•••Bekliyorum

Hiçbirinizden. Hiçbirinizden bana yardım eli uzatmanızı istemiyorum. Bana acıdığınız için uzattığınız yardım ellerini ben tepmeden geri çekin. Bana yardım eli uzatmayın. Bana acımayın. İstemiyorum.

Ama kendime itiraf etmeyi geciktirdiğim bir şey var. Kalbimi uzun zamandır bazı hislerden yoksun bırakıyorum. Kalbimi köreltmeye, onu da yok saymaya çalıştım. Ama kalbim hâlâ yerli yerinde duruyor. Ve arzuladığı şey hâlâ aynı. Sevgi.

Gözlerim, kaşlarım, yüz hatlarım seviliyor, gülüşüme şiirler yazılıyor, ruhuma şarkılar armağan ediliyor. Sevilmeyi tadıyor bedenim. Sevilmenin en yüksek kademelerine ulaşıyor kalbim. Ama kalbimin arzuladığı sevgi bana adanan sevgi değil, benim fiile dökmem gereken sevgi.

Birini o kadar sevmemişim ve kalbimin etrafına o kadar kalın surlar örmüşüm ki. Beni sevdiğini söyleyen insanlar ya o surları görünce geri tepiyor, ya da surlara bir iki sıçradıktan sonra pes ediyor. Ben mi? Bense öylece oturuyorum. Kurtarılmayı bekleyen ama gururu yüzünden asla yardım çağrısı yapmayan bir asilzade gibi. Ya da diz kapakları kanayan, ürkek ufak bir kız çocuğu gibi. Bekliyorum. Doğru insan beni oturduğum yerde de bulur diyorum. O surlar bir gün aşılacak diyorum. Diyorum demesine de. Ama kalbimi sevme eyleminden bu kadar mahrum bıraktığım için organlarım bana cephe alıyor.

Her sabah daha da yorgun hâlde uyanıyorum. Sabahları aynaya baktığımda ilk olarak gözlerimin etrafını çevreleyen mor halkalarla muhatap olmak umutsuzluğa düşürüyor beni. Vücut sıcaklığımın inişli çıkışlı rutini o an yaptığım iş her neyse, beni ondan alıkoyuyor.

Neyse ki iştahım henüz bana sırtını çevirmedi. Aksine bakarsanız şu sıralar benimle ittifak yapan tek müttefikim iştahım.

Bu umutsuzluk dehlizinden beni, ‘bana acımadan’ çıkaracak birini bekliyorum. Artık anlamanın yararsızlığını üzerimden atacak, anlattıkça yük atacağım birine ihtiyaç duyuyorum.

Uzun zamandır tek başımaydım. Ama artık tek başıma bu yükü taşıyamıyorum.