Elif, altı ay önce gizemli şekilde kaybolan annesinin ardından sessizliğe gömülmüştür. Herkes onun gönüllü olarak gittiğine inanırken Elif, annesinin bir iz bıraktığını, onun hâlâ bir yerlerden seslendiğini hisseder. Her gece annesinin aynasına bakarak cevap arar. Ta ki bir gece, penceresinde beliren isimsiz, kapaksız bir kitapla hayatı değişene kadar… Kitaptaki yazılar, Elif’i bir "ayna evrenine" sürükler. Gerçekliğin ardında, bilinmeyen bir dünya vardır. Bu dünya, zamanla unutulmuş eski anılarla, gizli korkularla ve cevap bekleyen sorularla örülüdür. Elif bu evrende ilerledikçe, sadece annesinin değil, kendi geçmişinin de bilinmeyen yönleriyle yüzleşir. Fakat her cevap, yeni bir tehlikeyi beraberinde getirir. Zaman daralırken Elif hem annesini kurtarmak hem de kendi içindeki karanlıkla yüzleşmek zorundadır. Ve bir noktada, şu soruyla baş başa kalır: “Gerçek olan, gördüklerin mi? Yoksa hissettiklerin mi?”

Lara, yıllardır aynı rüyayı gören, içine kapanık bir lise öğrencisidir. Her gece sisli bir ormanda yankılanan bir ses ona seslenmektedir: “Gecenin ötesinde seni bekliyorum.” Bir sabah kapısında bir yabancı belirir: Ruyan. Onu rüyalarında gören Lara, bu kişinin gerçek olup olmadığını anlayamaz. Ruyan, Lara’ya yıllar önce bir gölde öldüğünü, ama bilinmeyen bir şekilde hayata geri döndüğünü söyler. Gerçekten de Lara’nın geçmişiyle ilgili birçok parça eksiktir. Ancak Ruyan’ın anlattıkları sadece başlangıçtır. Lara’nın ruhu ikiye bölünmüştür: bir parçası yaşamış, bir parçası gölde kalmıştır. O karanlık parça şimdi geri dönmek istemektedir. Lara, kendi içindeki “karanlık Lara”yla yüzleşmeli ve gerçek benliğini seçmelidir.

> "Bazen kalbimizi biri kırmaz... Biz kendimizde yıllardır açık kalan bir yarayı sevmeye çalışırız." 17 yaşındaki Defne, içe dönük, sessiz ve kırılgan bir genç kızdır. Geçmişin yükleriyle büyümüş, hayata tutunmaya çalışırken görünmez kalmaya alışmıştır. Ta ki okula yeni gelen gizemli çocuk Emir ile yolları kesişene kadar. Emir, İstanbul’dan taşınmış, geçmişi sırlarla dolu bir gençtir. Kimseyle tam olarak bağ kurmayan bu çocuk, Defne’nin sessizliğinde kendinden bir şey bulur. Ve Defne de, Emir’in suskunluğunda kendi sesini duymaya başlar. Birlikte geçen zaman, aralarındaki görünmez bağları güçlendirirken... ikisi de geçmişleriyle yüzleşmek zorunda kalır. Ancak bazı yaralar vardır ki, sadece sevilmek yetmez… İyileşmek için bazen veda etmek gerekir. Defne, ilk kez birini gerçekten severken… Emir, ilk kez birini bırakmak zorunda kalır. Ve geriye kalan şey, bir kırık kalbin hikâyesidir.

Atlas birgün sevgilisini ağlarken görmüştü neden ağladığını sorduğunda hiç bir şey söylememiş.Atlas ne olduğunu biliyordu ama çaktırmyordu. Atlas sevgilisiyle dalga geçen leri öldürüyordu ve ertesi sabah bir seri katil olduğu konuşuluyordu televizyonda.

‘Sizin kalpsiz dediğiniz insanların kalbini sökerek, gerçekten de kalpsiz olmalarını sağladım. Ve devam edeceğim. Bu belki ilk oldu ama asla son olmayacak. Artık “kalpsiz” kelimesi bir mecaz değil, gerçeğin ta kendisi olacak…’

Hep iyi olanların mı hikayesi yazılacak bu sefer bir kötü olan birinin hikayesi

Korkmuyorum. Küçükken görebileceğim en kötü kabusta bile soğuk kalpliydim ve hep öyle oldum korkmuyorum ne karanlıktan nede karanlık olabilecek herşeyden çünkü karanlığın ta kendisi benim, adım bir yıldızdan geliyor olabilir ama ben o yıldız gibi parlamıyordum ben karanlıktan ibaret biriydim...

derleme derleme derleme derleme derleme derleme

Öylesine biri...

Bir açıklama istediler. Bu yeterli mi..?

Her şey bir okyonusta başladı ve her şey bir okyonusda son buldu.

Bir açıklamam yok

Cehenemin dibinde kaşık yok

!bir geilim romantizim hikayesi ama sonu kötü veya iyi

Mart gecesi kaybettiğim hayatımı yine bir Mart gecesi iki kolda yeniden bulmuştum...