Bazı insanlar isimleriyle doğar, bazıları ise kaderleriyle. Bazı hayatlar doğduğun an belirlenir. Kim olacağını, nasıl yaşayacağını, hatta kimleri seveceğini bile başkaları seçer. Ben Melis Karahanlı. Bir aşiretin kızı olarak doğdum, ama o aşiretin bir parçası olmayı hiç seçmedim. Kurallar, gelenekler, suskunluklar... Hepsi benim için yazılmış bir kaderin parçasıydı. Ama kader dediğin şey bazen senin yazdığın hikâyeye dönüşür. Ve ben, kendi hikâyemi yazmaya başlıyorum.

Yaren arkadaşları Bade, Derin ve Melisle birlikte başına geleceklerden habersiz yeni bir okul ve yurduna kayıt olur. Gün geçtikçe hayatı dahada değişen Yaren kendini karmakarışık bir gerçeğin ortasında bulur...

“Ben çok yandım Serkan. Nasıl yakılır bilmeden yandım. Çok olmadı yakmayı da öğrendim. Sen benimle yapmazsın. Yanarsın, kül olursun, yok olursun. Sonra ben sönerim. İkimize de yazık olur.” Konuşamazdı. Beni ikna edemezdi. Etmemeliydi. Aşkta gözüm yoktu benim. Derdim intikam da değildi. Adalet istiyordum. “Başka amacım yok benim. Olmayacak. Çok yanan çok yakar Serkan. Ben sana yanmayı vadedemem.” “Ben barutum, kenarda köşede ateşin ona gelmesini bekleyen, onu yaksın diye gün sayan barutum. Sen beni yakarsan kül olurum….Uğruna. Gık demem. Çünkü niye biliyor musun? Senin söylediğin gibi ne ateş olmadan barut bir işe yarar ne de barut olmadan ateş alevlenir.”

Asker kurgusu Asena- Arsen- Ali