•••An geliyor

Her defasında daha sağlam darbeler. Her defasında daha derinler.

An geliyor. Hislerimi içine doldurabileceğim tek bir kelime bile bulamıyorum. Kelimelere sığınamıyorum. Kelimeler bile hislerimi kabul etmiyor.

An geliyor. Hayat bir şelale gibi gürül gürül akarken o şelaleden nasiplenmeye halim olmuyor. Benim hâlim olsa, gönlümün gönlü yapılmıyor.

An geliyor. Birisi değil, bir his. Kalbime batan kıymıkları beceriksiz bir cımbızla tek tek çıkarıyor.

An geliyor. Neyi özlediğimi merak ediyorum, bileyim istiyorum. Çünkü neyi özlediğini bilememek tüketiyor.

An geliyor. Kaçıp gitmek, arkasına bakmadan kaçıp gitmek istiyor insan. Arkasını toza dumana katarak gitmek. Becerebilirse kendisini de kaybetmek.

An geliyor. Umudun olmadığı yerde gökte güneşi görmek bir anlam ifade etmiyor.

An geliyor. Çıkmaz sokaklar boy gösteriyor karşımda. Ama güçlüdür insanoğlu diyorum. İnsanın aklı başına geldiğinde zaten herkesin yüzü meydana çıkmış oluyor.

An geliyor. Tüm vakitler geç artık. Kimseyi yol etmedim ayağımın dibine. Ezmedim, kırmadım, incitmedim. Ters giden bir şeyler olmuşsa da bunları yapmak istemedim. Sadece o bir avuç insan, gözümün bebeğinde yaşasın istedim. Olmadı, beceremedim.

An geliyor. Başucumda duran defterlerin yanına bir kalem bile koyamıyorum. Anla işte daha fazla tükenmek istemiyorum. Göğüs kafesimi parçalayarak yaran o iskeleti artık tarif etmek istemiyorum.

An geliyor. Başımı yastığa koymadan önce açıklamaktan, izah etmekten yorulmuş biri ile baş başa kalıyorum. Acıyorum hırpalanmışlığına. Ağır da geliyor bazen. Ama onun için elimden gelmiyor bir şey. Sadece üzülüyorum.

An geliyor. İnsanın kolunu kaldırmaya bile mecali olmuyor. Halbuki biraz zorlasa açılacak o kapı. Halbuki.

Kalk bakalım kızım ayağa. Kalk ve birleştir kırılıp etrafa saçılan her yanını. Bu an’lar bitmeyecek, seni önce tüketip sonra yeniden var edecek. Daha tükenmedin, kalk ayağa.