Geçmişinden sıyrılamayanlar bir kafesin içinde yaşamaya mahkûmdur. Önemli olan o kafesi nasıl şekillendirdiğindir. Benimkinin parmaklıklarının her bir köşesine intikam yeminim kazınmıştı. Dün bir küçük kız çocuğuydum, bugün Yazgı Deha Yaman. Dün ölüydüm, bugün azrail... Dün katildim, bugün yine katilim... Dün kendim için öldürüyordum, bugün `onun` için... O... Hayatı bana emanet edilen adam.. O... Canım pahasına canını korumak için çabalarken canım olan adam... ⏳ PROLOG: "Peşimde dolanmayı ne zaman bırakacaksın sen?" Kızgın sesi dudağımın sağ köşesinin kıvrılmasına neden olurken ona meydan okuyan bir bakış attım. "Kurşunların kıçında patlamasını istemiyorsan, yaklaşık beş ay boyunca hiçbir zaman." "Gidip ojeni falan sürsene sen, böyle işlerle uğraşana kadar..." diye homurdandı arabaya binmeden hemen önce. Pes eden taraf o olduğu için hissettiğim zafer duygusuyla şoför koltuğuna yerleştim bende. En sonunda bana karşı kazanamayacağını anlamış gibi görünüyordu. Dikiz aynasından ona bakarken arabayı çalıştırıp evin büyük bahçesinde ilerlemeye başladım. Evin garajından bahçe kapısına kadar olan mesafe yaklaşık beş dakikaydı. "Gel bir anlaşma yapalım..." diye alay ettim o arka koltukta tableti ile ilgileniyormuş gibi yaparken. Tableti ile ilgilenmediğini biliyordum. O nohut tanesi kadar olan aklından, beni vazgeçirmek için yeni planlar geçtiğini biliyordum. "Sen ojelerimi sür, ben seni hayatta tutayım..."

İnsanların gözünde, Türkiye`nin sayılı zenginlerinden biri olan Kahraman Hancı`nın biricik kızı gibi görünüyor olabilirdim ama aynaya baktığımda gerçeği gören sadece bendim. Babası tarafından hiç sevilmemiş, yıllarca zorlu eğitimlerle ve antrenmanlarla ince ince işlenmiş, asi ruhumu zapt etmek için korkunç cezalardan nasibini almış ve en sonunda da amacına ulaşılmış bir proje. Profesyonel bir hırsız... Ama hikâyem bu değil. Yani bütünüyle değil demek istedim... Bilemezdim, yıllarca vücuduma kod gibi işlenen tüm bu yeteneklerimin, bambaşka bir noktada hayatımı kurtaracağını... Ben İzel İzem Hancı... Bir gün inadım yüzünden bir adamı öptüm... Nazik, kibar ve düşünceli bir adam... Her genç kızın hayallerini süsleyecek türden... Hayır sorun adamda değildi, o gerçekten öyle biriydi. Sorun o adama takıntılı olan başka bir kızdaydı. Başta klişeleri oynuyorduk. O, okulun popüler kötü kızı, bense okula yeni gelmiş burslu, normal bir üniversite öğrencisi... Onun beni tanımadığını düşündüm ama asıl onu tanımayan bendim. Hayatımı nasıl bir belaya bulaştırdığımı bilmeyen... ~~~ Klişenin nasıl bir noktaya evrildiğine inanamayacağınız bir evren sizleri bekliyor. Aile baskısı, özgürlük mücadelesi, hacker savaşları ve doğuştan psikopatların bir arada olduğu bir dünya. Ve İzel ve Savaş`ın soft ama bir o kadar da tutkulu aşkı...

"Dünyaca ünlü sodyal medya fenomeni Luca Stollen bir video uğruna canından oldu." diyordu kadın muhabir. "San Doreo Eyaletinin Mornel kasabasının kırsal kesimlerinde yer alan Katalana köyünde bulunan ve Ölüm Yolu olarak bilinen; Dünya`nın en tehlikeli yolundan geçmeyi amaçladığı bir video çekmek için, bir hafta önce evinden ayrılan yirmi dört yaşındaki fenomenden ve ekip arkadaşı Park York Chen`den acı haber geldi." Bahsi geçen bölgenin ekrana verilen resimlerini gördüğümde, muhabirin söylediklerine odaklanmakta zorlandım. Bir arabanın zar zor sığacağı bir yol, dağın yamacına santim santim işlemişti. Koruma bariyerleri vardı ama o kadar kırık döküktü ki yok sayılabilirdi. Yolun alt kısmı tamamen uçurum sayılabilecek yamaçlarla doluydu ve sarp kayalıklar her şeyi daha da tehlikeli hâle getiriyordu. Dağ çok yüksek bir kesimde olmalıydı çünkü bu mevsimde bile karlıydı ve bulutlar, dokunsan uzanacakmışsın gibi yakın duruyordu. Manzara o kadar güzeldi ki... Büyülenmiş gibi hissettim bir an kendimi. Bu güzelliğin altında yatan çirkinliği bilmeden, o bölgeye gitmeyi kafama koydum. Bunun hayatımda verebileceğim en kötü karar olduğunu, nelere mâl olacağını bilmeden... Dört kişi çıktık bu yola, dönerken art üç kişiydik... Ve ölüm... Hepimizi teğet geçmişti... Ama bilinenin aksine öldüren, yol değildi...

Beni aldattığını sandım... Kendimden bile çok ona güvendiğim, her şeyim olan o adamın beni aldattığına gerçekten inandım. Resimler öyle söylüyordu çünkü... Resimler bunu gösteriyordu... Yüzü görünmüyordu hiç birinde ama vücudunu süsleyen dövmelerin her biri benim eserimdi. Çetin Aral Bakırcı, benim en sevdiğim tuvalimdi. Beni aldatmış mıydı yani? Hayır... Hayır... Gerçekten bundan çok daha farklıydı. Çok daha korkunç. Biri vardı. Kendine Niks diyordu. Hepimizin hayatını mahvetmeye yemin etmişti. Ve bunu başarıyordu... Kendi kurduğu, kurallarını kendinin belirlediği bir oyunda hepimizi tek tek avlıyordu.

Melekler, evrenin en güçlü yaratıkları... Bembeyaz kanatlarından akan asaletin karşısında durabilecek tek bir ırk bile yoktu. Hayatlarını Dünya`nın huzuruna ve barışına adamışlar, dengeyi korumak için yaşıyorlar ve gerekirse bu uğurda savaşıyorlardı. Binlerce yıl bu böyle devam etti... Ta ki bin yıl önce Meleklere kendi içlerinden biri ihanet edene kadar... Herlewing ritüeli sırasında, etraflarına ördükleri koruma kalkanı delindiğinde her şey için çok geçti... O gece tüm melekler, cadılar tarafından acımasızca katledildi... Biri hariç... Bin yıllık bir mahkûmiyet... Bin yıllık acı... Bin yıllık bir direniş... Bin yıllık vazgeçiş... Ve o geri döndüğünde artık sadece bir melek değildi... *** "Gücünle aranda tek bir engel var Selene... O güç seni yok etmeden önce aşman gereken tek bir engel var. Ve sen bunun ne olduğunu çok iyi biliyorsun. Les Pyllmons şehrine git, Logan Acy Stark`ı bul. O engeli aşana kadar cadılardan seni koruyabilecek tek kişi o."