Meyra bir adım öne çıktı. “Eğer bu gece savaş çıkarsa, yanındayım. Milanlar yanındadır.” “Hayır,” dedim. “Bu savaş bizim savaşımız değil. Bu, bir düşün gerçeğe dönüşmesini isteyen bir adamın savaşı.” Ama içimden bir ses fısıldıyordu: Ya bu sadece başlangıçsa? Ya Orodes’in arzusu, daha büyük bir şeyin habercisiyse? Kapının dışında, askerlerin ayak sesleri yankılandı. Gürültü değil… ritimli bir tıklama. Hazırlık. Sessizlik bitti. Kalktım, siyah elbisem bedenime tam oturdu. Başımı dik tuttum. “Kapıyı açın,” dedim. “Savaş kapımızdaysa, ona kendi adımlarımla yaklaşacağım.” Meyra hemen arkamdaydı. Rhena’nın parmakları dua ediyordu, dudakları ise sessizdi. Adımlarımı taştan zeminde duyarken, kendi iç sesimden sadece bir cümle yankılanıyordu: Şahmeran düşerse, sadece bir kadın değil; bir denge, bir tarih ve bir gelecek düşer. Ve ben düşmeyeceğim.