•••Zamanın hükmü

Belki de en çok akşamüstleri sevilmeye ihtiyacım var.

Bir şey yazsam, o bir şey olur bir şeyler. Bitmez, tükenmez, ardı arkası kesilmez. Ben konuşurum, siz uyursunuz. Sesimi duysanız, masal gelir. Söyleyeceklerim gibi. Halbuki gerçektir hepsi. Anlamı yok. Mutsuzluk gibi de değil. Mide bulantısı gibi. Hani bulamıyorsun ya aslında olan şeyi. Yalnız olmamın sebebi benim, tamam kabul ama şu eksiklik hissini de ben koymadım değil mi yüreğime? Saçmalığın daniskası şu yazdıklarım. Anladığınızı söylemeyin sakın, ben bile gülüyorum kendime. Ben sıkıntıyım, biliyorum. Nasıl devam edeceğimi bilmiyorum.

Bazen başımızdan öyle meseleler geçer de,

“ imkânı yok, nasıl olur ” deriz.

Her şeyi kontrol edebildiğimizi zannedip,

zaman denen hadiseyi unutuveririz…

Zamanın hükmünü kabul edip,

kafamızı yolumuza çevirdiğimizde ise…

‘Asla yapmam’ları yapılmış;

‘asla gitmez’leri gitmiş

buluruz.