Yüzbaşı`nın Portresi`nin yan karakter kitabıdır... Üsteğmen İlteriş Yıldırım, hayatı ciddiye almayan, geçmişi ardında bırakmış, umursamaz bir adamdı. Ta ki en yakın dostu, Yüzbaşı Altay Öztürk’ün şehit haberini yolda alana kadar… O an, her şey değişti. Ne cenazesine yetişebildi ne de geride bıraktığı hamile eşine destek olabildi. Görevi onu başka bir yola sürüklerken, zihninde anılar sıralandı: bir gece yarısı içilen acı kahve, savaşın ortasında paylaşılan dostluk, eksik kalmış cümleler… Bazı yaslar bağırarak değil, susarak tutulur. Bazı kayıplar, insanın içinde derin bir boşluk açar. Ve bazı emirler, bir ölümün ardından bile geridekileri ayakta tutar: "Yola devam et."

Yağmur damlalarının yeryüzüne inişi kitaplarda betimlendiği kadar şairane değildi. Gökyüzünden hızla düşen damları seçmek zordu, aslında gökyüzüne değil önüme bile bakmama izin vermeyecek kadar sık düştüğü için gözlerimi açık tutmakta zorlanıyordum. Anında sırılsıklam olmama yetecek kadar da yoğundu ve bundan keyif almadığım metrelerce öteden belli oluyordu. Belki de içinde bulunduğum ruh halim algıladığım her şeyi sinir bozucu bulduğu yağmur da bundan nasibini alıyordu ama bir gerçek de vardı ki ben hiçbir zaman şeylere derin anlamlar yükleyen biri değildim ki yağmur hiçbir zaman gözümde şiir yazmaya yetecek kadar hoş görünmemişti.