Derin bir iç çekti. Bir damla yaş daha süzüldü yanağından. Çelimsiz bedeninden taşıyordu sanki hayatı; şu koca dünyaya bile sığamamıştı Sıla. Ağlamaları bile sessizdi. Hep parmak ucunda yürür, fısıltıyla konuşur, az yer, az uyurdu. Ve hiç gülmezdi. > Bir zamanlar onun da güzel bir hayatı vardı. Çocuktan biraz büyüktü belki ama yine de çocuktaydı. Annesi, babası ve abisiyle yaşadığı küçük ama kendilerine ait bir evleri vardı. Annesinin yaptığı yemekleri doya doya yer, kahkahalarıyla evi çınlatırdı. Babasının omzuna, abisinin sırtına tırmanmaktan hiç inmezdi. O evin şımarık, neşeli, mutlu kızıydı Sıla. > Sıla, o günü çok iyi hatırlıyordu... Bu hayatı mahveden o kara günü. Gök delinmiş gibiydi; yağmur bardaktan boşanırcasına yağıyordu. “Bana sıkı giyin,” demişti abisi. Mahsullere bakmaya gideceklerdi. Annesi de onları yalnız bırakmamıştı. “Biz gelene kadar çay demle kızım,” demişti annesi. “Üşürüz döndüğümüzde.” Ama hiç dönmediler. O çay, ocakta kaynaya kaynaya karardı. Ev karardı. Sıla’nın içi karardı.

Bir insan bir sayfa kadar temizken nasıl biranda karanlık bir insana dönüşebilir?Bazen durumlar öyle gerektirebilir.