* * * * *

Gözümde bir an…

Çocuk parkındayız ikimiz de…

Kulağında telefon, gözlerin beni arıyor…

Saklanmak istiyorum o an çocuk gibi, fakat bakışlarımız buluşuyor bir anda…

Yakalanıyorum…

Sanki birbirimizi uzun zamandır tanıyor gibiyiz.

Yaklaşıyorsun yanıma…

Gözlerinde bir şeyler görmeyi umar gibiyim. Ama aynı zamanda hiçbir şey göremeyeceğimi düşünerek kendimi en kötü duruma hazırlıyorum saniyeler içinde…

Elin yanağıma dokunuyor şefkat duygusuyla…

İrkiliyorum…

Ve anın kollarındayım…

-

-

-

Konuşmaya başlıyorsun sonra…

Belki de herkesin ilgisini çeken o ses tonunla…

Bir yerden dünyana tutunabilir miyim umudu taşırken diğer yandan beklentilerimi hemen tüketme gayreti var içimde…

İlk defa erken gittiğim bir buluşmanın bekleyeni olarak kızıyorum üstelik içimden gizlice…

Bir yandan da senin söylemediğin şeyleri, sanki sen söylemişsin gibi içimden kendime tekrar ediyorum.

Dikkatim dağılıyor….

Gözlerim gözlerine baksa da artık orada değilim biliyorum…

-

-

-

Dinledikçe seni, ayrı dünyalarımız olduğunu farkediyorum.

En sıcak renk bana göre mavi.

Siyah en sıcak renk sana göre mesela, ama ben hâlâ aksini düşünürken buluyorum kendimi…

Ortayı bulamayacağımızı anlıyorum…

Ama hissettirmek istemiyorum.

Anı kendime zehir etmeyeceğim diyorum kendime…

Hem de ona bu kadar yaklaşmışken…

Haftalar boyu resimdeki bakışlarının üzerimde olduğunu hayal etmişken…

Akışına bırakıyorum…

Düşünmeyi de beraberinde…

Çünkü o farkında olmasa da bu bir kavuşma anı…

-

-

-

O farkında mı yoksa ona adım adım çekildiğimden, bilmiyorum…

Korkum ve heyecanım birbirine dönüşüp duruyor yanı başında…

Etrafımız o kadar kalabalık ki…

Kimseyi düşünemiyorum o an ondan başka…

Onu kendi ikileminden çıkaramayacağımı hissettikçe duygularımı bastırmaya çalışıyorum…

Halbuki dikkatimi toplayabilsem, onu anlamaya yakın olabilir miydim?

O kadar çok alışmışım ki o aşk duygusunu yalnız başıma yaşamaya…

Oyuna dahil edemiyorum onu…

-

-

-

-

-

Ve gecenin sonunda, artık ben de varım demeye başlıyorsun bambaşka cümlelerin içinde…

Şaşırıyorum…

Zannedilenin aksine hikayede yer bulmayı başarmışım…

Emin olamıyorum…

İçimdeki kız ise sadece ona sarılma isteği içerisinde…

Saçlarına dokunma hevesinde…

Sebep ya da sonuçlarla ilgilenmiyor bile…

Ama gün ağarıp, gerçek dünyaya döndüğünde ise sadece bunun yeterli olmayacağını biliyor…

Burukluk hissi ise o kadar kaplamış ki içini… Mutluluğuna da bulaşıyor…

-

-

-

-

-

Yıllar sonra eğer hatırlamak istersem bu geceyi, ya da bu da yer alırsa kitabın bir sayfasında…

Tek bir şey hatırlamaya değer..

Senmişsin gibi görünse de biliyorum ki o gecenin kahramanı içimi titreten kalbimdi…

Ve ben içimdeki seni sevmiştim.

Sense ne beni ne de içimdeki saf sevgimi seve bildin.