Duygusal olarak o boşluğu hayatımın sonuna kadar hissedecek olsam da, insan yaşadıkça yaşamayı öğreniyor…
Sizce bu cümle hangi ortamda filozofmuşcasına kurulmuş olabilir diye sormak istiyorum yalnız kalabalığıma…
Tahmin etmeye çalışsanız da kesinlikle bilemeyeceğinize eminim…
Tabiki bir iş mülakatında :)
-
-
-
———————————————————————————-
-
————————————-
Hayat kendini tekerrür ediyor bir kaç yılda bir…
Kendinden kaçmak istiyorsun ve tekrar yakalanıyorsun kendine…
Bütün bunları yaşamak yerine gittiğim yerlere ait olmak ve oralardan ayrıldığımda ise gideceğim yerlere ait olmak isterdim halbuki…
Ama…
-
-
-
-
-
İçinde kimsenin bana doğru dürüst değer vermediği,
Herkesin, beni hep aynı yalnızlığa mahkum ettiği,
Yaşadığım heyecan ve mutlulukların gerçek olmadığını; hissettiğim andan itibaren bildiğim,
Sırf “ denemediğim için olmadı. ” dememek için sürekli çırpındığım,
İnsanlar endişelenmesin diye sakinliğimi koruduğum,
Kendimi sürekli kandırdığım,
Başkasının dükkanında emaneten durur gibi durduğum,
Ve sonunda umut edecek hiçbir şeyimin kalmadığı HAYATIMA
geri dönüyorum her seferinde, her seferinde, her seferinde…
-
-
-
-
-
Bunu kendime hatırlatmayı severdim eskiden, yazılarım hep bana hatırlatsın diyeydi… Acılardan yoğurulmuştum adeta…
Şimdi ise en büyük dileğim unutmak…
Sadece unutmak…
U N U T M A K
İstiyordum.
Okur Yorumları | Yorum Ekle |
1.41k Okunma |
296 Oy |
0 Takip |
105 Bölümlü Kitap |