Onlar, Karadeniz`in iki yakasından, aynı denizin farklı fırtınalarıydı. Ayça Aydoğan, Sahil Güvenlik Komutanı olarak, on sekiz yıldır babasının kayboluşunun gölgesinde yaşadı. Geri döndüğü Arsin`de, tek bir görevi vardı: Ailesi Aydoğanlar ile düşman olan Sezginlerin kirli sırlarını ortaya çıkarmak. ​Ama Ayça`nın nefret ve görev duvarı, karşısına Akif Sezgin çıktığında yıkılmaya yüz tuttu. Akif, düşmanı, babasının katili ve Ayça`nın on sekiz yıl önce kan yeminiyle mühürlediği ilk aşkıydı. ​Ayça`nın eline düşen, geçmişten gelen bir kanıt, sadece ticari bir yalanı değil, iki aile arasındaki düşmanlığın altında yatan karanlık bir sırrı açığa çıkarır. Bu sırrın peşinde koşan sadece Akif değil, aynı zamanda Ayça`ya saplantılı kuzeni Kerem de vardır. ​Sürmene Uşağı ve Arsin Kızı, artık sadece bir düşmanlık değil, bir hayat memat oyunu oynuyordu.

Sadece barda biraz içmek istemiştim. Nereden bilebilirdim ki, bir olayı yanlış anlayarak tehdit edileceğimi... Bu olay hem de gerçekleri öğrenmemi sağlamıştı....

Bu kadar yakınımda olması ikimiz içinde hiç adil değildi. Biz bir cehennemin içindeydik belki. O bakışlarını benden hiç çekmedi. Göz bebekleri , göz bebeklerime mühürlenmişti. Aşina olduğum o sözler mırıldandı sakince. Yavaş yavaş döküldü dilinden... "Ten beyaz, saç kızıl güller"dediğinde eller yanaklarıma gitti.elinin dışıyla yüzümü okşuyordu. "Kahkahasında bülbüller"deyip dudaklarıma dokundu. Parmaklarını dudağımın üzerinde hissetmemle vücudum alev aldı. "Kirpiği kap kara tüller"gözlerime çıktı tekrar gözleri. Mırıldanmaya devam etti. "Ben o afete vuruldum." "Göz değil nakış mübarek Bende ki aşk değil ibadet Elleri sevdi nihayet Ben ebedi saadetten kovuldum" Şarkıyı hafif tonda yavaş yavaş söylüyordu. Yüzümün her milimini ezberlercesine baktı. "Gölgemi aldım yanıma Vurdum hasretin yoluna Benzedim bahtsız Mecnun`a Yüce Mevlaya sığındım." Sesinin bu kadar güzel olduğunu bilmiyordum. İlaç gibiydi resmen. Kısık sesle mırıldanması böyleyse , böylesine içimi yakıyorsa , küş ediyorsa bedenimi. Gerçekten söylese ne yapardım. Elleri saçlarıma gitti. Bir tutam saçımı iki parmağının arasına aldı. Bakışları yüzümü asla terk etmedi. O anın büyüsüyle gözlerimi kapadım. " Seyret perişan halimi, Bende akşam olmakta Dostlar seyrelmiş, Beyhude lafla vakit dolmakta Avare oldum serseri oldum, Terki diyarda zalim Senin allahın yok mu? Yarin gözü yüksekte, Benim bir kuru aşkım var Düşmanlarım nispette be hey kara vicdanlı yar Yağdı saçlarıma genç yaşımda, Lapa lapa kar Zalim senin allahın yok`` Şarkıyı bitirdiğinde sımsıkı yumduğum gözlerimi açtım. Karşımda beklentiyle bana bakan adama baktım. Her şeyi unutturabilecek gibi bakıyordu. Peki onca şeyden sonra bu mümkün müydü?

Kitabımızda Sezen diye liseli bir genç kızımızı anlatıyor.