Unutulmuş Hatıralar Zamanın Kalbi`nin mor kristalinden sızan soluk, kan kırmızı ışık, avluyu kutsal bir atmosferle dolduruyordu. Kristalin içinden beliren o gümüş gözlü siluet, eliyle bana doğru uzanmış, bir davet gibi duruyordu. Kalbim, kristalin boğuk atışlarıyla eş zamanlı olarak çarpıyordu; bu ses, sadece kulaklarımda değil, damarlarımdaki kanın akışında, hatta kemiklerimin derinliklerinde bile yankılanıyordu. Karan’ın nefesi kesilmiş gibiydi, dizleri üzerine çökmüş, kristale hayranlıkla bakıyordu. Onun için de bu, aile efsanelerinin, masalların gerçeğe dönüşmesi demekti. “Beklenen… hoş geldin. Burası, senin ait olduğun yer.”