Eflal, çocukluğunu ailesinin sıcaklığıyla geçiren, neşeli ve sevgi dolu bir kızdı. Ancak hayat, bazen en sert rüzgarlarını en savunmasız anlarda estirir. Henüz 4. sınıftayken ailesini kaybettiğinde, dünya bir anda sessizleşti. Akrabaları onu istemedi, ama komşuları onu yıllardır tanıyan, her kahkahasına, her göz yaşına şahit olan insanlar onu kendi evlatları gibi bağırlarına bastılar. Yeni ailesi, ona yalnızca bir çatı değil, gerçek bir yuva sundu. Eflal, zamanla bu evde kendini yeniden buldu.Ailenin ayrıyetten bir oğulları da vardı. Umut, Eflal’in sadece ağabeyi değil, en büyük destekçisi oldu. Onunla birlikte büyüdü, güldü, ağladı. Kardeşlikleri, kan bağı olmadan da bir bağın ne kadar güçlü olabileceğini kanıtladı. Bu hikaye, kayıpların ardından yeniden filizlenen sevgiyi, kardeşliğin gücünü ve gerçek bir ailenin kan bağıyla değil, kalpten gelen bağlarla kurulduğunu anlatıyor.