Umay’a dönüp çocuğu gösterdim. Gülmemek için kendini zor tuttu. Yapamam sanıyorsun değil mi, Umay Hanım? Bekle de gör. Hafifçe adım attım, elimi kaldırdım… Ve şak! Şakağımda yankılandı neredeyse. Tok ve net bir ses çıkardı. O kadar güzel oturmuştu ki… Ah, sanat. Bahçedeki herkes bir anlığına susmuş gibi oldu. Sadece o şaaak sesi kulaklarda çınladı. Çocuğun arkadaşları ellerini ağızlarına götürüp “owww” dediler. O kadar da abartmayın ya, ne olmuş yani? Bu bir sanattır, arkadaşlar. O şak, resmen altın oranla vurulmuştu. Bu meseleyi hallettiğime göre gidip paramı alabilirim diye düşündüm. Umay’a döndüm, seslendim: “Hadi ver paramı—” Ama sözüm yarıda kesildi. Çok ani olmuştu. Ense kökümden başlayan bir acı, bütün omuriliğimi elektrikli süpürge gibi emdi geçti. Gözlerime karanlık çöktü. Allah’tan karanlığı severim de, yabancılık çekmedim. Sesler boğuklaştı, dünya yavaşladı. Son duyduğum şey, Umay’ın hem endişeli hem gülmeye devam eden sesi ve o çocuk—artık kimseyse onun söylediği şu cümleydi: “Deniz değil lan bu!” Hangi Deniz? Gürel olan mı? Hani şu… abim olan? Aaa bir dakika. Bu çocuk abimin arkadaşı değil mi? Ne? Abimin arkadaşına mı vurdum ben? Bravo İlkyaz. Bi’ bu kalmıştı. Tüm okulu tokatladın, abinin tayfası kalmıştı. Gerçekten tebrik ediyorum seni. Şuursuzlukta seviye atlattın. Bonus level: abimin arkadaşını döv.