10. Bölüm : "Vicdan Azabı"

Yiğit'in anlatımı ile

​​​​​​Gelen çağrılardan korkarak direkt mesaj yerine girdim. Ona bir şey olmamasını umarak direkt olarak mesaj yerine girdim. Ona bir şey oldu korkusu elimin türemesine sebep olmuştu. Titreme normal bir titreme değildi ve benim ilk defa elim titriyordu.

Koktum. ölüm onu benden ayırır diye korktum. Sevemeden kaybetmekten korktum. Beni fark etmeden gitmesinden korktum. O telefonu açtıklarında olumsuz olarak söyleyecekleri her şeyden ölesiye korktum. Ben o bana ait olmadan toprağa ait olmasından korktum.

Elime baktım bir süre. Korkuyordum it gibi. Bir şey olmasından korkuyordum.

Mesaj yerinden direkt olarak Yaman'ın ismine tıkladım. Yaman'ın aktiflik durumunu kontrol etsem de bir şey anlamadım. En son bana yazdığı zaman diliminde aktifti ve bu daha fazla gerilmeme sebep oluyordu.

Orada neler oluyordu?

Yiğit : Bir şey mi oldu?

Yiğit : Ona bir şey mi oldu?

Olumsuz cevap gelmedi için içimden bir sürü dua sıraladım yine. Ne zaman düşsem yada bir şeyi kaybetmemek istesem dua sıralardım. Dindar biri değildim belki ama bir şekilde Allah'ın bana da merhamet ettiğini biliyordum. Bu sefer de merhamet etmesini onu benden almaması için dua ettim. Elime olan panzehire baktım. Geç kalmış olamazdım değil mi? Umarım olmazdım. Geç kalamazdım. Geç kalmadım yetişeceğim. Asla geç kalmış olamazdım.

Ya kaldıysam?

Hayır. Kalmadım. Kalmadım. His ederdim. Kalbi hala atmıyor olmasa his ederdim.

Hayır ben geç kalmadım. O ölmedi. Yaşıyor. Acı çekiyor ama yaşıyor. Dinecek acıları.

Daha önce hastanede olabilirdik. Daha önce ilaçları ona verebilirdik. Gereksiz bir süre boyunca o aptal evde olmasak daha fazla erken gidebilirdik. O zaman geç kalmamış olurduk.

Hayır şimdi de geç kalmadık.

Tekrar mesaj yerine girdim.

Yiğit : Şu siktiğimin telefonuna bakın. Sikerim ebenizi.

Telefona bakmamaları beni daha çok korkutuyordu. Ona kavuşmadan kaybedemezdim. Hayır onu kaybetmedim. Kalbi atıyor. O kalp benim için atmadığını görmeden o ölemez.

"Yiğit bir şey mi oldu?' diye sordu Akın komutan. Hemen yanımda oturuyordu. Onu öldürmek istiyordum. Daha erken orda olabilirdik. Kalbinin atışını duymaya çoktan kavuşa bilirdim. Her şeyi zamanında yapmayıp bizi de oyalamıştı.

"Hastanede olan abim ile kardeşim." Dedim. Helikopterin sesine rağmen direkt olarak sesimi duymuşlardı sanki. Bütün tim üyeleri bana bakmıştı.

"Bir şey mi oldu komutanım Yaren komutana?" Diye sordu Batur. Gözlerinde olan korkuyu ben bir tek görebiliyordum. Sesini bunu ustalık ile yansıtmamayı başarmıştı.

"Bilmiyorum." Dedim. Kafamı iki yana salladım. "Bilmiyorum." Dedim bir kez daha. Hayır bir şey olmamıştı. Kesinlikle bir şey olmamıştı. Ona bir şey olamazdı.

Tekrar girdim mesajlara. Artık bütün tim üyeleri bakışları kardeşlerini kaybetmiş olma ihtimalinin korkusu ile doluydu.

Bir kere daha mesaj attım en sonunda dayanamayıp.

Yiğit : Olum amacınız beni burada öldürmek ise açık açık söyleyin. Cidden bir şey mi oldu?

Yine bir cevap alamadım. Helikopter gidene kadar gerginlik ile dizim titremişti. En sonunda helikopter iner inmez forma silah falan umursamadım hiçbirimiz. Direkt hastaneye gittik. Timden Batur'un arabasına timin yarısı diğer yarısına da timin kalan yarısı ve ben binmiştik.

İçimde bir sıkıntı vardı. Sanki ona yetişemedim gibi bir his vardı.

Hayır. Hayır. Öyle bir şey olmamıştı. Kesinlikle öyle bir şey olmamıştı. Ona yetişmiştim. Yetişecektim. Onu kaybetmeyecektim.

Araba en sonunda hastanede durunca kendimi ilk dışarıya tam ben oldum. Üzerimizde üniforma olduğu için etrafımızdaki şaşkın bakışlar üzerimizdeydi.

Bakışları umursamadık hiçbirimiz. Hemen içeri gidip merdivenleri ikişer üçerli çıkarak üst kata geçtik. Elimdeki ilacı daha sıkı kavradım. Kesinlikle onun başına bir şey gelmemeliydi.

Mavi'nin yaşaması için bu ilaç gerekliydi.

Tabii hala yaşıyorsa.

Yaşıyor yaşıyor. Yaşıyor o yaşıyor. Kesinlikle yaşıyor. Ona bir şey olamaz.

Yalvarırım Allah'ım ona daha kavuşamamışken onu benden alma.

Üst kata çıktığımızda ağlamaktan gözleri kıpkırmızı olmuş Yaman'ı gördüğümde içimdeki korku büyüme devam ediyordu. İçimdeki ümit sanki çekiliyordu. Bana öyle bakmamalıydı. Umudu ile haya bulan insanın umudunu söndürmemeliydi.

"Yaman." Dedim ona doğru yaklaşarak. Bana doğru baktı önce. Daha sonra ise bir anda ayağa fırlayarak bana doğru konuştu. Sarıldı.

"Yiğit." Dedi hıçkırıklarının arasında. "Ben çok kötü bir şey yaptım. Yiğit ben çok kötü bir şey yaptım." Dedi.

"Şşş ona bir şey mi oldu?" Diye sordum. Kafasını iki yana salladı. Kafasını iki yana salladı anda ne zamandır tutuğumu bilmediğim nefesi verdim.

"Ben çok kötü bir şey yaptım." Dedi bir kez daha ağlayarak.

"Dur kardeşim. Bir Mavi'mizi kurtaralım sonra anlatacaksın tamam mı?" Dedim. Anında ayrıldı.

"Koş. Koş Yiğit koş. O çok acı çekmiş. Çekmesin biraz daha. Koş." Dedi. Gözünden düşen yaşlardan hiçbir şey anlamamıştım.

Panzehiri doktora teslim edip geri Yaman'ın yanına döndüm. Yerde çökmüş kollarını kafasına gizlemişti. Hayla ağlıyordu. Ağlamaktan gözlerinin içi kıpkırmızı olmuştu. Yanına çöküp sarıldım ona.

"Ne oldu anlat bakalım." Dedim. Sevecen bir ses tonuyla söylemiştim.

"Yiğit benim için gitmiş lan." Dedi pat diye. Bana bakıyordu. "Yiğit benim için işkence görmüş. Ben ona ondan nefret ettiğimi söyledim. Yiğit bakışını hatırlıyorum lan ben onun. Mosmor gözler ile bana öyle bir bakmıştı ki." Dedi. Bir şey anlamadım.

"Adam gibi anlat şu işi Zeze'nin Portuga'sı." Dedim neşesi yerine gelsin diye.

"Yiğit odaya kapatmış babası." Dedi ağlayarak. "Benim için işkenceye razı olmuş." Dedi. Durdu bir süre daha. "Bembeyaz bir odaya kapatmışlar Yiğit onu. Korkar Yiğit o. Benim kardeşim güçlü gibi görünse de korkar o. Yıldızları görmeden korkar o Yiğit." Dedi. Pür dikkat onu izliyordum. "Yiğit ben kardeşime senden nefret ediyorum dedim. Etme dedi bana Yiğit. Benden nefret mi ediyorsun diye sordu. Evet dedim ben Yiğit. Yiğit kardeşim benim yüzümden işkence gördü ben ona senden nefret ediyorum dedim." Dedi. Olanları sindirmeye çalışıyordum.

Daha sonra ise Ilgaz geldi yanımıza. Her şeyi tek tek anlattı bana. Her dediği cümlede kafayı yiyecek gibi oluyordum.

Ben dokumaya sarılmaya öpmeye yada saçını tarakken bile canı yanar diye saklayıp sakındığım o kıza işkence uygulamışlardı.

"Ben senden nefret ediyorum dedim ona." Dedi bir kez daha Yaman. "Bakışı çıkmıyor aklımdan. Çıkmıyor Yiğit çıkmıyor aklımdan." Dedi bir kez daha kafasına vurdu. "Yiğit benim için o kadar şey yapmışken ben ondan nefret ettiğimi söyledim lan." Dedi bir kez daha. "Yiğit ölüyordu. Benim kardeşim ölüyordu. Dinlemedim ben onu. Ben onu dinlemedim." Dedi bana baktı sonra. "Sarılmak istediğini gözünden gördüm ben onun gidip sarılmadım ona. Sıkıca sarılmadım." Dedi ve hıçkırıkları artı.

"Tamam." Dedim en sonunda dayanamayıp. Benim de canım söylediği her şeyden sonra biraz daha yanmıştı.

Mavi kardeşlerinin ondan nefret etmesini alışacak biri değildi. Büyük ihtimal de Yaman'ın ağzından çıkan her söz kalbine bir cam parçası batar gibi his ettirmişti. Buna emindim.

Bakışları ile konuşan bir kızdı o. Her manada acısını sevincini isteklerini sevgisini aşkını her şeyini her duygusunu kesinlikle gözleri ile söylerdi.

"SARILMADIM BEN KARDEŞİME!" dedi hıçkırıklarının arasından tekrar Yaman. "BENİM İÇİN YAPTI HER ŞEYİ BEN ONA BİR KERE SARILMADIM." dedi.

"Sakin ol." Dedi Ilgaz. Onun da gözünden birkaç damla yaş düşmüş olduğunu gösteren bir göz yaşı yolu vardı gözlerinde.

"Mavi Yaren Yıldırım'ın yakınları." Dedi hemşire. Anında hepimiz onun yanına gittik. Yaman bile ağlayarak gelmişti.

"İyi mi görebilir miyiz? Hayatı tehlike bitti mi?" Diye onlarca soru sıraladım.

"Sakin olun beyefendi. İlacı verdik ve tam zamanında yetisiniz. Hayatı tehlike an itibariyle kalktı ama şöyle bir durum var ki hayla dokunduğunuzda canı acır. Bir süre bu süre iki günü belki de daha az bir süre dokunduğunuzda bile canı acıyabilir. Hastayı da teker teker birer dakika olmak ve dokunmamak şartı ile görebilirsiniz." Dedi. Kafa salladık anında.

Sırası ile hepimiz teker teker içeri girmeye başladık.

BÖLÜM SONU