yere. O da o zamandan beri beyaz renge dokunamıyor." dedi anlattıkları arasında durmamasının sebebi ise kendinde devam etme cesaretini durunca bulamazdı.

Ateş şu anda fazlası ile acı çekiyordu. Ona ondan nefret ettiğini söylemişti. Bunca yıl onu terk ettiğini düşünmüştü.

BÖLÜM SONU