•••Sonun başlangıcı

Aslında seni kimsenin itmediğini, kendinden düştüğünü, dizlerindeki tozları silerken anlıyorsun. Canın daha fazla yanmıyor, sadece sitem etmekten vazgeçiyorsun. İnsan sessizliği de sevebiliyor.

Yolunu kaybeden bir kelebek, yeni çiçekler keşfettiğinde nasıl memnun oluyorsa hayatından, sende yürüdüğün yolu, vardığın yeri en sonunda benimsiyorsun. Yaşam başlı başına bir mucize. Her sokağın gökyüzü başka türlü maviye yelken açtırıyor.

Yıllardır kabullenemediğim şeyi kabulleniyorum artık. Su akıp yolunu buluyor. Her şey eninde sonunda yerli yerine oturuyor. İstediğimiz zaman olmuyor en nihayetinde, ama oluyor. Belki sonra, çok sonra. Ama oluyor işte.

İnsan yeterince istediğinde her renk maviye çalıyor.

İnsan yeterince istediğinde o an nerede olursa olsun şehrin gürültüsünden sıyrılıp, Müzeyyen dinliyor.

İnsan yeterince istediğinde her yolun bir sonu oluyor.

Bir kaybeden olabilirim. Hayatı boyunca zerre kadar ufak şeylerle mutlu olmuş olabilirim. Her öksürüğümle havayı milyonlarca virüs ile boğmuş da olabilirim. Adam akıllı bir başarı elde edememiş de başarının adını unutmuş da olabilirim.

Ama.

Ama ben burdayım ve bu lanet olasıca şey her neyse onu becereceğim.

Ölüm soğuk nefesini ne zaman üfler enseme bilmiyorum. Bugünse bugün, yarınsa yarın. Düşünmekten değil, hayallerimi yitirmekten vazgeçiyorum. Kör kuyular sizin olsun. Yaşadığım süre boyunca hissettiğim, eninde sonunda gördüğüm ışığı kendi sonuma kadar yakacağım.

Bardağındaki son yudumu alıp cesur olmuş bir kızın kaldırıma düşmesi ile son bulan dramı.

Belki de başlangıcı.