Lanetli bir duygunun esiri olmuş gibiydim podyumda attığım her adımın beni ondan uzaklaştırması gerekirken ben ona doğru yürüyordum.

"Menemeni çok seviyormuş, duydum."  Gökçe abla tekrar gülmeye başlamıştı. Yumurtaları çırparken artık yüzüm asılmaya başlıyordu. Alt tarafı menemen yapıyordum. Ne vardı ki bunda. "Sevmek ne kelime bayılır o menemene. En son annaneme menemeni güzel yapan kız bulursan evleneceğim demişti. O günden beri her tanıştığı kıza menemen yaptırıyor Ülkü Sultan." Elimde yumurta kasesi ile donup kalmıştım. "Ne?"

egemenatalay: Üzerine kırmızı şarap döküp yaladığım günler olacak

Aşk sonsuz muydu ? Öldükten sonra da devam eder miydi aşk ? Bilmiyordum. Bu soruların cevabını bilmiyordum. Ama bildiğim bir şey vardı. Ben Mahra Liva Kandemir , karşımdaki adama tutulmuştum. Gözlerimden yaşlar sicim sicim akarken , düşünebildiğim tek şey Kanerdi. onun Safir mavisi gözleri ve endişeli haliydi. " Mahra... Yapma." Gözlerine âşık olduğum adama baktım.  " Ben seni çok sevdim Kaner... İki cihanda da seni sevmeye devam edeceğim... " " Sus. Mahra sus !" " Son kez konuşacağım. Bunu ikimiz de biliyoruz... Kaner... Safir`im... Unutma olur mu ? Seni ne çok sevdiğimi... " Hıçkırarak ağladığım sırada , daha fazla konuşamadım.  Bitmişti. Mahra ve Kaner`in hikâyesi burada bitmişti. Bir aşkta iki kişi olmazdı , ama ben onu iki kişi olarak sevmiştim ... Ve bedelini ödemiştim. Bitti. Bizim hikâyemiz burada , hiç başlamamış gibi bitti...