İki farklı dağ, iki ayrı aşiret... Birinde yatağa mahkum bir adam: Mirza Altunhan. Diğerinde narin ama dimdik duran bir kadın: Gül Karahanlı. Aşiret töresinin gölgesinde, geçmişin kanlı hesaplarıyla şekillenen bir evlilik... Gül, abisinin işlediği bir günahın bedelini bedenini vererek öder. Mirza ise yıllar önce geçirdiği bir kazanın ardından yatağa mahkûm, sesi susmuş, yürüyemez bir adamdır artık. Ama gözleri konuşur. Gözleri, Gül`e dokunur. İntikamla başlayıp, şefkatle büyüyen bir beraberlik. Suskun bir aşkın gözlerle yazılan hikâyesi. Gül başta yalnızca merhametle yaklaşır Mirza`ya. Fakat zamanla kalbi, onun bakışlarındaki kırılmışlığı, içindeki çığlığı ve unutturulmaya çalışılan umudu duyar. Şefkatiyle kanatlanan bu aşk, yalnızca iki yüreği değil, iki aşireti de yeniden şekillendirecek. Ama Altunhan konağında fırtınalar eksik olmaz: Hırs dolu bir üvey anne... Karanlık emelleri olan bir üvey kardeş... Ve her şeyin üstünü örten töre duvarları... "Bir insan ne zaman gerçekten sağ kalır? Bedeni iyileştiğinde mi, yoksa kalbi dokunulduğunda mı?" "Altunhan ile Karahanlı`nın kalemle değil, kalple yazılmış hikâyesi..." Aşkın susarak bile haykırdığı bu roman, yüreğin en derin yerine dokunacak. ---

Ben? Evet, ben Alara Efsun. Her hikaye ya birinin gelmesiyle, yada bir yolculukla başlar derler. Benim hikayem nerede başlayacak bilmiyorum çünkü hayatımın her köşesinde gidişler, kalışlar, ihanetler ve yolculuklar var. Eeee madem dinliyosun haydi benim hikayeme başlayalım balımm ✨

Her şey saf bi sevgiden mi ibaret olur bu dünyada. Onlar için tam olarakta o şekildeydi. Onlar birbirlerine saf bi bağ ile bağlanmışlardı. Öztürk kardeşler üç erkek kardeşten sonra bi kızları kardeşleri olsun istemişlerdı. On altı sene sonra kız kardeşleri olmuştu ama anne ve babası bi kız çocuğunu istemiyordu. O gece kız kardeşleri doğmuştu ama annesi ve babası onu ve onları bırakıp gitmişti. O günden beri üç kardeşte onun üstüne düşmüştü. Melek gibiydi onlar için ondan dolayı ismini Melek koymuşlardı.

Kafenin önüne gelmiş, motordan inmiştim. İçeriye girdiğimde duvar kenarındaki masada oturmuş beni bekleyen Mirzayı görüp yanına gittim. "Evet, ne konuşacakmışsın benimle?" diye sordu. "Baban parayı kabul etmemiş, gerçekten kardeşinin ölümünü kabul edecek bir abi misin?" Bunu sorduğumda direkt "Sizin paranıza mı kaldık biz" diye çıkıştı ve " Para teklifi yerine kendini evlilik fikrine alıştır" dedi. Onların evi benim ölümüm olurdu ama ben kendimi güvenceye alacaktım. "İstenmeyen bir evlilik mantıklı mı sence?" Diye sormamla gözlerimin içine bakarak " Ben evliliği istiyorum sen diretiyorsun" dedi. O evlilik öyle onun kafasındaki gibi işlemeyecekti, bir evlilik olacaktı ama benim kurallarımla. "Madem benimle evlenmeye bu kadar meraklısın evleniriz ama bu evlilik asla gerçek olmayacak" dedim. Bana baktı "Nasıl olacakmış o?" Diye sordu. "4 ay sürecek 4 ayın sonunda anlaşamıyoruz diyeceksin ve beni evden yollayıp sevdiğin bir kız ile evleneceksin. Herkes beni size ait herhangi bir yerde bilecek ben okuluma devam edeceğim" dedim.

İzmir Egeboyu Sitesinde yaşayan ve çok yakın arkadaş olan Işılay ve Mirza`nın yolları Işılay`ın ailesiyle birlikte Finlandiya`ya taşınmasıyla ayrılmıştır. Mirza`nın üniversite okumak için Finlandiya`nın başkenti olan Helsinki`ye gelmesi ise tesadüf değildir.

Annesi öldükten sonra acı ve zulümle büyüyen bir kız, bir gün annesinin mezarına, konaktan kaçarak gizlice gider fakat nereden bilebilirdi ki mezarlıkta karşılaşacağı adamın onu bu zulüm dolu hayattan kurtarıp bambaşka acılara yol açacağını... Bu Dilhun`la, Mirza Arhanoğlu`nun sırlarla dolu hikayesi.