Kapattı dudaklarını, uzandı koltuğa. Küçüktü, minikti, tatlıydı ama hiç de kıyılası değildi. "Senin gibi çok akıllı olmak istiyorum. Saf olmak istemiyorum ben." Mırıldanışıyla gözlerim yandığında tavana diktim gözlerimi. "Her istediğimiz olmuyor ki Küçüğüm." "Zaten hepimizin hiçbir istediği olmadı. Ya bundan sonra da olmazsa?" "O zaman hepinizi bırakırım, sonra da gideriz hep beraber bu gezegenden. Belki bizi bekleyen başka gezegenler vardır, ha?" "Var mıdır gerçekten? Kahramanımız da orada mıdır?" Son sorusunu duyunca gözümün önüne gelen adamla kaşlarımı çattım. Aptallaşma, Derin. O adam ne alaka şimdi? O bizim kahramanımız falan değil. Değil. Değil. **** Yaşamak için *topluma göre* yanlış yollar deneyen bir kızın hayat hikayesi... **UYARI: Gerçek bir hayat hikayesinden uyarlanmıştır.**

"Koma" Kitabı bize feza`nın hayatı ve ondaki değişiklikleri anlatıcak fakat bazı istisnalar var...

Satranç tahtasında, adalet savaşı Aşk hamlesi, adaletin oyununu bozar mı? Genç bir ceza avukatı olarak adaletin tarafında duran Nisan, annesinin ölümünden sonra gerçeği aramak için eline ulaşan mektup ile Karadeniz’e döner. Ancak karşısına çıkan adam Kuzey Kaleli yalnızca geçmişin gölgesi değil, geleceğin anahtarıdır. Soğukkanlı bir stratejist. Yıkıcı bir miras. Ve adaleti kendi elleriyle yazmak isteyen iki yalnız ruh. Birbirlerini çözmeye çalışırken, her hamlede daha da iç içe geçerler. Bu sadece adaletin değil, aşkın da oyunudur. Ve oyunun sonunda ne şah kalır... ne de sağlam bir kalp. “Adalet Oyunu” ♟ Bir adalet savaşı. Bir aşk tuzağı. Her hamlede yeni bir sır. Kitap kapağı tasarımı bana aittir. Çizimi, fikir tasarımı bana aittir. Kapak tasarımı ile ilgili fikirlerinizi ve ön söz ile ilgili fikirlerinizi lütfen belirtin.

Kalbimin her atışı, saatin bir tik tak sesiydi sanki. Her saniye beni biraz daha geriye çekiyor, sanki beni geçmişimin biraz daha derinliklerine gömüyordu. Kollarım, bir şeylere tutunmak ister gibi boşlukta asılıydı, ama hiç bir şeye ulaşamayacak kadarda zayıftı. O an, zamanın üstüne uzanmış bir ceset gibiydim. Ölmüş değil, kendine geç kalmış bir ceset. Kaçırdığım her gerçeğin "keşke" yankısı dönüyordu kulaklarımda, ve saniye ibresi her defasında biraz daha derin yaralar bırakıyordu içimde. Zaman benden geçiyordu, ama ben hâlâ bekliyordum. Neyi mi? Kendimi. Kendime dönmeyi bekliyordum... Sahi... Ben kimdim?