58. Bölüm : "Rihem"

(Hemen bölüme girmeden söylim.

Kitappade daha yeni başlayan bir yazar arkadaşımız var ve bir kitabı var.

Çok selllll

Kitaba bir bakın derim gencolar.

@lalalala1 yazar adı.

Kitabın adı da İnsanlar ve oyunlar.

Okuyun okutturun aşırı iyiii.

Heee şey bir de kendi yazdığınız kitapları tekrar tekrar söylüyorum söyleyinn bana. Ben de sizinkini okurummm. Hatta burada paylaşırım da.

Yıldızlar kadar öpüşko tekrardan)

...

Kaçıyordum ama nereye gittiğimi bile bilmiyordum.
Her adımda, her nefeste bir parçam daha kayboluyordu. Bütün bedenim bir acı fırtınasında savruluyordu, ama nereye gitmem gerektiğini biliyordum: Toprak timine dönmem gerekiyordu, ama bunu nasıl yapacağımı hiç bilmiyordum.

Nerede olduğumu tam olarak belirleyemesem de, içimde bir umut kırıntısı vardı. Bozuk para bıraktım yere. Kollarımın, bacaklarımın sızısı hiç dinmiyordu. Kan, bedeni terk etmek için her geçen saniyede daha fazla yol alıyordu. Bir yandan gözlerim kararıyor, bir yandan başım dönüyordu ama düşmemeliydim. Onların eline kalmak, o karanlıkta kaybolmak… Yok, bu olmazdı.

Bir adım daha attım. Toprağın üzerine bıraktığım ikinci bozuk para, bozuk bir planın yalnızca bir parçasıydı. Hiçbir umudum yoktu, ama yine de bir şeyler yapmalıydım, bir şeyler bırakmalıydım. Bozuk para sanki bana “bulunmazsın” diyordu. Bir yandan da içimdeki korku, kesik kesik gelen düşüncelerimle daha da büyüyordu.

Bir ağaca doğru yaslandım. Sanki her bir ağacın beni tanıdığına, her biri bana sükunet verecekmiş gibi bir his vardı. Ellerim, yaramdan akan kanla bir kez daha ağacın kabuğuna dokundu. Ellerim titriyordu, her şey yerle bir olmuştu, ama hâlâ nefes alıyordum. “Sakın Mavi…” diye mırıldandım. “Sakın kızım, onların eline düşme.” Her kelime ağzımdan zorla çıkıyordu.

Başımı kaldırıp, Rihem'in cebinden çaldığım telefonu çıkardım. O an telefonun soğukluğu, titreyen parmaklarımı biraz daha geriyor gibiydi. İbrahim Albay’dan farklı birini aradım. Savaşın ortasında, tıpkı ölüm gibi sessiz bir bekleyiş vardı. Ağacın dibine, bitkin bir şekilde kendimi bıraktım. Telefonun ekranı titredi. Üçüncü çalışta, sesli yanıtı duydum. Her şey belirliydi, belki de son bir kez.

Tuğgeneral…

"Komutanım," dedim, sesim olabildiğince sakin olmaya çalışıyordu, ama her nefeste boğuluyordum.
"Yaren?" dedi, sesi bir nebze de olsa merakla karışmıştı.
"Benim komutanım."
"Ne oluyor? Sesin neden böyle geliyor? İyi misin sen Yaren?"
"İyiyim komutanım. Vuruldum." dediğimde, o an yaşadığım acıyı kelimelerle tarif etmek bile imkansızdı. Her kelime bir kesik, her nefes bir hıçkırık gibiydi.
"İyi ile vuruldum kelimesi nasıl aynı cümlede geçiyor?" dedi bu sefer.
"Cümleyi kuran Yaren Yıldırım ise geçer komutanım." dedim, biraz alaycı, ama yine de yıkık bir sesle. Gözlerim etrafı taradı. "Komutanım yaşama ihtimalim çok düşük." Yarama bir kez daha baktım. Ne kadar acıtsa da, görmek zorundaydım.
"Görevde öleceğine emindin değil mi Yaren?" dedi tuğgeneral.
Sadece başımı salladım, bir şeyler hissettim ama ifade edemedim.
"Öldüğüme üzülmem komutanım ben." dedim dişlerimi sıkarak. Acı, her geçen saniyede daha da büyüyordu.
"Hem şehit olurum hem de sevdiğime kavuşurum işte. Ama tek başıma da gitmem ben." Bir nefes daha, ama bu son olabilir miydi?

"Aklında ne var Yaren senin?"
"Rihem'i gebertmek." Sadece bu. Hiçbir kelime, hiçbir düşünce acıyı dindiremiyordu. Ama bu konuda kararlıydım.
"Yaren." dedi tuğgeneral, sesindeki o kaybolan umutla. "Yetişme ihtimalimiz yok mu Yaren?"
"Bilmem." dedim, "Bilmiyorum komutanım." Bir şekilde bu yalnızlık beni yutuyordu.
"Hakkını helal et o zaman Yaren." dedi sadece.
"Varsa helal olsun." Telefonu kapattı. Bir saniye boyunca, sadece sessizlik vardı. Sonra, hiçbir şey kalmadı.

Ayağa kalkmaya çalıştım, ama bu da imkansızdı. Hıçkırıklarla dolu nefeslerimle, olduğum yerde çöktüm. Bedenim sanki yerle bir olmuştu, hiç hareket edemedim. Gözlerim kapanmaya başladığında, ölümün gerçekten soğuk kollarına doğru kayıyordum. Buradan dönüş yoktu, kabul ettim. Bunun farkındaydım.

YAZARIN ANLATIMIYLA

Rihem, çevresine dikkatle bakındı. Adeta her bir karış toprağa göz gezdiriyor, derin bir sessizlik içinde, kaybolan bir şeyleri arar gibi. O an, yalnızca intikamın sesi ve Mavi Yaren’in adı vardı kafasında. Bir tek o kadının adı, her şeyin sonunu getirebilirdi. Çünkü Mavi Yaren demek, ölüm demekti.

Hızla arkasına bakarak ilerlerken, gözlerinde bir korku belirdi. Mavi Yaren'e ne kadar yakın olursa olsun, o kadına dokunmak demek, bir ölüme daha bir adım daha yaklaşmak demekti. Kimseye kıymayacağı belli olmuştu ama Mavi Yaren için bu kural da geçerli değildi. Onun gözlerindeki karanlık, ne kadar acıtsa da, ne kadar korkutsa da, onun için "Vurulmaz" denilen bir adam vardı. Mavi Yaren demek, bir gölge gibi peşinden koşan ölüm demekti.

Rihem’in zihni geçmişe gitti. Bir zamanlar, başka bir yaşamda, başka bir kadındı. Adı Aykız’dı. Geçmişi unutturulmaya çalışılırken, o kadının içindeki güç bir şekilde direnmeyi başarmıştı. Terk edilmişti, bir tek mektup ve kaybolan bir sevgiliyle. Hamile olduğunu bilmediği bir dönemde, bir görevi kabul etmişti. Ama bu görev, onu daha da karanlık bir yola sürüklemişti.

O zamanlar, onun içindeki umut henüz kırılmamıştı. Aykız, sevdiği adamla birlikte ikizlerinin adlarını koymayı hayal ediyordu. Birini Asena, diğerini ise babalarının belirleyeceğini düşünüyordu. Ama her şey değişti. O adam, ona ihanet etmişti. İlaçlarla geçmişini unutturmuş, kim olduğunu ve neler yaşadığını hatırlamaması için her şeyini almıştı. Ama o ilaçlar, sadece Rihem’i değil, karnındaki ikizi de etkiliyordu.

İkizi, Mavi Yaren, kalp hastasıydı. Astım gibi hastalıklarla doğmuştu. Bu küçük detaylar, Rihem’in içindeki sızıyı daha da derinleştiriyordu. Çünkü her an Mavi Yaren’in gözlerinde, kaybolmuş bir geçmişin yankılarını görüyordu. Ve şimdi, karşısında duran bu iki kadından sadece birini alabileceğini biliyordu. Diğerini, öldürmek zorunda kalacağını da...

O günden sonra, Rihem’in içinde büyük bir boşluk oluşmuştu. Rıfat’ın yarattığı bu canavarın, içinde büyüttüğü sevgiyle hiç bir alakası yoktu. Aykız, sevdiği adamın ay parçasıydı. Oysa, bir zamanlar Mavi Yaren’e bakarken, içinde kopan fırtınalarla birlikte geçmişini de hatırlıyordu. Ama o ilacın etkisiyle, tüm hatıralar silinmişti.

Rıfat, o canavarı yaratırken, Aykız’ın içindeki kadını yok etmeyi başarmıştı. O kadının yerini ise, korku ve öfkeyle beslenen başka bir şey almıştı. Ve şimdi, Mavi Yaren’in gözlerinde o eski Aykız’ı görmek, onu tekrar hayata döndürme çabasıydı. Ama her şey, Rıfat’ın kontrolündeydi.

Mavi Yaren büyüdü. O da, geçmişinin peşinden gitmeye çalıştı. Ama her adımda, her hareketinde, Rihem ona sürekli ilacını vermişti. Ne zaman ki ilacın etkisi geçse, Rihem’in içindeki başka bir şey uyanıyordu. Mavi Yaren’i unutmamak, onu hatırlamak, eski kadını görmek istiyordu. Fakat her seferinde, yavaşça siliniyor, kayboluyordu.

Bir zamanlar, Gece Kuşları arasında olan olaylarda, Rihem bir şekilde Mavi Yaren’i kendi yanına almayı planlamıştı. Ancak işler, beklediği gibi gitmedi. Çünkü Mavi Yaren, her defasında kendi yolunu buldu. Tüm uğraşlarına rağmen, o kadını almayı başaramadı.

Gece Kuşları arasında Şeyma'nın sızması, Rihem için başka bir umudu doğurdu. Şeyma, aralarına sızmayı başarmış, Can’ın duygularını kullanarak onları birbirinden ayırmıştı. O, Mavi Yaren’e ulaşmaya bir adım daha yaklaşmıştı. Rihem, bir plan kurdu. Kızını, her defasında başka bir “Seçenek” sunarak, Mavi Yaren’i kendi tarafına çekmeyi başarmaya çalıştı.

Şeyma, o beyaz odada, masumca çocukluk yaparak riayetsizce Rihem’in oyununa katılmaya devam ediyordu. Ama içindeki o annelik duygusu, her seferinde ona acı veriyordu. Oysa ki Mavi Yaren’e bakarken, içindeki eski sevgi uyanıyordu. Ama Rıfat’la oynanan o kirli oyun, onu engelliyordu.

Rihem, Mavi Yaren’i almak zorundaydı. O kadına ulaşmalıydı. Ama her seferinde, Rıfat’ın yarattığı canavar, onu engelliyordu. Mavi Yaren, ona yaklaşırken, Rihem’in içinde bir şeyler değişiyordu. Aykız, yavaşça bir köşede, o eski kadına dönüşüyordu.

Ve bir gün, o dönüşüm gerçekleştiğinde, Mavi Yaren ve Rihem, birbirlerine karşılık verebilmek için yalnızca tek bir şey bekliyordu: Rıfat’ın ölümünü...

BÖLÜM SONU

ChatGPT:

Rihem, derin bir nefes aldı. İçindeki boşluk, yıllardır birikmiş olan acılarla doluyordu. O ilaçlar verilmeden önce, her şey farklıydı. Kızları doğmadan önce, her şey çok daha parlaktı. Şimdi ise, her şey kararmıştı. Ne zaman ki o ilacın etkisi kayboldu, her şeyin başlangıcını hatırlamaya başlamıştı. Kızlarının doğmasıyla dünyalar onun olmuştu. Ama bu dünya, Rıfat’ın yarattığı o canavar yüzünden paramparça oluyordu. Aykız, o eski kadının hatırası, yavaşça geri geliyordu. Ancak, Rıfat’ın karanlık gölgesi her zaman üzerindeydi.

O canavar, hiç ama hiç mutlu olmasına izin vermiyordu. Aykız, sevdiği adama kavuşmak istiyordu, ama o ölümcül engel, ne zaman ki biraz olsun umut doğsa, onu geri çekiyordu. O canavarı, o karanlık gücü engelleyen tek şey, Rıfat’ın ölümüdü. Ama o, bir yolunu bulup her şeyin içinde görünmeyi başarıyor, her bir kırıntıyı parçalara ayırıyordu.

Rihem’in yalnızca iki kızı vardı. Birisi, Mavi Yaren... Diğeri ise, az önce kaybettiği Abd. Abd, her şeyi anlamıştı, her şeyi bilmesine rağmen annesine tek bir kelime bile söylememişti. O, kendi içindeki fırtınaları yutarken, annesinin gözlerine bir yalan söylemişti. O yalan, sadece ilaçları vermek için gerekliydi. Ve tüm bu süre boyunca, Mavi Yaren ve Abd arasında bir fark yoktu. Çünkü Abd, Mavi Yaren’in kaybolan ikiziydi. Ancak gerçek bir acı vardı ve Abd bu gerçeği sırtında taşıyordu.

Şeyma, tüm bu düğümleri çözmeye çalışan bir kadındı. O, Mavi Yaren'in ölümüne sebep olan kişiyi, onun abisi sandı. Fakat gerçekte, o adam, onun çocuğu değildi. Her şey bir yanılgıydı. Ve Rihem, çocuklarını bir şekilde büyütmüş, her şeyin doğru olduğuna inanmıştı. Oysa ki, Mavi Yaren ile Abd’in gerçekte Rıfat’ın karısından olan çocuklar olduğu gerçeği acı bir şekilde açığa çıkacaktı.

Bunu bilse de, Rihem yine de onları kendi çocukları sanmıştı. O kanlı oyunda, Mavi Yaren’in öldürdüğü adam, aslında Rıfat’ın evlatlık bir parçasıydı. Şeyma'nın hataları, kendi içine kapanmış gizli bir duygunun eseri olarak, dünyayı delip geçmişti.

"Mor!" diye seslendi Rihem, bilinçaltındaki bir çağrıyla. Rıfat, ona her zaman bu şekilde seslendiği için, bu kelime, Rihem’in ruhunda derin izler bırakmıştı.

Ve tam o anda, ağaçların ardında, gözleri Ay’a doğru yönelmiş bir figür gördü. Yavaşça, kaybolmuş bir varlık gibi, o ayaklar Mavi Yaren’in bulunduğu noktaya doğru yaklaşıyordu.

"Buldum seni," dedi Rihem, gözlerinden çıkan soğuk bir gülümsemeyle.

Bir kez daha, geçmişin karanlık labirentinde kaybolmuş bir ruh, kaybolmuş bir kızını bulmuştu.

BÖLÜM SONU