•••" Ramak Kala ve An Meselesi “

Bugün telefonun ucunda tanıdık bir ton ve sanki aramamı bekleyen bir tavır karışmıştı sesinize…

Beni sabırla dinleyen birinin soluğu, sonunun bağlanmayacağı bir konuşmaya zemin hazırlar gibiymiş halbuki…

Oysa tek istediğim, daha önce verdiğiniz tavsiyelerden birini dinleyebilmekti.

Ve telefonu kapattığımda, omzumun sıvazlandığı hissine kapılıp inandığım yoldan gitmeye devam edecektim. Taa ki tekrar dizlerimin üzerine kapaklanana kadar.

Öyle olmadı.

Belki de tam geri döndüm dediğim bir anda, tek görebildiğim şey zannettiğimden çok ama çok yalnız olduğumdu.

-

-

-

-

-

-

-

-

-

Beklemek, hayatımın en zor sınavıydı.

1 haftanın, 1 ay gibi geçtiği doğruydu.

Evimde artık zaman yavaş akıyordu. Gözyaşlarımdan bile daha yavaş…

Ben hayatımda denediğim ilk şeyde başarısız olmaktan ziyade, yola nasıl devam ederim endişesi taşırken, siz ise hâlâ değişik bir kız olduğumdan bahsediyordunuz. Hatta bir paradoksu yaşadığımdan…

Zannettiğinizden daha basit aslında olanlar.

20′li yaşlarımı bitirmeden bir dala tutunabilmek tüm gayretim. Elimden geldiğince çok tecrübe yaşamak değil… Maceraperest bir ruh taşıdığımı düşünsem de o kadar cesur değilim. Zamanı harcamak konusunda bonkör de değilim ayrıca…

Bu arada,

En büyük soruyu henüz sormadım kendime…

Şimdi ben kiminle konuşuyorum?

Tavsiye isteyip, sözünü dinlemediğim için bana kızan bir adamla mı, yoksa ne yaparsam yapayım diğer insanların aksine bana destek olacak adamla mı?

Kızmak doğru kelime olmadı söylediklerinizi ifade edebilmek için. Bir de beni mi düşünecektiniz onca işinizin arasında? Değil mi?

-

-

-

-

-

-

-

-

-

Kendimi bırakmaktan, kaybetmekten ve her şeyden vazgeçmekten korkuyorum artık…

Gülümseyen suratımdan kimse bu sinyali almadı henüz. Herkes benim son derece sağlıklı ve güçlü olduğumu düşünüyor.

O kadar iyi rol yapıyorum ki kimse kafayı sıyırmak üzere olduğumun farkında değil…

Siz bile!

Olacak her şey ramak kala ve an meselesi…