•••Düştüğüm yerde pencere

İçimde bir boşluk var hiç dolmuyor.

İçimde bir şarkı.

Aklıma ilk gelen şey çocukluğum.

İçimdeki fırtına.

Bütün renkler.

Bana bir şey anlatamayan şiirler.

Küçük bir sessizlik.

Dünyanın tüm gürültüsü.

Kendi elim ve sesim.

Yüzüm ve hüznüm.

Ancak yutkunabilecek kadar hüzünlüyüm.

O yüzden, bu kadar.

Düşüyorum. Hep var olan, sürekliliği devam eden ve şiddeti artan bir düşüş hali. Düşüyorum. Güvensizim. Hatalar yapıyorum, kontrolümü kaybediyor ve zaman zaman idare edilmesi çok zor birine dönüşüyorum. Bu zamanlar artıyor, bazenlerim sık sık olmaya başlıyor. Kendimi, kendime bile ait hissedemiyorum. Sahip çıkabildiğim, yaşananlara, yaşadıklarıma hâkim olabildiğim zamanlar azalıyor. Düşüyorum ve terk ediyorum. Eskiden geri dönmek, dönebilmek için giderdim. Artık bir gün geri dönmek için değil, hiç dönmemek için gidiyorum. Düşüyorum. Kirlenmiş, yaralanmış ellerimi birbirine çırparak temizliyor, kendimi kalkabildiğime ikna ediyorum. Düşüyorum da, bir el uzansa demiyorum ama istiyorum aslında. Bir el uzansa diyorum. Alsa götürse beni; daha önce görmediğim bir yere, tatmadığım bir duyguya. Gelse kırsa göğüs kafesimi, çekip alsa ne varsa. Uçmak istemiyor lakin uçabilmenin düşünü kuruyorum. Kanatlarım olsa mesela. Hiç biri, birinin kanatları olabilir mi? Bilmiyorum ama neden olmasın. Düşüyorum ve artık kendimi kalkabiliyorum diye kandırmıyorum. Düşüp, düştüğüm yerde kalmak; kalmak ama beklememek. Belki bir gün düştüğüm yerde bir pencere bulurum, belki o zaman yine bir nefes olurum. Biliyor musun? Düşüyorum.