68. Bölüm :"Yüzbaşı"

"Ya benim canım çok sıkıldı biliyor musunuz?" dedim time bakarken. Hayla önümüzde karı ve koca olan Zahra ve Vahid duruyordu. Bu daha çok sinirlerim ile oynamaya yetiyordu.

"Sizin canınız sıkılması demek," diyen Aren'e baktım.

"Kan demektir." dedi gülerek Batur. Bende bugün yüzümden bir türlü gitmeyen o gülüş ile onlara baktım.

"Kesinlikle." dedim. Timdekilerin de yüzünde bir gülümseme oluştu. "Nasıl da tanıyorlar dostlarını." dedim gülerek. Bana bakan Vahid ile Zahra'ya ters ters döndüm. "Komutanım ya biz bunları öldürecek miydik?" dedim.

"Komutan izin vermedi yoksa bırakırdım öldür." dediğinde göz devirdim.

"Gözün çıkacak güzelim gözün." dedi Yiğit yanımda. Gülerek ona döndüm.

"Bişi olmaz bişi olmaz." dedim. O da benim gibi güldü hafifçe.

"Sen kendini karı koca ilişkisine çok mu kaptırdın Yiğit?" dedi Akın komutan. Ona döndük Yiğit ile ben. "Gerçekten evli olmadığınızı ila biz mi hatırlatalım?" dedi.

"Sizlik bir durum yok sanki ortada komutanım." dedim.

"Ve sevgilim olduğu için yine ama yine sizlik bir şey komutanım." dedi Yiğit.

Sevgilim.

Yüzümde ister istemez gülümseme daha fazla büyüdü. Yiğit'e dönüp baktım. Daha sonra tekrar önüme döndüğümde Akın komutanın ters ters bana bakmasının pek de umurumda değildi.

Sevgilim. Benim sevgilim.

Benim Gökhan'ım.

Benim yakışıklım.

"Sevgilin?" dedi Akın komutan.

"Oturup özel hayatımızı mı konuşacağız komutanım?" dedi en sonunda Yiğit. Akın komutan onu duymamazlıktan geliyordu sanki.

"Yiğit'i duymamazlıktan gelmeniz sizin elinize bir şey geçirmez komutanım. Size bir zararı dokunmadığı sürece gelip bana burada hiçbir şey söyleyemezsiniz." dedim. Yüzüne bile bakmadan söylediğim bu kelimeler ile bakışlarını bana değdirdiğini his edebiliyordum. "Özel hayatım benim hayatımda olan kişiyi bile ilgilendirmezken bir komutan olarak fazlası ile söz sahibi olmaya çalışıyorsunuz." dedim.

"Ben senin komutanınım Yaren." dedi sinirli bir şekilde. "Haddini bil." dedi.

Yiğit ile birbirimize bakarak güldük. "Tanıştıralım komutanım." dedim kendimi göstererek. "Yüzbaşı Mavi Yaren Yıldırım." dedim ve ona baktım. "Artık aynı rütbeyiz." dedim.

"Şimdi adil bir savaş oluyor." dedi Yiğit de benim gibi gülerek. "Yüzbaşı Yiğit Kurt." dedi.

"Ne?" dedi Akın komutan. Aren ve Çağrı Vahid ve Zahra'yı yanımızdan götürmüşlerdi. "Bu nasıl olur?" dedi.

"Arayın Akın komutanım isterseniz İbrahim Albayı." dedi Yiğit ve tam arkamda his ettim onu. "Rütbe atladık." dedi.

Akın komutan hız kaybetmeden telefona sarılmışken herkes bize bakarken Akın komutan da sesi hoparlöre almıştı. Herkes ortada duyarken Yiğit'in tam yanına geçtim. Yiğit elini belime tam koyacakken ona baktım. "Görevdeyken dur." dedim direkt. Kafa salladı.

"Komutanım ama bu nasıl olur?" dedi Akın komutan karşı çıkarak. Yiğit'e ters ters baktı. Daha sonra telefona tekrar döndü.

"İkisinin de yüzbaşı olmasına karar veren tuğgeneraldi Akın. Ve ikisi de sonuna kadar hak etti." dedi. Sesinde olan gurur gülümsetmeye yetmişti. Herkes bizim adımıza seviniyordu.

"Rütbe atma gerekçeleri nedir?" dedi Akın komutan. Göz devirme isteğime zor hakim oluyordum.

"Mavi Yaren Yıldırım'ın son gittiği ve şehit düştüğünü sandığımız o görevdeki yaptığı her şey. Patlattığı hangarlar, inler, kurtardığı köyler ve köylüler." dedi. Sesinde olan o gururu cidden iliklerime kadar his edebiliyordum ve bu beni gülümsetmeye yetiyordu. "Yiğit Kurt da rütbe atlama süresi doldu." dedi.

Akın komutan ses etmedi. Bir şey söylemedi ama sinirli olduğu her halinden belliydi. Siniri bir tek Yiğit'e gibi geliyordu.

Bu adamın derdi neydi?

"Ve hazır aramışken söyleyeyim. Herkes kendi evlerine döne bilir. Çağrı ve Aren o iki şerefsizi getirdikten sonra teslim edip onlar da evine dönsün." dedi. Daha sonra özelikle ekledi. "Yiğit Ve Yaren." dedi.

"Emredin komutanım." dedik ikimizde aynı anda.

"İkiniz hemen şimdi evinize dönüyorsunuz." dedi.

"Emredersiniz komutanım." dedik . Yiğit'in kulağına yaklaştım. Eğildi direkt çünkü boyum yetmiyordu.

"Dikişin sızlaması normal mi?" diye sordum. Yiğit'in yeşil gözleri anında endişeye büründü.

"Çok mu ağrıyor?" dedi hemen. Kafamı iki yana salladım. "Evde bakacağım hemen." dedi. Ellimi tuttu ve yürümeye başladık. Arkamızdan bakmaları da gram umurumda değildi.

"Yaren komutanım." dedi Batur hemen. Yanıma yaklaştı koşar adımlarla. Adımlarımı sabit tuttum ve Yiğit ile ona döndük. Batur telefonunu çıkardı.

"Bir şey mi oldu Batur?" diye sordum kaşlarım çatık bir şekilde.

"Kızım komutanım." dedi. Bana baktı. "Masal özelikle sizi çok sormaya başladı. Uzun zamlandır da görmüyor iki dakika konuşsanız?" dedi.

"Gidelim ona şimdi de bu saate uyumuyor mu?" dedim. Çok özlemiştim bende onları. Hemen gitmek istiyordum.

"Rüya söyledi komutanım hiç biri uyuyamamış. Saat daha o kadar geç değil zaten." dedi. Haklıydı saat 22.00 geliyordu ve o kadar geç olmamıştı daha. Ama Rüya benim gibi asla düşünmez saat 20.00 geldiğinde kızlarını yatırmaya çalışmasına sürekli dalga geçiyordum.

ABİ BEBE DE OLSA 20.00 YATMAK NE BE?

Batur yüzünde bir gülümseme oluşurken ben Yiğit'e baktım. "Biraz gidelim sonra tekrar eve döneriz." dedim.

Yiğit Batur'un yanımızdan uzaklaşıp bizi yalnız bırakmasına dayanarak direkt bana baktı. "Yaram sızlıyor demiştin." dedi.

"Masal ve Zeynep daha önemli bir kere." dedim hemen.

"Masal ve Zeynep'i sonra da göre bilirdin." dedi ters ters.

"Ya ama beni görmek istemişler. Gidelim çok kalmayız." dedim. Aslında izin almayan bir yapım vardı ama şu anda ben izin almıyordum. Onun da benimle gelmesini istediğim için sadece ona da söylüyordum. "Lütfen Yiğit ya." dedim.

"Ben simimi değiştirme kararı aldım. Eski ismime döneceğim." dedi ters ters. Bana baktı. "Ne Yiğit'i ya?" dedi.

"Ya adın Yiğit değil mi ne diyeyim uzaylı zekariya falan mı?" dedim ters ters. Yiğit'in kısın sesli kahkası doldurdu kulaklarımı.

"Tamam ama çok kalmak yok. Eve gidince de yarana bakacağım." dedi hemen. Söylerken anında ciddileşmişti. Kafa salladım ve yalandan da olsa elimi anlıma koydum ve selam veriyormuş gibi yaptım.

"Emredersiniz komutanım." dedim. Batur yanımıza gelince ikimizin de bakışları o tarafa döndü. Batur yanımıza yaklaştı.

"Gide biliri komutanım dilerseniz." dedi. Kafa salladım. Kendi anahtarını Batur kendisi tutuyordu. Yiğit ile ben geldiğimiz arabaya Batur da kendi arabasına bindi. Direkt olarak yola koyulduk.

Arabada sessizlik rahatsız ettiğinde uzanıp radyoyu açtım. Radyoda birkaç şarkı çaldı ama onlar ilgimi çekmemişti. Bir tane daha başladığında olduğum yerde gülümsemem büyüdü camdaki bakışlarım direkt radyoya döndü.

Bu dünyanın dengesi yok
Henüz bir doğrusu eğrisi yok
Tutun sen bana, vallahi yerimden oynamam

Yiğit de güzel sesiyle arada yola arada bana bakarak şarkıyı mırıldandı.

Nasıl böyle koptuk biz
Neden küstük, niye sustuk hiç
Acır da yaram, vallahi yerimden oynamam

Bu sefer ben söylemiştim. Şarkının bu kısmındaki kelimeler içimdeki duygulara tercüman oluyordu

Bir kere de gülsen ya hüzün
Aşk şarabını içsen de yüzün
Vuruşmadan olmaz iki kaşın çatışmadan olmaz

Bu sefer de Yiğit devam etmişti. Geri kalanı beraber söylemiştik.

Alıversen kalbine birden bu gece de
Kalsan bir süre yanımda
Bu ölümcül yaraları sen sarsan da
Uyuşsam kokladığımda

Seni bana yar ederler mi
Yeri bana dar ederler mi
Kör kuyular, kapılar duvar
Düşmanlar kar ederler mi

Bu dünyanın gönyesi yok
Henüz bir santimi metresi yok
Denilenler yalan, vallahi dilinden anlamam

Nasıl böyle koptuk biz
Neden küstük, niye sustuk hiç
Acır da yaram, vallahi yerimden oynamam

Bir kere de gülsen ya hüzün
Aşk şarabını içsen de yüzün
Vuruşmadan olmaz iki kaşın çatışmadan olmaz

Alıversen kalbine birden bu gece de
Kalsan bir süre yanımda
Bu ölümcül yaraları sen sarsan da
Uyuşsam kokladığımda

Seni bana yar ederler mi
Yeri bana dar ederler mi
Kör kuyular, kapılar duvar
Düşmanlar kar ederler mi

Alıversen kalbine birden bu gece de
Kalsan bir süre yanımda
Bu ölümcül yaraları sen sarsan da
Uyuşsam kokladığımda

Seni bana yar ederler mi
Yeri bana dar ederler mi
Kör kuyular, kapılar duvar
Düşmanlar kar ederler mi

Şarkı bitmeye yakın son yerini de söylediğimizde eve gitmemize sadece arabayı park etmek kalmıştı.

BÖLÜM SONU