Dört ay komada kaldıktan sonra Bade gözlerini açtığında, ne adını hatırlıyordu ne de kendine ait tek bir anıyı. Başucundakiler ona kusursuz bir hayat, mükemmel bir nişanlı ve parlak bir geçmiş sundu. Herkes aynı cümleyi tekrarladı: “Çok mutlusun, merak etme, hatırlayacaksın.” Ama bedeninde, telefonunda, aynada gördüğü izler başka şeyler fısıldıyordu. Bade ne kadar çok hatırlarsa, ona anlatılan hayatın o kadar büyük bir yalan olduğunu gördü. Ve anladı ki, onu hayatta tutan makineler değil, başkalarının ona zorla giydirdiği o yalandı. Peki gerçek ortaya çıktığında yaşamak mı daha zor olacak, yoksa unutmak mı? Unutan kurtuldu. Hatırlayan, bedelini ödeyecek.