"Bugün de uyanamadım, sadece açtım gözlerimi." Sabahın beş buçuğu. Masal için bu bir zaman dilimi değil, bir histi. Herkesin uykuda olduğu, hayatın nefes bile almadığı o aralıkta, kendini en çok hissediyordu. Ne geceye aitti ne gündüze. O, ikisinin arasında sıkışmış, arada kalmış bir canlıydı. Tıpkı ne göğe yükselebilen, ne de yere sığınabilen bir kaldırım serçesi gibi. Küçük bir valiz , gri bir atkı ve içinde adını koyamadığı kalın bir sessizlik. Masal, kendi evine dönerken bile bir yabancıdır. Çiçeklerin arasında solan , "Uykusuzluğun da bir sesi var" diye yazan defteri, onun içindeki görünmez cenazenin tek şahididir. Kaldırım Serçesi, kayboluşun eşiğindeki bir ruhun, bir sabahın beş buçuğunda geçen, yorgun ve hüzünlü hikâyesidir. Bazen uçmayı unutmak, sadece gözlerini açmak demektir.