"Herkes uğraşır durur doğru insanı bulmak için ama kimse bakmaz doğru insan mıyım, diye bir söz okumuştum. Ben seni gördükten sonra hep bunu dedim hep kendime Bal." dedi. O kadar zarif o kadar narin bir kalbi vardı ki... Nasıl biliyorsun demeyin hissediyordum. Her şeyi bilemezdiniz ama bazen bazı şeyleri hissederdiniz. "Allah seni bana nasip etti. Beni dünyanın en mutlu insanı yaptı." Ellerimi cebime sokup gülümsedim. "Mutlu olmana sevindim çünkü bende mutluyum." dediğimde gülüşünü duydum. Kısacık ve sessizdi ama ben duymuştum. "O zaman bizden mutlusu yok." dedi. Güldüm dediğine. Nasıl olurdu zaten değil mi?