•••Kronik mutsuzluk

Biz kronik mutsuz insanlarız yani mutsuzluğa bağımlı insanlarız. Sizin çok mutlu olduğumuzu sandığınız zamanlarda bile içimizde bir mutsuzluk barındırırız. Çünkü öyle öğrendik annemizden.. Nasıl mı?

Annemiz bize şöyle söylerdi.. “Arkadaşın düşüp dizini kanattığında acıdan ağlıyorken sende kendi dizin kanamış gibi ağlamalısın” yani annem aslında “ bak arkadaşın koşarken düştü dizini kanattı canı yandı ve ağlıyor sende onun acısını hisset ki koşma, düşme canın yanmasın, ağlama.. ” demek istiyordu bence ama biz onu o gün ki çocuk aklımızla öyle anlamadık.. Biz aptalca bir algılamayla “ arkadaşının acısı seninde acındır ” diye anlayınca işte bizim film orada koptu işte o gün bugündür mutsuzluk bağımlısı vicdan sahibi asık suratlı bir insanın temelleri atıldı..

Öyle büyümeye başladık. Büyüdükçe anladık anlamak yetmedi sorguladık sorguladıkça meğer biz Mutsuzluğa kulaç atıyormuşuz fark etmedik. Mutsuz olmak için terk eden sevgiliye, düşük gelen sınav notuna, on numara top oynayıp 90. dakikada gol yeyip mağlup olan takıma, en sevdiklerimizi toprağa vermeye, sırtımızda bir dost hançerine gerek duymadık çünkü mutsuz olmak için bir nedene ihtiyacımız yoktu bizim en büyük neden kendimiziz.

Ne yaptıysak kendimize yaptık biz. Mağlubiyeti kabul ettik, belki de mutluluğu reddettik. O kadar insan mutsuzken ya da mutsuz gibiyken biz nasıl mutlu olabilirdik. Bu eşitlik ya da adalet değildi bizim için. Biz mutsuzlukları paylaşarak yaşamayı seçtik. Tabi paylaştıkça alıştık, alıştıkça kabullendik.

Dünya meseleleri ile tanışınca da var olan mutsuzluk büyüdü. Düşen bomba, yoksul halklar, yalın ayak koşan çocuklar hepsi birer tuğla daha koydu mutsuzluğumuza. Sonra bir bütün olduk işte öyle mutlu mutsuz bir birlikteliğimiz var. Biz mutlu zamanlarımız da bile mutsuz ama mutsuz zamanlarımız da mutlu olamayan insanlarız kaybedişimiz bundan…

Ne demişti Bob Marley “Güneş parlıyor,hava güzel, ayakların dans etmek istiyor, ama yine de aklının bir kenarında dursun; birileri şu an acı çekiyor.” Sizin de aklınızın yüreğinizin bir yerinde dursun bakalım… Hadi eyvallah.