2.03 : Beni Suçluyorlar!

Hastaneye nasıl geldimizi bile bilmiyorum ama bir anda Karsu ablanın kanaması sonucunda hastaneye gelmiştik

Direkt ameliyata almışlardı. Şu anda hepimiz ameliyat hanenin önünde bekliyorduk

Bulut abim yıkılmış gibiydi korkuyordu hepimiz korkuyorduk

İçimdeki kötü his damarlarımda gezerken öyle hissiz bir şekilde oturuyordum

Sanki kendimi en kötü duruma hazırlamıştım

Öylece gözlerim Bulut abimdeydi Alihan abim yanında ona destek oluyordu

Araf bana sarılmıştı kafam omzundaydı

Araf " Güzelim hadi biraz uyu güzelim"

" Uyumak istemiyorum" dedim sert ve net bir şekilde

Araf " Bebeğimizi düşün hadi biraz uyu "

" Araf uyumayacağım!" Dedin sinirle

Araf " Tamam güzelim tamam " diyerek saçlarımı okşadı

Bulut abim çok dağılmıştı içimde bir fırtına vardı

Abimin acısını sessizce içimde yaşıyordum fırtına beni oradan buraya vuruyordu canımı yakıyordu

Fırtına o kadar güçlüydü ki ona karşı koyamıyordum

Kendimi o fırtınaya bırakmıştım. Fırtına beni nereye atar bilmiyorum ama bir fırtınaya yakalanınca zararsız bir şekilde kurtulmak imkansızdır

Doktor çıkmasıyla herkes ayağa kalktı bende ayaklandım Araf'ta kalkıp beni tuttu düşmemden korkuyordu

Herkes bin tane soru sorurken öylece durdum

Doktor " Maalesef hastayı ve bebeğini kaybettik"

Bulut abim kala kaldı sonra bayıldı.

Dizlerimde derman kalmamış gibiydi

Yer düşeceğim an Araf beni kucağına almıştı gözümden yaşlar tek tek akarken

Araf geri koltuğa oturup beni kucağına iyice çekti

Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım

Yeğenim ve yengem ölmüştü! Abimde onlarla birlikte öldü bunu hissediyorum

Elimden bir şey gelmemesine sinir oluyorum!

1 hafta sonra

Tam tamına 1 hafta oldu Bulut abim hiç gülmüyordu

Ama onun dışında garip şeylerde olmuştu

En garibi Araf bana soğuk davranıyordu. Sanki kötü bir şey yapmışım gibi davranıyordu

Alihan abim eskisi gibi sevgiyle bakmıyordu sadece donuk bir şekilde bakıyordu

Ailedeki herkesim bana karşı tavırları değişmişti

Yine babamların evindeyim herkesim bana koyduğu mesafeye anlam veremiyordum

" Alihan abi Bulut abim nerede?" Diye sordum merakla

Odasında değildi günlerce odasına kapanan adam şu an yoktu kendi evine gidemiyordu sürekli Karsu ablayı hatırladığı için

Alihan " Karakola gitti" demesiyle kaşlarımı çattım

" Neden ki? Bu durumda neden gitti?" Dedim merakla

Anıl " Karsu'nun katilini bulmak için" demesiyle kalbim durdu

Karsu ablanın katili mi? Yani bilerek mi öldürüldü?

" Nasıl Karsu ablayı bilerek mi öldürdüler?" Diye sordum şaşkınca

Alihan abim kaşlarını çatarak bana bakıyordu

Araf'ta aynı şekilde şu an herkes bana bakıyordu

Ben dışında herkes biliyordu!

Kimse neden bir şey demedi

Tavırları ve davranışları

BENİ SUÇLUYORLAR!

Canımı yakmıştı bu beni nasıl suçlaya bilirler?

Gözlerim babama kaydı daha önce sürekli beni seven babam bana son bir kaç gündür hiç bakmıyordu

Karsu ablanın ölümünden dolayı sanmıştım ama değilmiş

İnanmıyorum hepsi beni suçluyordu

Gözlerimdeki hayal kırıklığını gizleyip bir umut Araf'a baktım

Gözlerinde gördüğüm tek şey şüpheydi

Yutkundum. Ondan gözlerimi çekip ayağa kalktım

Kimsenin inanmadığı zaman bile onun bana inanmasını isterdim

Ama o bana inanmıyordu

Canım çok yanıyordu gözlerim dolmadan buradan gitmek istiyordum

" Neler oluyor bilmiyorum ama gitsem iyo olacak Bora'nın yanında olacağım" diyerek hızla ayağa kalkıp hızlı adımlarla salondan çıktım

Montumu ve çantamı alıp evden çıktım gözüm dolmaya başlıyordu hızlı adımlarla bahçeden kendimi sokağa attım

Bir sokak sonra köşeden dönünce duvara yaslanıp gözümden yaşların akmasına izin verdim

Elimle ağzımı kapatıp ağlamaya başladım

Nasıl beni suçlaya bilirler!? Beni tanımıyormuş gibi nasıl davranırlar!?

Onlara hiç güven verememiş olmak canımı yakmıştı

Canım yanıyordu çünkü onlara sırtımı yaslarken onlar sırtımdan bıçakladılar

Titreyen ellerimle çantamdaki telefonu çıkarıp Bora'yı aradım ikimci çalışta açmıştı

Kaybolmuş gibi hissediyorum

Elimden tutanlar birden beni bırakmasıyla düşmüştüm

Bora " Civciv nasılsın?"

" İyi değilim Bora lütfen beni al "

Bora " Noldu Işıl neredesin bekle hemen geliyorum!?" Dedi endişeli bir şekilde

Telefonda takip uygulaması vardı beni bulurdu

Yere eğilip dizlerimi kendime çekerek ağlamaya başladım

Hıçkıra hıçkıra ne kadar ağladım bilmiyorum ama en sonunda bir araba sesi kapının açılıp kapanması yanıma gelen adım sesleri ve bana sarılan kollar

Araf'ın gelmesini çok istedim ama o gelmedi

Bora " Işıl neyim var civciv bana bak hadi güzelim konuş benimle neyin var söyle bana "

" B beni ş suçluyorlar B Bora y yemin e ederim b ben b bir ş şey y yapmadım " dedim zar zor

Bora sen bana inan nolur?!

Kafamı dizlerimden kaldırıp ona baktım

Gözleri dolu dolu bana bakıyordu

Bora" Biliyorum civciv sen bir yapmadın sen bana asla yalan söylemedin söylemezsin " dedi saçlarımı okşarken

Hızla ona sarılıp ağlamaya başladım

" O onlar b bana i inanmıyor " dedim zarar zor

Bora " Ben sana inanıyorum artık ağlama nolur ağlama sen artık iki canlısın lütfen ağlama kendini düşünmüyorsan bebeğimi düşün nolur artık ağlama!" Dedi yalvararak

Haklıydı karnımdaki bebek için güçlü olmam lazımdı

Ben anneyim ne kadar zorluk çıkarsa çıksın önüme ilk düşünmem gereken bebeğimdi

Bora'dan ayrılıp göz yaşlarımı sildim

" Açıktım bebeğim açıktı hadi bir şeyler yiyelim" dedim normal bir şekilde

Bora göz yaşlarını silip ayağa kalktı elini bana uzattı tutup ayağa kalktım

Ne zaman düşsem ne zaman ihtiyacım olsa yanımda olan tek kişi oldun Bora

Öz ailem bile benden şüphe ederken bana bana güvenen tek kişi senmişsin

Şu hayatta tek güvene bileceğim insan olduğunu anladım

İkincisi ise bebeğim olacaktı

Herkesi geçtim Araf'tan ve Alihan abimden hiç bunları beklemiyordum

Hayat en beklenmedik yerden vurmasını iyi bilirdi zaten

Bora beni arabaya bindirip şoför koltuğuna geçti. Arabayı çalıştırıp sürmeye başladı

Neler olduğunu merak ediyordu ama sormaya da çekiniyordu

" Karsu abla öldü biliyorsun nasıl olduğunu bilmiyorum ama bilerek yapılmış tüm herkes benden şüpheleniyor"

Bora " Araf'ın tavırları bundan demek sürekli düşmanı gibimişim davranıyordu son zamanlarda"

" Anlamıyorum hiç mi güven vermedik"

Bora bir elini uzatıp elimi tutup üstünü okşadı

Bora " Hayır civciv güveni verdik ama onlar güvenmemeyi seçmiş burada suçlu onlar sadece sevdik ve güvendik"dedi beni yatıştırmak için

Ama haklıydı güvenmemeyi seçen onlardı biz değildik

Neden? sorusu aklımda dolaşıyordu

Bir süre sonra sahil kenarında küçük bir restoranta gelmiştik

Balkon kısmında bir şeyler yedikten sonra tatlı da yemiştik

Gecenin karanlığında güzel gözüken denizi izlerken Bora atkısını çıkarıp benim boynuma doladı

Bora " Hasta olacaksın iki canlısın sen kızım biraz dikkat et!" Diye uyardı

Şu an kötü bir durumda olduğumu olduğu için fazla üzerime gelmiyordu

Ona bir şey demedim dememide beklemedi

Uzun bir süre sonra Bora beni zorla kaldırıp hesabı ödeyip restorantan çıkmıştık

Arabaya doğru yürürken siren sesleri geldi durdum

İçimden bir ses Bulut abim geliyor diyordu

Bora " Işıl gelsene!" Diye seslendi o sırada polis arabaları görüş alanıma girdi

" Bulut abicim geliyor" dedim normal bir şekilde

Bora " Emin misin?"

Polis arabaları buraya doğru geliyordu Bora'nın yanına gidip arabaya yaslanıp bekledim

" %75 eminim"

Bora da benim gibi yaslanıp beklemeye başladı

Bora " Seni tutuklayacak" dedi sinirle

" Bu işe karışma Bora bırak bana olan güvenlerini göreyim" dedim acı bir tebessümle

Paramparça olmak istiyordum

Paramparça olunca onları acılarım yüzünden sevemem onlarla olan bağını onlar koparsın istiyorum

Çünkü ben bu bağı koparamam bende böyle bir güç yok

Bağlar kopunca sadece bebeği için yaşayan bir kadın olacaktım tek tutunduğum dal bebeğim olacaktı

Büyük bir ağacın tüm dalları beni atmıştı ben bebeğime tutunarak ayakta duracağım

Polis arabaları etrafımızda durdu

Bulut abim arabadan indi. Karısı ve bebeğinin intikamını almak için geliyordu

Kız kardeşine güvenmeyen bir abi görüyorum

Bana öfkeyle nefretle bakıyordu

Bana sevgiyle bakan gözleri yoktu

Bağları kendi elleriyle yok ettin abi

Karşımda durdu kendisine olan saygısından sinirini yatıştırmaya çalışıyordu

Bulut " Işıl Ilım Solmaz , Karsu Kara'yı kasten öldürme suçundan tutuklusun"

Kelepçeyi çıkardı elini elime uzatınca elimi geri çektim

Bana kaşlarını çatarak bakan adam artık abim değildi

Benim için artık sadece Başkomiser Bulut Kara'ydı!

" Kelepçeye gerek yok Komiser sizinle geleceğim" dedim soğuk bir şekilde

Yanından geçip polis arabasına doğru yürüdüm

Bora " Işıl tüm dünya seni suçlasa bile ben sana inanıyorum! Unutma her zaman yanındayım"

Durup ona döndüm gülümsedim

" Biliyorum şu hayattaki tek şansım seninle tanışmış olmak " dedim net bir şekilde

Gözlerim Bulut beye kaydı gözlerinde bir anlık hüzünü gördüm ama hemen geri yerini öfke aldı

Polis arabasına bindim. Ön koltuğa Bulut bey bindi ona yol boyunca bakmadım

Karakola gelince direkt beni nezarete attılar

Otura bilmem için konulmuş olan banka oturdum

Beklemeye başladım

Başka yapacak bir şeyim yoktu

Uzun süre sonra demirlerinden önünde beliren Araf'la birlikte ayağa kalktım

Bir umut bana inanır sandım ama gözlerindeki o nefreti görmemle yutkundum

Sevgiyle bakan gözler bir gün nefretle bakabilirmiş

" Neden geldin bana inanmadığın belli o zaman neden buradasın?" Diye sordum soğuk ve sert bir şekilde

Aşkımı yok ettin Araf

Bebeğim aşkın önüne geçti

Araf " Bunu nasıl yapabildin!? Karsu hamileydi!" Diye bağırdı sinirle

"100'de yüz emin misin? !" Diye sordum sakince

Sustu emin değildi bunu biliyorum

" Değilsin dimi? O zaman ben sana bir şey soruyum Araf Solmaz ben Işıl sana hiç mi güven vermedim!? " Diye sordum merakla

Dudaklarından dökülecek olan sözler tüm geleceği değiştirecek Araf

Araf " Ben kimseye güvenmem işim gereği kimseye güvenmem!" Dedi sert bir şekilde

Boşluk koca bir boşlukta gibiydim

Sadece bir kaç cümle beni tepe taklak etmişti

" İyi o zaman git buradan çıktığımda ilk işim seninle boşanmak olacak Güven olmayan bir evlilik bir bok etmez" dedim normal bir şekilde

Umursamaz tavrım geri gelmişti

En çok kırıldığımda umursamaz tavrım gelirdi

Bana öfkeyle bakmaya başladı

Araf " Ne demek boşanacağız ! Karnındaki benim bebeğim!?" Demesiyle sinirle ona bakmaya başladım

" Evet senin çocuğunu taşıyorum geri zekalı bende anne olacağım neden gidip annem olacak bir kadının öldürüm! Ve en önemli detay şu sen kendi çocuğunun annesine inanmayan bir pisliksin madem güvenmiyorsun neden evlendik! ?" Dedim sinirle

Konuşacağı an söze başladım

" Sakın konuşma gözümden çoktan düştün ölsem bile bebeğimi senin ellerine vermem neden biliyor musun? Sevdiği kadına güvenmeyen bir adam kendi çocuğuna da güvenmez! " Dedim sinirle

Araf öylece kala kaldı sonra sessizce kaldı çünkü haklıydım

Çekip gitmesiyle geri yerime oturdum

Elimi karnıma koydum

" Gerçekler çok acıdır bebeğim üzgünüm ama bana güvenmeyen babanın sana güveneceğini düşünmüyorum"

" Hep senin Bora dayın olacak o sana herkesten iyi bakar " dedim kendi kendime

Saatler geçerken adım sesleri geldi sonra demirlerin önünde Alp'i gördüm

Şu ana denk bana karşı hiç bir davranışı değişmemişti

Alp " Işıl iyi misin?"

" İyiyim sen bana inanıyor musun?"

Alp " İnanıyorum ellerinde sadece bir görüntü var sen ilaçları alıyorsun sonra çantandan başka bir hap alıyorsun"

" Ağrı kesiciydi ağrısı vardı bende bu yüzden ona kendi ağrı kesicimden verdim başka hiç bir şey olmadı"

Alp " Biliyorum sen yapmadın çünkü o gün hastanede başım çok ağrıyordu çantandaki hapı almıştım "

" Bunu diğerlerine söyledin mi?"

Alp " Evet az önce söyledim abimler nasıl sana inanmaz anlamıyorum!" dedi sinirle

" Alpaslan da aynısını yaptı galiba sen dışında herkes beni kurbanlık koyun olarak görmüş çoktan "

Alp " Araf'la konuştunuz mu hiç?

" Evet " dedim hoşnutsuzlukla

Alp " Şu an dışarıda sinir krizi geçiriyordu "

" Gebersin!" Dedim sert bir şekilde

Alp gülüp kafamı iki yana salladı

Alp " Işıl bilmiyorum ama abimler ve Alpaslan öylece birden değişmelerinin bir sebebi olmalı"

" Bilmiyorum Alp öyle bir şey olsa sana demesinler"

Alp " Bana dememelerinin sebebi seni çok seviyor olmam asla inanmam sana karşı bana bir şeyler demelerine farkındaysan birbirimize çok benziyoruz "

" Biliyorum sana inanıyorum Alp "

Alp " Ben gideyim sonra gelir sana olanları anlatırım "

" Tamam şey geç oldu zaten sen gitte sabah gelirken bana simit getirir misin?" Diye sordum merakla

Alp " yeğenim mi istiyor yoksa kız kardeşim mi?"

" Ne fark eder?"

Alp " Kız kardeşim istiyorsa getirmeyeceğim" dedi beni sinir etmek için sinsice gülümsedim

Elimi karnıma götürüp bebeğimle konuşmaya başladım

" Görüyor musun bebeğim dayın sana simit getirmiyor onu hiç sevme Bora dayını sev o sana ne istersen getirir "

Alp " Lan yeğenime beni kötüleme! Getireceğim şeytan kardeş " diyerek gitti

Arkasından güldüm

Ama Alp haklıydı bir şeyler olmuş olmalı

Araf güvenmiyorsa bile diğerleri başka bir sebepten dolayı bana karşı tavırları değişti

Araf herşeyi sen bittirdin

Ben sadece izledim çabalamadım çünkü sen çoktan bitirmiştin

Çoktan biten bir şey için çabalamak boşuna kürek çekmekle aynıydı

Ve ben boşa kürek çekmem!

Pişman olacaksınız değil mi?

Peki bu pişmanlığınız ne kadar umrumda olacak?

Hepiniz el birliğiyle eski Işıl'ı geri getirdiniz size şans veren ilk Işıl yok artık

Artık sadece umursamaz bir Işıl var

Gözlerimin içine bakarak söyledin Araf bana güvenmediğini

İşim gereği dedin bahane sundun bana

İşin gereği çocuğuna da güvenemezsin

Bu yüzden onu sana vermeyeceğim gerekirse çekip gideceğim izimi kayıp ettirim yine de sana vermem!

Alp'in dedikleri hala aklımdaydı

Bir işler dönüyor emin değilim ama Ilım tarafım şüpheye düşmüştü

Bu konuyu araştıracağım

Eğer ilaçlar yüzünden öldülerse birileri ilaçları değiştirmiş olmalı

Evde üç çalışan ve aile üyeleri birde Alpaslan'ın kaçırdığı kız vardı

Evde çalışanlar

Hatice abla

Sevgi abla

Menekşe abla

Anne , babam ve aile üyeleri

Buket Kara

Gökhan Kara

Alpaslan Kara

Alp Kara × elendi

Çünkü tüm gün sevgilisiyle beraberdi ben eve gelmesini isteğim için gelmişti

Benden bir kaç dakika önce gelmiş olmalı yüksek ihtimalle

Bulut Kara × Elendi

Karsu ablayı ve bebeğini çok seviyordu

Vuslat Kara

Vefa Kara

Evde yaşayanlar bunlardı

Birde Buse denen kız var

Hepsini gözlemlemem lazımdı. İçimizde yada çalışanlardan birisi bize düşmandı

Korumlardan birisi yapamaz evin içine giremezler

Ailemden şüphe duymazdım. Ama yinede içimizden birisi de olabilme ihtimaline karşı tetikte olmam lazımdı

Bir düşmanımız olmalı yüksek ihtimalle

Kan ve ölüm bilerek yapıldı

Kanlı bir savaş isteyen birisi olmalı

Savaş başlamış artık daha dikkatli olmalıyım

Karnımdaki bebeğime daha dikkat etmem lazımdı önceliğim bebeğim sonra diğer herkes

Bir annenin önceliği bebeği olmak zorunda

Savaşa hazırım

Her kimse onu bulacağım ve herşeyin hesabını soracağım

_Bölüm Sonu _