•••Giden kalan, kalan giden

Doğru bildiklerimin peşinden koşmayacağım sanırım bu kez. Hava şartları sevmeye bu kadar uygunken, doğrulmayacağım bu kez yerimden. Sonucu değiştiremeyeceğinin sana bunca söylenmesi ve senin içinde hâlâ bunu değiştirebileceğine dair bir umut olması ne acı. İlk kez bir şeyi yarım bırakacağım, neyse o, nasılsa öyle. Bakmamaya çalışacağım gözlerine, bilmiyorum bu ne kadar mümkün. Avaz avaz anlatmak, konuşmak, söylemek isterken sanırım susacağım. Neden böyle oldu demek yerine, böyle oldu diyeceğim yalnızca. Adın kulaklarıma ilişince duracağım bir süre. Sonra yine adınla devam edeceğim adımlarıma.

Sen hiç kendi duygularını, düşüncelerini bir kenara bırakıp, onun kalbini avuçlarına almak, sarıp sarmalamak istedin mi? Sıkıntısını, derdini ben bileyim, ben çözeyim; ona gülümsemesi kalsın dedin mi? Bu şey gibi. Kapı numarasını ezbere bildiğin bir evin artık sokağının başında bile duramamak ve çalacak başka kapının da olmaması gibi bir hüzün. Aklına düştüğüm oluyor mu? "Çat!" diye gözünün önüne gelip, gözlerin doluyor mu mesela? Merak ediyorum ama öğrenemem de muhtemelen.

Günler sonra bir gün, keşke biraz daha mücadele etseydin, dersin diye korkmuyor değilim. Keşke sen de gelseydin biraz. Fakat yoruldum. Kelimelerim tükendi. Gel desen de artık, gelemeyebilirim. Öylece çıkıp kendiliğimden gelemem ama gel demen gerek en azından. "Gel, hazırım ben...", dersen eğer. Lakin beklemiyorum, ümit etmiyorum. "Ben artık yokum" cümlesinin getirdiklerini, hatta götürdüklerini göze alabiliyorsan, bu saatten sonra konuşmak gevezelik olur sanırım. Şimdilerde hissettiğin "rahatlamışlık" hissi var ya? Geçici o, haberin ola. Gerçi gözlerinde eskisi gibi değildi, ilk defa, ben de bilmiyorum artık. Koştum ben, çok koştum. Tükendiğimi hissediyorum artık. Hislerim benden büyüktü; yüreğimden, gözlerimden taşardı. Ezilip, büzüldüler artık, kırıldıkça yok oluyorlar sanki. Şaşırmıyor değilim fakat daha çok canım yanıyor, bunca yok olmama. İyi kötü yalan, bu hayatta bir gidenler var bir de kalanlar, bir de ikisini de yapamayıp tam ortada duranlar.

Oysaki hayatta giden kalandır ardında bir parça bırakarak. Kalan ise gidendir arkasına bakmadan çekip giderek.