“Ben ziyan oldum anne! Sen beni sevdin zannettin ama asıl sen beni boğdun. Sen beni korudun zannettin ama asıl sen beni öldürdün. Sen beni öptün zannettin ama kurumuş bir çiçek, öpücükle geri dönmüyor. Zaten ben hiç çocuk olmadım. Hiç doğum günüm olmadı benim. Hiç oyuncaklarımla evcilik oynayamadım. Çünkü oyunlarımda bile bir şeyler aradın. Sana göre ben akılsız, beceriksiz, kocaya kaçmaya meyilli bir asalaktım ama öyle değil anne, öyle değil. Ben hep okumak istedim. Hep öğretmen olayım istedim. Çalışır ve evimi alırım diyordum. Hatta… Hatta sen bilmezsin bir araba bile hayal ederdim. Haddime değilmiş gibi, sevgilisini hayal edermiş gibi, araba sürdüğümü hayal ederdim. İstediğim mesleği bile seçemedim. Bırak mesleği, çalışma hayatıma bile siz karar verdiniz. Şimdi evliyim ama “Mutlu muyum?” onu bile bilmiyorum. Sizin benden çaldığınız geçmişi, şimdi kim verecek bana? Benim bu dünyadan ve sizden alacak çok şeyim var ve alamadıkça, kendi oğluma da veremiyorum…” Çocuk Gelin’in Ziyan olmuş çocuğu olur! Çocuk Gelin Ayşe’nin devam hikâyesi niteliğinde olan kitabımla sizlerleyim...