Yankının içinde geçmiş konuşur… Arven Bolat... Sahne ışıklarının altındaki o kusursuz kadın. Yürüdüğü her podyumda yankılanan adımları, onu tanımayanların bile kalbine işliyor. Ama kimse bilmiyor… Onun gerçekte kim olduğunu. Kendi bile. Yirmi sekiz yıl önce Karadeniz’in kalbinde, sırlarla örülü Alaşan ailesinden koparıldı. Henüz üç yaşındayken, ikiz kardeşi Elif Naz’la birlikte uyurken kaçırıldı. Ama sadece bir tanesi geri dönmedi. Efil Nil Alaşan’ın adı, Arven Bolat olarak yeniden yazıldı. Bir kadının en derin yarası, bilmediği bir hayatın ortasında kusursuz görünmek zorunda kalmasıdır. Arven büyüdü. Yaralarla, yalanlarla, sıfırdan. Bir podyum yıldızına dönüştü. Ama ne kadar parlarsa parlasın, içindeki karanlık hiç susmadı. Ve bir gün... Podyumda yürürken, bir çift göz ona geçmişi hatırlattı. Sakladığı her sır, inkâr ettiği her acı, yeniden yüzeye çıktı. Çünkü geçmiş, sonunda onu bulmuştu. Ailesi yaşıyordu. İkiz kardeşi hayattaydı. Ve onlar... bir mafya ailesiydi. Trabzon’un en güçlü isimlerinden Alaşanlar. Ama Arven’i sadece ailesi beklemiyordu. Bir de düşmanları vardı: Bolatlar. Yani yıllardır içinde büyüdüğü ama kendisine ait olmayan aile… Şimdi Arven, iki dünyanın arasında kaldı: Kendi soyunun karanlığı ile üzerine giydirilen yalanlar arasında. Gerçek adını, kimliğini, sevgisini ve hatta güvenini yeniden tanımlamak zorunda. Ve o gözler... Onu tanıyan, geçmişini bilen, kalbini okuyan adam: Karan Alaşan. Abisi mi, düşmanı mı, yoksa… ona en çok benzeyen kırık mı?

"Menemeni çok seviyormuş, duydum."  Gökçe abla tekrar gülmeye başlamıştı. Yumurtaları çırparken artık yüzüm asılmaya başlıyordu. Alt tarafı menemen yapıyordum. Ne vardı ki bunda. "Sevmek ne kelime bayılır o menemene. En son annaneme menemeni güzel yapan kız bulursan evleneceğim demişti. O günden beri her tanıştığı kıza menemen yaptırıyor Ülkü Sultan." Elimde yumurta kasesi ile donup kalmıştım. "Ne?"

“Bazen en büyük acılar bağırmaz. Kameranın ışığı sönünce yalnızlık başlar.” Luna, on üç yaşında hayalini süsleyen modellik dünyasının kapısından içeri adım attığında, o kapının ardında parıltı değil; sessizlik, manipülasyon ve görünmeyen bir şiddetle karşılaşacağını bilmiyordu. Kendisine arkadaş gibi yaklaşan, onu anladığını söyleyen bir adamın gözlerinin arkasında, başka bir niyetin pusuda beklediğini görememişti. Yıllarca süren sessizliği, utancı ve kendi bedeninden bile kaçışı, onu yok olmaya değil; yeniden doğmaya zorladı. Yedi yıl sonra Luna artık yalnızca geçmişinden kaçmıyor—onu arıyor. Çünkü bazı yaralar kapanmaz. Sadece yer değiştirir. Ve bazen kendini bulmak, önce kim olduğunu inkâr etmeyi gerektirir. Dissosiye, görünmeyen istismarın, bastırılan utancın ve sessizliğin psikolojik haritasını çizen karanlık bir iç yolculuk. Raşit Cihan’dan rahatsız edici ama unutulmaz bir anlatı: Suçun işlendiği yer beden değil, algıdır.

Sizce şık giyinen kişiler mi daha güzeldir yoksa pahalı giyinen kişiler mi daha güzeldir bana soracak olursanız eğer ikisi de değil. Bir insan ister pahalı giysin ister şık giyinsin içindeki kişi güzel olmadıktan sonra o kıyafetlerin hiçbir anlamı kalmaz.

Lanetli bir duygunun esiri olmuş gibiydim podyumda attığım her adımın beni ondan uzaklaştırması gerekirken ben ona doğru yürüyordum.

egemenatalay: Üzerine kırmızı şarap döküp yaladığım günler olacak

Aşk sonsuz muydu ? Öldükten sonra da devam eder miydi aşk ? Bilmiyordum. Bu soruların cevabını bilmiyordum. Ama bildiğim bir şey vardı. Ben Mahra Liva Kandemir , karşımdaki adama tutulmuştum. Gözlerimden yaşlar sicim sicim akarken , düşünebildiğim tek şey Kanerdi. onun Safir mavisi gözleri ve endişeli haliydi. " Mahra... Yapma." Gözlerine âşık olduğum adama baktım.  " Ben seni çok sevdim Kaner... İki cihanda da seni sevmeye devam edeceğim... " " Sus. Mahra sus !" " Son kez konuşacağım. Bunu ikimiz de biliyoruz... Kaner... Safir`im... Unutma olur mu ? Seni ne çok sevdiğimi... " Hıçkırarak ağladığım sırada , daha fazla konuşamadım.  Bitmişti. Mahra ve Kaner`in hikâyesi burada bitmişti. Bir aşkta iki kişi olmazdı , ama ben onu iki kişi olarak sevmiştim ... Ve bedelini ödemiştim. Bitti. Bizim hikâyemiz burada , hiç başlamamış gibi bitti...