“Adını biliyorum ama söyleyemiyorum. Çünkü her harfi biraz daha canımı yakıyor.” Bazen bir isim bile fazladır. Sadece bir harf yeterlidir, birini kalbinde taşıman için. Çünkü o harfi her düşündüğünde, içinden geçenleri ancak kendin anlarsın. Ve işte bu hikâye, o harfte saklı. Onu ilk gördüğümde kalabalıktaydım, ama birden yalnızlaştım. O anı yaşarken anlamadım belki, ama artık biliyorum. Hayat bazen sessizce içimize düşen biriyle başlar. Ve en çok, adı açıkça anılmayanlar unutulmaz. Ben onun adını biliyorum. Ama içimden yalnızca M. diyebiliyorum. Çünkü o ismin tamamı, artık bambaşka bir yük. Bambaşka bir yara. "Saklı Kalan Adın", bir harfin içinde gizlenen hisleri, konuşulamayanları ve zamanı durduran anları anlatıyor. İlk bakışta başlayan, son bakışta bile bitmeyen bir hikâye. 🍂 “Bazı isimler söylenmez, sadece hissedilir.” Ve bazen bir harf, bir ömür susar...