Elzem Maral Kuyu... Bazen hayat, seni bir masanın üstünde dağılmış yapboz parçaları gibi bırakır. Ne tarafa baksan eksiksindir. Ne kadar uğraşsan da bir parça hep kayıptır. Ben o eksik parça oldum. Kırıldım, kenara atıldım, unutuldum. On bir yaşındaydım. Saçlarım örgülü, hayallerim parlak, kalbim saf. Ve tek hatam… yanlış insanlara güvenmekti. Çocukluk dediğin şey, bazen sadece bir başlangıçtır. Benim için sonun başlangıcıydı. O gün dışlandım. Ve o gün içimde bir şey öldü. Sonra büyüdüm. Büyürken her hatıramı silaha çevirdim. Gözyaşlarımı kamuflaj yaptım. Kalbimi mühürledim. Ve Elzem Maral Kuyu, artık sadece bir isim değil, bir duvar oldu. Ajan oldum. Kimsesizliğimi görev yaptım. Yalnızlığımı disipline çevirdim. Ve kendimi öyle güzel sakladım ki, bir gün o çocukluk arkadaşlarımın gözüne baktığımda bile beni tanıyamadılar. Ta ki… kader, aynı oyunun içine hepimizi tekrar yerleştirene kadar. Bu defa herkes rollerini bilmiyor. Bu defa kartlar kapalı, zemin kaygan, yürekler hazırlıksız. Ve ben... Altan’la yeniden göz göze geldiğimde, hiçbir eğitimin beni buna hazırlayamayacağını anladım. Çünkü bazı yüzleşmeler sadece bir görev değildir. Bazı bakışmalar savaştır. Ve bazı roller, gerçekte hissettiklerinden daha sahicidir. Bu hikâye ne sadece aşk... Ne de sadece geçmişle yüzleşme. Bu, yarım kalmış bir çemberin tamamlanma hikâyesi. Bu, her biri başka yöne savrulmuş parçaların, sonunda aynı masaya oturma cesaretidir. Ben Elzem. Bu kez kaçmayacağım. Ve bu kez hiç kimse, beni parçalayamaz