Zaman, unuttuklarımızı değil; unuttuğumuzu sandıklarımızı hatırlatır bazen. Sarya, her nefeste biraz daha geçmişe gidiyordu. Gözleri, yıllar sonra aynı isme takıldığında, kalbi hâlâ o ilk günkü gibi titriyordu. Noyan… Adını söylemek bile bir suçtu, ama sussa bir azap çekiyormuş gibi hissediyordu. Çünkü bazı emanetler, geri verilmezdi.Onlarda birbirlerine emanet ettikleri kalpleri ve aşklarını sonsuza kadar taşıyacaklardı.Biraz zordu.Kendilerine koydukları engelleri aşmak epey zordu.

Annesinin ölümüyle yıkılan Sarya, geride kalan tek izde tek bir kelime bulur: Veristas. Ne bir şehir haritasında vardır bu yer, ne de insanların hafızasında. Ama geçmişiyle birlikte gömülmüş bir gerçek gibi, onu kendine çeker. Sarya şimdi, annesinin bıraktığı anahtarın peşinden hiç dönmemek üzere bir yolculuğa çıkar. Karanlıkta açılan bir kapı... Yerin altında saklanan bir şehir… Ve her adımda biraz daha parçalanan kendi benliği. Ama Sarya sadece bir yer aramıyor. Kendini, annesinin sırrını ve Jack’in neden kaybolduğunu da çözmek zorunda. Kimin dost, kimin düşman olduğunu bilmeden attığı bu adım, ona tek bir şeyi öğretecek: Bazı kapılar, sadece açılmaz. İçinden geçince bir daha sen olamazsın.