Kimsenin üzerindeki lekeyi kanıtlayamadığı yıkılmamış bir kale o kalenin vahşi varisi olan bir prenses ve onun yandaşları bu bir fantastik türü kitap değil bu sadece masallarla büyümemiş bir kız çocuğunun bir prensesten dinlediği ilk masal bu masal bir varmış bir yokmuş ile başlamadı bu masal kanlardan oluşan kalenin ilk tuğlalarıyla başladı.

“Kiraz’ın hayatı, sevginin, acının ve umutların mahallesinde şekilleniyor. Yılların yükü altında ezilen bir kızın, yıkılmış bir ailenin ve gizemlerle dolu bir aşkın hikayesi… Sessiz çığlıklar, unutulan anılar ve kırılan kalpler arasında, gerçek sevgi her şeye meydan okuyacak.” Onu canından çok seven mahalleabisi

En acılı ölümün ağlayarak olduğunu biliyor muydunuz? Canınız acırken ölmek.. Canımın acısını düşünürken uyku inine doğru sürüklüyordu beni. Hafif hıçkırıklarım boş depoda yankılanırken gözlerimi zorlukla kapattım. Her bir bıçak zerresi sanki gözlerimi yok ediyordu. Ellerim ve ayaklarım bağlı değildi çünkü bir yere gidemeyecek kadar canımı yakmışlardı. Ruhum ve bedenim acı için birbirleriyle rekabet içerisindeyken birinin gölgesine sığınmak istedim. Kapının açılmasını, kurtulmayı veya yok olmayı. Parmaklarım dâhi hareket etmiyordu ve bu daha fazla korku ve telaş salıyordu bedenime. Evet ben yok oluyordum. Ne biri beni gölgesine saklayacaktı, ne de kurtulacaktım. Ve evet ben bir daha uyanmayacaktım buna kanaat getirdim. Çünkü bu defa masalımın kahramanı da kucağımda acıyla yarışıyordu.